Valencia, 17 juni 2018. De Aquarius is afgemeerd. Natuurlijk. Je kunt zoveel mensen, vooral als er “kinderen en zwangere vrouwen” aan boord zitten, niet zomaar laten dobberen. Spanje heeft zich dit keer opgeworpen als de oh zo begripvolle natie. Met vlaggetjes op de kade en een perfect geregisseerde procedure voor een snelle toelating. Die mensen moet je helpen. Veel begrip, warmte en flexibiliteit. Het lijkt niet alleen een sprookje, het is het ook.
Het is niets meer of minder dan triviale politiek. De kersverse Spaanse regering stelt een voorbeeld, laat zien hoe goed ze het met alles en iedereen voor heeft. Zelfs met economische vluchtelingen. Kom maar, wij zijn er voor jullie! Voor leiderschap, niveau, visie en begrip moet je immers in Madrid zijn. Daarmee veegt ze in één klap alle oppositie van het gevreesde Podemos terzijde. Dat allemaal over de ruggen van die arme Afrikanen, die trouwens ook al uit Azië komen. Vind je het gek? Zoveel goedgeefsheid gaat gemakkelijk de wereld over. Maar goed, Sinterklaas kwam toch ook uit Spanje? Misschien is het daar wel traditie. Gelooft ù dat, en in Sinterklaas? Ik ook niet. En het lijkt me het beste om al die andere goedertierenheid ook maar met een paar kilo Mediterraans zout te nemen.
De eveneens nieuwe Italiaanse regering – hoe komt dat toch, overal die nieuwe kabinetten? – heeft daarentegen de enig juiste daad gesteld. Economische, geënsceneerde vluchtelingenstromen uit Afrika en verder kun je niet toelaten. Dat is terecht geen nationale kwestie, maar een Europese. Bovendien wil zo ongeveer de volledige bevolking, niet alleen in Italië maar Europa-breed, dit niet. Niet alleen dorpen en steden, maar een hele samenleving wordt ontwricht. Onder aan de streep passen de Europeanen zich aan, op ieder gebied, en de vreemdelingen blijven ondertussen (on-)gewoon vreemdeling. Iedereen weet inmiddels dat van integratie geen sprake is. Misbruik, op alle denkbare terreinen, dus ook van het zo belangrijke vertrouwen, is de norm. Wat dat betreft snapt de locale Europeaan, of die nu in Griekenland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Engeland, Nederland of waar dan ook woont, die processen zoveel beter dan hun overgebureaucratiseerde vertegenwoordigers in de hoofdsteden, waar de politieke correctheid nog altijd regeert. Maar in Rome dus even niet. Het werd tijd.
De grootste bedreiging van de Europese gemeenschap is niet het al dan niet behoud van de euro, of de schuldenlast van Griekenland, of de betalingsbalans van Italië, of de importheffingen van Donald Trump. Het zit in die kennelijk niet te stoppen donkere migrantenstromen. De dreiging, iedere dag opnieuw, is resistent. Met de verwelkoming van de Aquarius heeft Spanje een nieuwe, hele dikke nagel in de doodskist van dat zogenaamd verenigde Europa gejaagd.
Nota bene in Brussel, of all places, wordt straks op 28 en 29 juni een Europese top gehouden, waar niemand minder dan Angela Merkel haar regering bij elkaar wil houden. Als je het van Europa moet hebben, dan lukt dat alleen met geld. Niet met een visie of een andere oplossing. Niet met ideeën, noch met saamhorigheid. Want dat is er allemaal niet. Die Angela komt dus van een koude kermis thuis. Zij schafft het dit keer niet. Ondertussen hebben ze in München flink de messen kunnen slijpen. Nog één of twee aanslagen in de Bondsrepubliek – ze hoeven niet zo groot te zijn, gewoon iemand doodsteken in de tram of een asielzoekerscentrum in de brand steken – is al voldoende, om bijna op zeker ook de Duitse regering te laten struikelen. Dat heet, met een mooi, allesomvattend begrip: destabilisatie. Wat met het Verenigd Koninkrijk daadwerkelijk is gestart, trekt zijn spoor en eist zijn tol dwars door het oude continent.
Dan weet Artsen zonder Grenzen waar ze mee bezig is. Die naam vind ik eigenlijk steeds meer toepasselijk. Goed gekozen, intern en extern bezien. En als ik iets (anders) in de mensenhandel zou doen, dan wist ik het wel. Kleine, voor mijn part speelgoedbootjes voor veel geld vullen met mensen en vanaf welk strand dan ook in het noorden van Afrika de zee op sturen. Honderd meter zou voldoende kunnen zijn. Dan worden ze opgepikt door een iets grotere boot met een motortje, die letterlijk en figuurlijk onder de radar blijft. Uiteindelijk belanden die aldus verzamelde reizigers op een schip als de Aquarius, duikt de pers er op en word je opgevangen in, pakweg, Frankrijk, dat ook een duit in het zakje wil doen. Kassa. Oh ja, zorg wel voor zo’n 20% kinderen in de leeftijd van twee tot zes jaar, en trek hen iets leuks aan. Een paar zwangere vrouwen maken het af.
Nare man! Ik weet het, maar bedoel echt heel wat anders. Daarover bij gelegenheid meer. Opdat we begrijpen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 