ONANA, KLOOTZAK

Een potje voetbal kijken zonder publiek is niet leuk, zo heb ik hier eerder geschreven. Ik vind dat nog steeds, maar een leven zonder voetbal – als zoveel andere dingen je al onmogelijk zijn gemaakt – is ook niet alles. Het is eigenlijk de enige sport die ik nog volg, nadat eerder successievelijk boksen, wielrennen, tennis en schaatsen waren afgevallen. Weinig superhelden die tot de verbeelding spreken (Muhammad Ali), die eeuwige doping waarvan je gewoon met zekerheid weet dat het gebeurt, geen nationale trots en de garantie dat een Nederlander wint, in een tussentijd van 1.20.08 met een rondje van 33. Ja, daar heb ik mijn buik echt van vol. Niet interessant meer, geen enkele fascinatie.

Maar voetbal blijft voetbal, ook al gebeurt daar afwisselend hetzelfde. Mijn superhelden vormden het team van Louis van Gaal, op het WK in Brazilië. Ook al weer zeven jaar geleden. Ik heb in Ierland op de tafel staan dansen. Doping, je weet dat het gebeurt maar knijpt een oogje toe omdat je er zelden iets over hoort en ziet. Dan is corruptie een grotere stoorzender; het verkopen van doelpunten, wedstrijden en soms ook hele toernooien (Dubai). Zekerheid dat Oranje wint heb je nooit, zeker niet als er strafschoppen moeten worden genomen. Het blijft zoveel meer dan een boeiend spelletje, voor mij.

Daarom neem ik schoorvoetend weer plaats voor mijn beeldscherm bij voetbalwedstrijden die er toe doen. Zoals woensdagavond, kwartfinale KNVB-beker met Ajax tegen PSV. Kort daarvoor werd Ajax-keeper André Onana door de UEFA met onmiddellijke ingang voor een jaar geschorst. De Afrikaan had een plaspil genomen, foutje bedankt. Dan komen er natuurlijk, en als altijd, stupide verhalen dat hij in de pillendoos van zijn vrouw heeft zitten graaien. En dat een plaspil niet prestatieverhogend is en dat zo’n schorsing alleen al daarom nergens op slaat. Allemaal onzin.

Onana had wat te verbergen, bijvoorbeeld het gebruik van cocaïne dat in vele kringen, zeker van hen die in de (inter-)nationale schijnwerpers staan en altijd scherp moeten zijn, maar heel normaal is. Op die manier moet de keeper van Ajax en het nationale elftal van Kameroen, meerdere witte lijntjes in de gaten houden. Voor je het weet rolt de bal, of jijzelf, er overheen. Je zou er bijna wat voor gaan gebruiken.

Woensdag zat hij dus op de tribune in Amsterdam. Zijn collega’s kwamen als team bij het betreden van het veld met een overduidelijke steunbetuiging, en in de verder lege ArenA waren megaspandoeken te zien met dikke support voor de gevallen godenzoon. Huh? Als er iemand is die zijn medespelers keihard heeft laten vallen, dan is het wel Onana. Hij gaat de fout in met drugs, welke dan ook, en ‘middeltjes’ om dat te verdoezelen, wordt vervolgens professioneel betrapt en laat dus niet alleen zijn team stikken, maar kost zijn werkgever in het slechtste geval ook nog een slordige dertig miljoen aan transferwaarde. En daarvoor wordt dus brede steun gecommuniceerd. Het is om te janken, maar Onana kon er wel om lachen. Tja.

‘ANDERE TIJDEN’

Gelukkig was er die avond nog wel wat meer te zien en te beleven. Bijna naadloos viel ik in een prachtige ‘Andere Tijden’, over Jules de Corte en een geëmotioneerde Gerard Cox: Romeo en Julio. Maar vooral Ernst de Corte vond ik aangrijpend. De zoon van een weggelopen vader. Alweer, gescheiden ouders. Het verdriet bij kind of kinderen is onbeschrijfelijk, en kan soms dus alleen maar in beeld worden gebracht. Je kunt er op bepaalde manieren ook naar luisteren. Zoals hier. Die kinderen raken het nooit meer kwijt, met mogelijk ook weer alle gevolgen voor hún kinderen. Ouders, opvoeding (of het gebrek daaraan, geen of de verkeerde rolmodellen) en gezin zijn bepalend voor je verdere leven.

‘CLOSE UP’

Dat bleek aansluitend, alsof het zo moest zijn, want het was een veelzeggende televisieavond. ‘Close Up’ bracht een documentaire over de Amerikaanse kunstenaar Suzanne Heintz. Ze is volgens mij gek, en zeer beslist uiteenlopende psychologische afstudeerprojecten waard. Heintz doet er alles aan om haar beeldende boodschap wereldwijd over de bühne te krijgen. Hoe je als vrouw voortdurend wordt geconditioneerd. Mooi om te zien hoe haar moeder haar in alles ondersteunt. Want zij weet uit eigen ervaring wat het betekent als je gedwongen bent om in de rol van dienende echtgenote en moeder te blijven steken. Zeker in de gemeenschap van de Mormonen, met de vader inderdaad als onze lieve heer. Het leidt tot de gekste dingen. Maar Heintz doet gelukkig geen kwaad.

‘DE BOEDDHISTISCHE BLIK’

Dat doen anderen wel voor haar, zoals bleek bij de avondafsluiting. Een documentaire van “de boeddhistische blik”, voor mij misschien wel één van de hoogtepunten van het nog betrekkelijk jonge televisiejaar. Wat is er toch allemaal aan de hand met de wereld, en dus met ons? Het programma probeert daar op een verhelderende manier antwoorden op te formuleren, onder het motto Normal Is Over.