Als Arthur dacht aan het fondanten gezichtje, geplooid tot een grimas van gelukzalig geluk, van “onze” Minister-president, die het grote nieuws van de geboorte van een derde prinsesje wereldkundig maakte, dan kwamen er golven van weerzin bij hem boven. Waarom moet het volk het leuk vinden als er zo’n kind is bijgekomen, waarom is het überhaupt nieuws? “We” hebben al een troonopvolger, als het zover mocht komen. Wat God verhoedde. Potverteren kunnen we allemaal, daar is echt geen koninklijk bloed voor nodig. Hij realiseerde zich dat juist zulk overspannen gedrag als dat van Balkenende bij deze geboorte, de karikaturen bij de Oranjeverenigingen, maar vooral ook de houding van dit koningshuis zelf, allemaal een almaar aandikkende voedingsbodem vormde voor zijn gruwelijke afkeer. Van Prins Bernhard tot Prins Pils. En de Koningin die alles maar in de greep, nee, in de tang wilde houden, zelfs het huwelijk van haar zoon, de kroonprins. De zoon-van-de-baas, daar is-ie weer. Zit zelf niets in, heeft weinig gewicht, moet worden gebracht. Zelfs als huisvader.
Nu heeft ze dat met Máxima voor de buitenwereld natuurlijk briljant gedaan. De uitkomst is in dat huwelijk meer dan de som der delen en de voorlopige redding van de Nederlandse monarchie. Er zijn kleinere zaken die ze heeft bekokstoofd.
Eén plus nul is één, maar hier was het toch op z’n minst vier geworden. Die Máxima doet het prima, je mag haar niets verwijten. Of misschien toch, dat ze een superfunctie als koningin heeft laten prevaleren boven persoonlijk geluk. Kijk, daar leidt brandende ambitie toe. Waarover vaak met zoveel waardering en respect wordt gesproken en geschreven, ook in relatie tot de doelstellingen van – nu nog – de prinses. Mensen zijn onvoorstelbaar consequent, ook Máxima. Nu is natuurlijk niet iedereen in de gelegenheid om zomaar koningin van een land te worden, Arthur kon zich er wel iets bij voorstellen. Een verzachtende omstandigheid. Die ervaring zouden ze haar nooit meer kunnen afnemen. En ze zou straks toch zelf de rekening moeten betalen. Want het is natuurlijk geen combinatie, die twee. Dat houdt geen stand. Eerst maar eens koningin worden, en dan praten we verder.
De meeste koningshuizen zijn oncontroleerbare en geldvretende theatershows, waarbij het publiek – als het al in spaarzame gevallen wordt toegelaten – alleen maar mag klappen. Arthur zag het ineens voor zich, over een jaar of vijftien, twintig: Máxima, de musical. Opnieuw een succesnummer, maar nu wel eentje waar je met goed fatsoen kritieken over zou mogen schrijven. Want niet iedereen hoeft alles goed en kwalitatief boven de middelmaat te vinden, toch? Een president kun je wegstemmen, wanbeleid en onvrede wordt in een democratie altijd afgestraft, vroeg of laat. Je kunt je gram halen omdat je een stem hebt. De monarchie laat in die zin weinig ruimte. En Arthur moest weer terugdenken aan die suikerzoete, ingetrainde gelaatsuitdrukking van Balkenende. Een nieuw prinsesje, het zoveelste. Láát die mensen, en laat mij.
Het is knap hoe Beatrix dat voor elkaar heeft gekregen. Een gezien achtergrond en alle verwachtingen tragische man, koppelen aan zo’n sprankelende en, het is al eerder gezegd, ambitieuze en slimme jongedame. Dat doet ze toch maar mooi voor volk en vaderland, want beiden, plus al die offspring, zullen er op termijn doodongelukkig van worden. Maar dan is Beatrix al dood, het zal haar tijd wel duren. Zij heeft haar plicht vervuld.
“Een beetje dom”, wat waren dat toch prachtige woorden op een veelbetekenend moment. Iedereen kan daar om lachen, het haalt de angel uit de blunder, je sluit het onderwerp af, je geeft impliciet aan dat iemand vreselijk stom is, maar het wordt met de hermelijnen mantel der liefde bedekt. En het geeft vooral aan dat ze precies aanvoelt hoe ver of dat ze op zo’n moment kan gaan. Dàt hebben we nodig in dit land: Máxima for president!
Hoe kom je aan zo’n partner, vroeg Arthur zich als professional af. Hoe vind je zo iemand, aan de andere kant van de wereld? Eens te meer blijkt dat je netwerk daarvoor het allerbelangrijkste is. Regeringskringen in Argentinië, ook al zijn het voormalige, een nog levende Bernhard, die graag de wereld verkende en in dat soort milieus altijd prima gedijde.
Ach, zo ingewikkeld is het eigenlijk niet. Misschien was dat wel de reden van het feit dat Arthur over de toevalligheid van die romantische ontmoeting tussen een jonge man en een jonge vrouw die tot zoveel schone schijn heeft geleid, en wat daar aan vooraf is gegaan, nooit iets had gehoord of gelezen. Maar aan de andere kant is het nest van “onze” toekomstige koningin, laten we zeggen, natuurlijk niet onbesproken. Een gemiddelde ballotagecommissie van een doorsnee stichting of vereniging van oorlogsslachtoffers, vredesactivisten of een club van belangrijke mensen die gaan over het uitdelen van lintjes, zou een negatief advies hebben uitgebracht.
Haar vader heeft bloed aan zijn handen, hoe je ook wendt, keert of in dit geval aanvliegt. Daarom niet bij de bruiloft aanwezig, even afzonderen. Later wel gewoon bij de geboorte toelaten, natuurlijk, de mensen vergeten snel. Je mag een grootvader zijn kleinkind toch niet onthouden? Natuurlijk niet, maar een vader ook niet de bruiloft van zijn dochter die daaraan vooraf is gegaan. Kijk, dat bedoelde Arthur nou, dat eeuwige gekonkel, altijd maar weer tussen de klippen door laveren totdat je uiteindelijk toch schipbreuk lijdt. Dat kan niet anders, zo gaan die dingen. Juist Bernhard had ze daarvoor moeten waarschuwen.
Wat doe je mensen en hun omgeving aan, door ze in zo’n koninklijke rol te duwen? Alleen omdat ze toevallig de eerstgeborene zijn? Kijk naar de vreselijke ellende in het Verenigd Koninkrijk, een prachtige naam voor die monarchie daar. Verenigd Koninkrijk, samen staan we sterk. Over hoe Prinses Diana en Kroonprins Charles met z’n tweeën een Rottweiler gaan uitlaten. En wat daarvan is terecht gekomen. Het geluk van hun beider zonen. De hand van Prins Harry, die zo vol twijfel steun zocht in die van zijn vader. Maar die hij niet kreeg. Enkele jaren later wordt de knaap betrapt op het brengen van de Hitlergroet met een swastika om zijn linkerarm. Hoe kàn dat nou. Dan valt er om die andere koninklijke zoon-van-de-baas, prins Laurent bij onze zuiderburen, tenminste nog wat te lachen. Nee, het is een prima instituut, het koningshuis. Zo bezien een lach en een traan, oftewel uit het leven gegrepen. Net mensen, maar geen rolmodellen. Want die lijken uitgestorven. Dat is niet meer. Des te groter de prestatie van Beatrix.
“Uitstekend opgeleid, academisch niveau. Veel gevoel voor (vreemde) talen. Gezegend met een flinke dosis humor. Zekere achtergrond in de politiek/diplomatie, weten hoe het er in “de betere kringen” aan toe gaat.
Internationale focus, uitstraling, veel ambitie. Een mensen-mens, niet ouder dan een jaar of 30. Ongebonden. Hoog representatieve vrouw die harten kan stelen. Natuurlijke leider.”
Het ideale vacatureprofiel dat door Máxima ideaal wordt ingevuld. De juiste vrouw op de juiste plaats. Je moet er wel wat voor doen, maar het kan dus wel. De ideale kandidaat bestaat. Ze zijn te vinden.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 