DIE ARME GREGORY VAN DER WIEL

Voor het eerst in mijn leven doet mijn verjaardag iets met mij, dat nieuwe aantal jaren. Ik moet plotseling denken aan mijn veel te vroeg overleden broer Leo, die mijn leeftijd nooit heeft bereikt. En het verhaal van mijn moeder, dat hij in de nacht voor zijn verjaardag bijna een brand had veroorzaakt door stiekem – want hij wilde niet dat ze zagen dat hij uit zijn bed was gekomen – in de keuken op de klok te kijken. Leo, ik denk nog geen tien jaar oud, was op een stoel geklommen om bij dat klokje te kunnen komen, dat bovenop de koelkast stond. Met een lucifer had hij wat licht gemaakt. Dan wist hij hoe lang het nog ongeveer zou duren voordat hij zijn cadeautjes kreeg, en de visite zou komen. Hij kon niet langer wachten.

Die klok is de volgende ochtend weggegooid. Toen waren mijn ouders boos, want hij had dat vlammetje er zo dicht tegen aan gehouden dat het plastic was gesmolten. “Het hele huis had wel kunnen afbranden.” Maar vele jaren later vertelde zij er met juist zoveel liefde en tederheid over. Compassie ook, maar dat voert hier en nu te ver.

Leo, hij heeft later nooit het geluk gekend. Een zielige man, in de meest oprechte betekenis (maar wat ben ik af en toe woedend, nee: ziedend op hem geweest. En ik niet alleen.).

Maar daar wilde ik het nu eigenlijk helemaal niet over hebben. Het zal wel komen door deze nacht, voor mijn eigen verjaardag. En dat begrip “compassie” is een bruggetje naar zo’n Gregory van der Wiel. Want dat is het onderwerp. Oranje na de uitschakeling, met een groep basisspelers die zo vreselijk ‘over the hill’ is.

Maar Gregory heeft eigenlijk amper nog wat laten zien. Die kan onmogelijk nu al ‘over the hill’ zijn, toch? Die jongen die zijn kapper laat invliegen, voor wie hij zelf(s) een appartement regelt, waarschijnlijk ook nog met een kok erbij. Het zal zijn kapper aan niets hebben ontbroken, want het haar van Gregory moet altijd goed zitten. Letterlijk op de millimeter nauwkeurig. Toch lastig, als je steeds zo’n koptelefoontje op hebt.

Hou er maar over op. Ik vind alles goed, als je maar presteert. Echte toppers, en daar begint het al, want dat is Gregory natuurlijk niet, mogen van mij alle eisen stellen. Ik hou van die types. Zij zijn de kers op de appelmoes. Maar wél ook top-presteren, altijd en overal, anders gaat het vreselijk tegen je werken.

Dus zijn mijn emoties over Oranje, en meer in het bijzonder met betrekking tot Gregory, opgelopen van ongeloof en wantrouwen naar verbazing, afkeer, teleurstelling, bevestiging en op het laatst walging tot inmiddels, after all, compassie.

LACHEN

In die twee televisiestudio’s, van de NOS op locatie en van RTL4 in Scheveningen, komen alle kenners en alle mogelijke specialisten aan bod. Mensen uit de politiek en de wetenschap, showfiguren en nog zo wat. Al dat soort gasten zijn welkom en voor BN’ers zijn deze avonden een festijn. Prima. Zelf kijk en luister ik doorgaans met veel genoegen naar VI Oranje. Lachen. Niets mis mee. Alhoewel?

Ik zit niet meer te wachten op (voormalige) voetballers en de ultieme analyse waarom Portugal wél de halve finale speelt en Spanje straks ook en meer van dat soort gebabbel rond de middenstip. Ik wil inmiddels een échte analyse, een professionele, en die komt in het geval van Oranje niet van een trainer of een voetballer. Die komt van een psycholoog. Want die kennis mis ik aan beide tafels. Een vent (m/v) die het volk nu eens haarfijn kan uitleggen waar dat malle gedrag van die jongens vandaan komt. Waarom al die tattoos, waarom die oordopjes, waarom Johnny Heitinga op de foto altijd zo’n raar gezicht trekt, waarom Bert van Marwijk kiest voor een veteraan als Wilfred Bouma, die hij vervolgens toch niet laat spelen, waarom twee jaar geleden met bijna dezelfde groep wél heel goed is gepresteerd en waarom het toen, maar vooral nu, toch niet goed is gegaan, waarom Van Persie en die knul van een Afellay – dat is de nummer 16 van Barcelona, waarom is die überhaupt meegegaan? – zo aan elkaar klitten. En natuurlijk het waarom van Gregory.

Voer voor psychologen. Die smullen hiervan. En ik wil likkebaardend luisteren.

Ik weet het wel. Maar wie ben ik? Een echte en bekende, beroemde en mediagevoelige psycholoog (zijn die er trouwens? Vooruit redacties, ga eens op onderzoek uit! Het toernooi duurt nog langer dan een week.) zal veel meer impact hebben aan zo’n tafel. En misschien verandert de stemming van het klompenvolk dan ook wel van woede en teleurstelling (“zakkenvullers!”) in oprecht medelijden. Bijvoorbeeld met die arme Gregory van der Wiel.

Wikipedia: Medelijden (ook mededogen, medeleven, compassie, erbarmen, misericordia of deernis) is een vorm van empathie, waarbij iemand meevoelt met het lijden van een ander. Medelijden wordt vaak beschouwd als een deel van het begrip liefde. Ook wordt medelijden als een belangrijke hoeksteen van het humanisme beschouwd en krijgt het een belangrijke plaats in verschillende filosofieën en godsdiensten. Vaak is het begrip verwant aan barmhartigheid, naastenliefde, genade en vergeving.

Tot besluit een kort filmpje over een hele goede, selfmade psycholoog die daarnaast trouwens ook nog voetbaltrainer was. De combinatie is schaars, buitengewoon zeldzaam. Oftewel: de magie, de liefde en de knowhow van Ernst Happel, en die kamde gewoon nog zelf zijn haar…