Nog maar een paar uur, en dan gaat NL beginnen. Ik heb zo weinig met Oranje, dat ik “we” niet meer gebruik, mettertijd ook niet meer tussen aanhalingstekens. Heb je hem weer, hoor ik sommige volgers zeggen. Nou, je hoeft dit allemaal echt niet te lezen, hoor. Voel je vrij, want dat doe ik ook 😉.
‘We’ gebruik je bij een zekere identificatie, een gevoel van saamhorigheid. Met elkaar, “thuis”, vertrouwd, tevreden, veilig en geborgen. Die emoties ben ik in relatie tot Nederland, zo grofweg in de tien jaar die achter ons liggen, successievelijk allemaal kwijtgeraakt. In willekeurige volgorde zijn daar hachelijk, gevaarlijk, onbetrouwbaar, op je hoede, ongeloof en soms ook verdriet voor in de plaats gekomen, om uiteindelijk te culmineren in de ultieme verwondering. Ja, ik speel het spel hier tussen de dijken nog wel mee om niet al te zeer uit de toon te vallen, vervul dus een rol. Maar mijn hart ligt absoluut elders en heeft al langer geleden afscheid genomen van dit polderland, in al zijn facetten.
Goh, ik wilde een heel ander stukje schrijven. Echt waar. Maar deze zinnen rollen nu zomaar over mijn scherm. En weet je wat? Ik laat ze staan ook. Het zal mede te maken hebben met het feit dat ik deze zaterdag – overigens om goede redenen, ik was en ben niet verdwaald – dwars, heen en weer, door Nederland heb moeten rijden, en me onderweg realiseerde dat mij niets vertrouwd (meer) was. De alles is anders-show vanachter de voorruit. Deed overigens geen pijn, het was an sich helemaal niet teleurstellend, maar een droge constatering terwijl ik ondertussen met de hond op de achterbank lekker zat te luisteren naar 80s Hits van Radio 10.
Dus, ik had me voorgenomen een blog te maken over het Nederlands Elftal. In de afgelopen weken heb ik regelmatig, en van zeer verschillende kanten zo wil ik wel opbiechten, de vraag gekregen hoe ik tegen de kansen van NL op dit EK aankijk. Dan schrijf ik er ook maar een stukkie over, dacht ik. Nou moet ik zeggen dat ik me nog helemaal niet zo goed had voorbereid op dit toernooi, maar wel bij het spelletje betrokken ben. Interesse die soms overgaat in fascinatie. Ik houd van voetbal, het spelletje op en rond het veld. Maar ook het spelletje op de tribunes, tot en met de spelletjes van de proleten op het ereterras. Mijn volgers, voor zover zij hierboven nog niet zijn afgehaakt ha ha, zullen dit herkennen.
Wat ik de vragenstellers heb geantwoord, is dat ik NL zeker geen kampioen zie worden.
NL mist een absolute Leider, de persoonlijkheid/autoriteit die met een ogenschijnlijk eenvoudige actie zijn hele ploeg de juiste kant op stuurt en het spel in het heetst van de strijd kan verplaatsen. Dat is één. Verder mist datzelfde NL anno 2024 een Beest, type Jan Wouters, Edje Davids. Dat is twee. Tenslotte ontbeert de volledige selectie een Spits van klasse. Dat zijn drie faalfactoren.
Het wordt dus weer niks. En nee, nogmaals, ik ben niet “in zo’n bui”. Heb geen zwarte bril, maar de roze bril van al die Nederlanders – zouden het miljoenen zijn? – die weiger ik op te zetten. Met 26 ideale schoonzonen word je domweg geen kampioen. Leuke jongens hoor, dat dus wel. Prima sfeer ook. We zijn echt een team, en meer van die kreetjes. Allemaal heel boeiend, maar winnaars zeggen en doen wat anders.
DE SPIERTJES VAN BROBBEY
Werkelijke analyse en objectiviteit, hoe ver zijn die te zoeken? Wat er allemaal is opgetuigd aan voetbaltafels, in studio’s, in Nederland en in Duitsland. Analisten analyseren de analyses van andere analisten, waarbij de haarband van Memphis, de gevoelige spiertjes van Brobbey en straks het kuchje van De Ligt breaking news zijn. En vervolgens gaan we dat op het einde van de dag met z’n allen ook nog maar weer eens heerlijk analyseren. Lekker bijdehand doen, met verfrissende gasten als Youri Mulder. Schenk nog een wijntje in. Zo ziet overkill er uit.
Overkill. Dat geldt ook voor het commentaar van Jeroen Elshoff bij Spanje tegen Kroatië, gisteravond de eerste wedstrijd die ik vanuit mijn gemakkelijke stoel heb bekeken. Uitgesteld, want ik was wat later vanwege dat autoreisje 😉.
Hoeveel herhalingszinnen kun je hebben? Hoeveel weetjes die al lang geen weetjes meer zijn, wil je weten? Wat kun je als kijker naar zo’n wedstrijd nog verdragen? Iedere naam, bij iedere bal? Dit jaar is er voor het eerst een NPO-kanaal beschikbaar voor blinden en slechtzienden. Hartstikke goed! Ik heb daarom drie keer gecontroleerd of ik dat niet per ongeluk had gekozen uit het rijke aanbod, want dit was niet normaal. Maar het bleek wél normaal. Regulier.
Ik pleit voor nóg een nieuw kanaal. Wel de wedstrijd en alle herrie in het stadion, authentiek en origineel, maar met de verbanning van lieden als Elshoff en Wytse van der Goot, want die is precies hetzelfde. Ze zijn ziekmakend aanwezig. Om die gasten te ontlopen, wil ik wel zo’n EUR 20,- per maand extra betalen. Graag zelfs. Ziggo? KPN? NPO?
Ik geloof niet in normaal.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 