Dezer dagen zal de naam vallen. Die van de nieuwe PvdA-leider. Er staan nu vier kandidaten op de lijst.
Laat ik eens beginnen met Diederik Samsom. Stelt immers altijd zijn kandidatuur. Eigenwijze jongen, moet kennelijk altijd vooraan staan en zijn mening geven. Houd ik niet zo van, vooral omdat deze Diederik altijd denkt dat zijn mening het beste is voor alles en iedereen. Houd ik niet zo van? Ik gruwel daarvan! Heb eerder tegen mijn vrouw gezegd dat als hij werkelijk iets te zeggen krijgt, we dan onze mooie en ruime conferentiekamer, die maar een paar keer per jaar echt wordt ingezet, zullen moeten inleveren om er vier woningzoekenden in onder te brengen. Ik verwacht dat de overheid dan wel zou willen bijspringen inzake wat verbouwingskosten, maar het meeste zal toch neerkomen op ons gevoel voor “solidariteit” en “gelijkheid”. Gruwel, gruwel. Geen goed idee dus, deze knaap.
Ronald Plasterk. Ik heb hem al enkele jaren geleden in mijn boek “Menschen sind gesellige Tiere”, beschreven als de nieuwe leider van de PvdA. Maar wat de man nu weer roept, namelijk dat Mark Rutte de schuld is van de huidige recessie, dat diskwalificeert hem natuurlijk buitengewoon. En dat voor een parlementaire woordvoerder op financieel/economisch terrein. Op dat gebied heeft hij trouwens voortdurend aangegeven niet te worden gehinderd door ook maar enige kennis van zaken. Ik vraag mij af of Ronald in één zin het verschil kan uitleggen tussen ‘debet’ en ‘credit’, zo erg is het. En om dan nu zomaar dat soort statements in interne verkiezingstijd de wereld in te slingeren… Nee, hij is het zeker ook niet. De potentieel nieuwe leider/premier van het land, want zo moet je een lijsttrekker van de PvdA in principe toch beschouwen.
Nebahat Albayrak. Na eerst een moslim tot burgemeester van mijn stad benoemd te zien worden en straks mogelijk een moslima als premier van dit land, de gedachte alleen al doet mij nooit meer terugkeren uit Ierland. Aan de andere kant, als “wij” binnen de internationale moslimgemeenschap (sic) bewijzen dat een vrouw premier kan worden, dan heeft dat natuurlijk ook wel wat. Alles kan immers in Nederland. Overal lopen we voorop, van het homohuwelijk tot de volledige acceptatie van het krijgen van kinderen in gezinnen waar papa en mama beiden vrouw zijn en dubbele paspoorten op het regeringspluche. Je mag nergens überhaupt ook maar van opkijken. Dus waar heb ik het over.
Tot besluit Martijn van Dam. Hé, een jonge vent die weet hoe je een stropdas moet strikken. Technische Bedrijfskunde gestudeerd; hmm, dat is tenminste iets waar je wat aan hebt in dit tijdsgewricht en in die functie. En dat bedoel ik nu eens heel ernstig. Want wie hoor je nou praten over zoiets als “competenties”? Niemand toch. Je roept gewoon maar wat, zie zo’n Plasterk. En soms lijkt een hoed al voldoende om je gebrek aan uitstraling te compenseren. (Een mooi voorbeeld werd onlangs gegeven door die (andere) kroonprins, Willem-Alexander. Het leek ineens heel wat, maar dat terzijde.) Maar die Martijn, dat lijkt me op de shortlist van vier nog de beste. Nog wat te jong voor het premierschap, maar wat goed is komt snel. En bovendien krijgen we sowieso toch eerst nog een Rutte II. Dus hij heeft tijd om te rijpen. Ik mag hem wel.
Laat onverlet dat de beste optie Agnes Jongerius zou zijn. Die zou ik als headhunter als eerste bellen. Meer dan honderd kilo common sense. Onze eigen Angela Merkel, maar dan veel warmer, emotioneler, een waarachtige moeder des vaderlands. Weet hoe de hazen lopen in Den Haag, staat haar mannetje, groot netwerk om dingen voor elkaar te krijgen. Dochter van een ondernemer, is gewend en bereid om heel hard te werken (dat wat Woutertje Bos altijd zo heeft verfoeid). Cum laude afgestudeerd in de sociaal-economische geschiedenis. Van 1960, dus ook qua leeftijd en carrièrefase helemaal goed. Vrouw van het volk, en is dat niet wat de PvdA juist nodig heeft? In plaats van academische verzuring, neuzelarij en nooit eens lekker lachen?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 