U heeft nog wat van mij tegoed. Bijvoorbeeld hoe het is afgelopen met dat “project telefooncentrale”. En omdat ik dus niet van open eindjes hou, wil ik ook nog even doorgeven dat het uiteindelijk helemaal goed is gekomen (natuurlijk) met die dertiger en die zestiger, dankzij een vroege veertiger.
Laat ik het kort even hebben over die telefooncentrale. Die is aangeschaft bij een “vreemde” leverancier. Op aanbeveling van een hele serieuze Relatie, van wie ik weet wat hij kan en waar de vertrouwensband meer dan gewoon goed is. Hij vertelde mij: “Dat is een heel klein bedrijfje, met twee kerels die er helemaal voor gaan. Als wij iets hebben op het gebied van telefoon, dan bellen we altijd hun en zij lossen alles op!” Dat geeft dus het goede gevoel.
En verdomd, ieder contactmoment was in die zin bevestigend. Iedere afspraak is nagekomen, de prijs was goed en het product is innovatief en toekomstbestendig. Gaan met die banaan. In enkele uren was het voor de bakker. Verstand van zaken. En vooral van telecom. In plaats van een concurrerende leverancier die met zó’n ingewikkelde oplossing kwam aanzetten voor mijn eenvoudige probleem, dat ik het niet meer begreep noch vertrouwde. Niet goed geluisterd dus. En de bestaande leverancier, bij wie de eerste afspraken al waren beginnen te schuren? Eigenlijk is dat niet meer goed gekomen. No Nonsense Consultancy is overgestapt van Siemens naar Panasonic. Punt.
Een klein bedrijfje, mensen met verstand van de materie. Beide beentjes op de grond. Waar je als collega klein bedrijfje als klant wordt gezien. Interessant, in plaats van lastig en veeleisend. Dan wordt klein en bescheiden een wederzijds voordeel, in plaats van een valkuil.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Dat is een mooi bruggetje naar die procedure in de recreatiewereld, die enkele weken geleden dus tot tevredenheid van iedereen is afgerond. Maar ik wilde nog wel even weten hoe het nu precies zat met die afwijzing van die “Deense” kandidaat, en de keus voor die vroege veertiger. Niet vanwege de leeftijd, maar ik had nog twee andere kandidaten voorgesteld met hele goede papieren. Letterlijk. Helemaal uit de branche, wat de gemiddelde opdrachtgever altijd zo graag wil, en een ander zelfs met een bijna perfecte beheersing van de Franse taal. Met het oog op ook de Belgische markt, plus de specifieke vraag naar talenkennis, zag ik in hem zeker ook aanknopingspunten. Maar het werd dus iemand anders. Waarom?
“Omdat hij het begreep. Het bleek dat we iedere keer op dezelfde lijn zaten, zonder veel poeha en imponerend gedrag. Het is gewoon een gewone vent die ons begrijpt.”
Zo, die zit.
In plaats van al die kandidaten die vooral alleen maar gewichtig doen. Bijvoorbeeld met hun Engelstalige cv, of, nog erger: een Engelstalige brief. Bij een Nederlands bedrijf? Met Nederlandse mensen? Common sense, dus. Sociale intelligentie. Dat is een lastige. Want de ene Account Manager vindt zich nóg belangrijker dan de andere Account Manager, Sales Manager, Verkoopleider en wat dies meer zij. Mensen, doe toch gewoon. Spreek en schrijf je moerstaal, dan loop je ook wat minder de kans om onderuit te gaan op spelling en grammatica. Alhoewel? 🙂
Verdiep je, leef je in en getuig van een grote empathie. En spiegel je aan de cultuur van het bedrijf. Dat zijn de wijze lessen.
Soort zoekt soort, die vlieger gaat al op sinds Adam en Eva.
Dus zouden kleine bedrijfjes ook vooral voor kleine bedrijfjes moeten kiezen. Dan weet je waar de kracht zit en dat de kennis in die paar mensen aanwezig is. Dus gewoon, no nonsense…
Ton Westphal + No Nonsense ++ 