MIXED FEELINGS

Met een houding waaruit zoiets als een overwinning sprak, liet hij mij vanochtend zijn rechter pols zien. Zijn blik sprak bovendien boekdelen. Geen bandje. Zijn vrouw was inmiddels al de camper uitgestapt en beende gedecideerd naar de receptie, een stukje verderop, waar je met je auto of camper zeker niet mocht parkeren. “Wij hebben in onze familie nog joden laten onderduiken, dan wil je dit al helemaal niet meemaken. Vannacht geslapen met zo’n ding om, dat geloooof  je toch niet!” En weg was ze.

De avond daarvoor waren we ongeveer gelijktijdig aangekomen op deze camping in het noordoosten van Sardinië. Een bijzonder gebied, maar dat geldt eigenlijk voor heel Sardinië. De Costa Smeralda.

Terug naar dat polsbandje. Een geel, want ik heb hem nu nog om terwijl ik dit zit te tikken. Verplicht, zo zei de uiterst vriendelijke campingdame gisteravond, nadat ze uitvoerig al mijn gegevens in de computer had opgeslagen. Ik moest zelfs het paspoort van mijn hond laten zien. Fotokopieën genomen, nogmaals mijn naam op een formulier schrijven, adres en kenteken, telefoon en email. En dat allemaal afzegenen met je handtekening. Verschillende folders mee met wat allemaal níet mag, de complete leveringsvoorwaarden als ware ik aanbeland bij de lokale Kamer van Koophandel. En als eigenaar van een hond ben je al helemaal verdacht. Had ik wel een muilkorf bij me? Siebe doet nog voorzichtig met een vlieg, en zo’n beest moet toch ook pissen? Ik kan dat niet helpen of voorkomen. Mag dat dan zelfs niet in de zee, als iedere boom en alle struiken worden uitgesloten?

Ik kreeg etiketten mee voor in de auto. “Dit hoesje aan de linkerkant van de voorruit plakken. En daar stopt u, goed zichtbaar, dus met de beschreven kant naar voren – ze deed het twee keer voor – dit formulier in.” Plus een speciale kaart voor op het dashboard. Hond aan boord.

Maar toen scheurde ze een polsbandje af, met een uniek nummer, en vroeg of ik mijn rechterarm even wilde uitsteken. Hoezo, waarom? “Iedereen heeft dat hier, het is verplicht en we staan geen uitzonderingen toe!” Zo vriendelijk als dat ze was, zo beslist kon deze dame ook zijn. Geen ontkomen meer aan. Ik overwoog serieus om alles terug te draaien. Die hele papiermolen. Mijn paspoort – en dat van Siebe – lag nog onder haar bereik. En buiten het mijne. Maar ik had er eigenlijk helemaal geen zin meer an, en betrapte mijzelf op datzelfde ogenblik, arm naar voren, op een kort moment van kippenvel. Godallemachtig, ik ben een vrij man, op reis door een prachtig land en uiteindelijk aangekomen in deze hoek van een nog mooier eiland. Niks op m’n kerfstok, en ik krijg een geel polsbandje dat ik verplicht moet omhouden. Op een camping, zelfs niet eens een all-in resort.

LA MADDALENA

Alleen doorknippen zou misschien nog een optie zijn. Lekker stiekem, illegaal. Strafbaar. Ik keek naar de leveringsvoorwaarden en wilde gaan. Vertrekken uit dit kamp, nu het nog kon, waar je geen gast bent maar een product van een procesfabriek. Maar het was al laat en donker. Ook: moe en hongerig. De keuken was hier zeker nog open. En ik had deze camping juist heel bewust uitgekozen vanwege de on site excursiemogelijkheden naar de Archipel van La Maddalena. Een nationaal natuurgebied, een qua ligging en natuurschoon bijna buitenaardse, kleine eilandengroep. Op flickr heb ik weer enkele foto’s gepubliceerd. Dat zulke witte strandjes en azuren wateren in Europa überhaupt nog bestaan, was voor mij al een openbaring. Zes meter diep en je kijkt tot op de bodem. Ook al parelwit. Als door net schoongemaakt en ontvet glas. Een ministrand, dat je eigenlijk alleen per boot kunt bereiken. Ze noemen het niet voor niets Tahiti Beach. Dat stond allemaal op het programma, voor vandaag.

Ik heb het afgemaakt. Ben een grote vent geweest, of juist niet? Maar ik heb genoten. Een dag om niet te vergeten, om de goede redenen. En dat polsbandje geef ik morgenvroeg, op weg naar Corsica, na een eigen gemaakt, vers ontbijt netjes weer af. Want ze hebben hier een prima kampwinkel.