MEDIACRATIE

Regelmatig gaat het op deze plek over omgangsvormen. Of, meer accuraat: het gebrek daaraan. De misstanden in de maatschappij. Nader gepreciseerd: in het land dat wereldwijd consequent zo hoog scoort op de ranglijst van meest verhufterde samenlevingen.

“Polemisch weekboek”, staat dan ook in de ondertitel van deze site.

Van de mensen die als rolmodel zouden moeten fungeren moet je het hebben. Sporters aan de dope, voetballers die geen vijf woorden in een zinnetje krijgen, koninklijk bloed dat maar niet wil deugen en politici die elkaar door het slijk trekken. Het houdt maar niet op.

En het moet allemaal op straat, op de televisie, op de radio en op het internet. Ik zou bijna gaan terugverlangen naar het achterkamertjesoverleg. Neem zou zo’n Frans Timmermans van de PvdA. Die leest ’s ochtends iets in de krant en schrijft onmiddellijk een lange email naar zijn bazen Job Cohen en Hans Spekman.

Iedereen belt dat linksige duo, dat eensklaps de dependance van de SP speelt, vervolgens op en ze reageren – natuurlijk – ook weer direct. Schieten vanuit de heup en becommentariëren vanuit de onderbuik. Het houdt maar niet op. Op het achtuurjournaal van de NOS hebben we het dan allemaal weer niet goed begrepen, of het is verkeerd uitgelegd, of het wordt ‘op camera’ gesust en kleiner gemaakt. Afhankelijk van de stemming van dat moment. Morgen doet Maurice de Hond zijn werk weer en weten we wat het heeft gebracht. Eén ding is daarbij zeker: er zullen weer meer mensen zijn die hun rug naar de politiek toekeren.

Job Cohen, wat heb ik toch met die man te doen. Nogmaals, wat er niet in zit zal er ook niet uit komen. Karaktermoord op een rasbestuurder. In het front van iedereen. Het gaat er niet om of je gelijk hebt, alleen of je gelijk krijgt. Ook al heb je vreselijk ongelijk.

De media maken het land. En ze breken het ook af, met dank aan al die slimme, twitterende politici, zelf benoemde beleidsmakers, de bazen en de baasjes die zo graag in de publiciteit zijn en andere wannabes.

Wilders heeft een site in de lucht en het land, wat: heel Europa staat op zijn kop. Het leven staat even stil bij zoveel onrecht dat die arme Polen wordt aangedaan. Het vingertje. Wat zijn we toch betrokken, zorgvuldig, goed en solidair. Gisteren was het Mauro en vandaag is het Piotr. En morgen weer iemand anders. Het houdt maar niet op.

Al die energie en al die aandacht naar de verkeerde zaken en de verkeerde mensen. Europa staat in brand, maar degenen die moeten en die kunnen blussen zitten aan de stamtafel in het praathuis. Gezellig, met alle media daaromheen. Het houdt maar niet op.

Zo houdt het een keer vanzelf op. Hoeven we niets aan te doen, maar vooral doorgaan waar we mee bezig zijn. Sorry: waar “ze” mee bezig zijn. Het is wachten op De Leider, linksom of rechtsom.

Tot besluit. Ooit was er zoiets als de persoonlijke brief. In de mediacratie van de 21^ste eeuw doen we ook dat allemaal anders. Hier komen actualiteit, fatsoen, omgangsnormen en -vormen mooi bij elkaar, want die email van Frans Timmermans gaat meteen, pats boem ONLINE. Niet door mij, maar door hem zelf. Trouwens, inhoudelijk ben ik het voor één keertje helemaal met Timmermans eens.