Stel u bent aanwezig op een bijeenkomst die is georganiseerd door de branchevereniging. Werkgevers en werknemers ontmoeten elkaar. Maar ook leveranciers en afnemers kunnen min of meer informeel wat gedachten uitwisselen en misschien wel zaken doen. “Een matje leggen”, zoals een goede Relatie van mij dat pleegt te noemen.
Dus een interessante gebeurtenis, waar je veel kunt horen, zien en leren. Een traditioneel evenement met steeds enkele interessante thema’s. Dan weer een spreker die er toe doet, een volgende keer een bedrijfspresentatie of een inspirerend debat.
Natuurlijk zijn “hapjes en drankjes” aanwezig, u weet hoe dat gaat.
Stelt u zich nu eens voor dat u daar iemand tegenkomt, die u al jaren niet meer heeft gezien of gesproken. Een oude bekende, of iemand over wie u laatst al verschillende dingen heeft gehoord en die u nu eindelijk eens kunt aanspreken. Kort en persoonlijk contact, 1-op-1, want daar is zo’n bijeenkomst toch ook voor bedoeld. Nog sterker, die persoon staat in de pauze toevallig ineens naast u. Hij is (ook) alleen. Met uw glas jus d’orange in de hand, spreekt u hem correct aan. Natuurlijk stelt u zich even voor, u geeft hem een hand en vertelt – heel kort – waarom u het zo leuk vindt juist hem nu even te ontmoeten.
Daarop kijkt de man u even kort aan, maar met een blik alsof u aan lepra lijdt. U schrikt er zelfs van. Hij heeft dan ook al schielijk zijn hand teruggetrokken en werkelijk zonder ook maar iets te zeggen beent hij ijlings weg, zover mogelijk bij u en de bar vandaan, u in verbijstering achterlatend. Dit duurt al met al nog geen minuut.
Twee dingen:
- Dit gebeurt niet. Dan hebben we het immers over fatsoen, goede omgangsvormen, etiquette en normbesef;
- Waarom doet u dit dan wel als u wordt benaderd via een netwerksite als LinkedIn, toch de moderne opvolger van dit soort zakelijke bijeenkomsten, misschien zelfs ook wel van het traditionele beursbezoek?
Over onaangepast gedrag gesproken.
Ik begrijp dat u niet iedereen in uw netwerkje wilt toelaten. Zo denk ik er zelf ook over. Maar ik stuur wel altijd een berichtje terug als ik een invitatie ontvang of een vergelijkbare, persoonlijke mail. Ook als ik de betreffende m/v liever niet tussen mijn LinkedIn-contacten wil hebben, om welke reden dan ook.
Is dat vriendelijkheid? Gewoon fatsoen? Laten we maar zeggen dat het zakelijk is. Of professioneel. Of commercieel, omdat achter een mens toch doorgaans ook een organisatie schuilt. Hij of zij vertegenwoordigt die op LinkedIn, het wordt daar allemaal uitgebreid gecommuniceerd. Enerzijds vertellen we hoe goed of dat we zijn, als persoon en als bedrijf. Maar anderzijds behandelen we de bezoekers die ons – misschien juist wel op basis daarvan – een berichtje sturen, als leprozen.
Ook hier moeten we nog veel leren. (De impliciet veelzeggende uitzonderingen bevestigen de regel.)
Ton Westphal + No Nonsense ++ 