Ik kon gisteravond laat een glimlach niet onderdrukken. Yanis Varoufakis die in zijn T-shirt op de Griekse televisie zijn gelijk haalt. Zijn dat nou mensen naar mijn politieke hart, diezelfde Varoufakis en ook zo’n Tsipras? Nou nee, niet echt. Maar ik houd van die standvastigheid. Zeer veel, eerlijk gezegd. Europese politici hebben allemaal slappe knieën, en dat kun je deze heren in ieder geval niet verwijten. Waarschijnlijk daarom hebben zij ook zoveel steun opgehaald bij hun eigen bevolking. Ja, dat vind ik democratisch. En ja, het is ook allemaal tactisch geschuif. Maar daar zijn ze zo ontzettend veel beter in dan hun Europese tegenstanders. Het lijkt wel of ze in de leer zijn bij Poetin (zou me overigens niets verbazen). Trouwens, als u wilt weten “Hoe nu verder?”, hoeft u mijn vorige blog maar even te lezen. Scheelt veel tijd en energie.
Een glimlach, maar anderzijds een veel bredere en ook een diepere genoegdoening. Opluchting. Europeanen zijn het Europa van “Brussel” kotsbeu. Dat weten we al jaren, maar in Griekenland durven ze daar dus inmiddels rond voor uit te komen. Hulde! Respect! Dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Schotland, waar de nationale partij SNP bijna 100% van de stemmen krijgt, maar als de vraag gesteld wordt “Wil je op eigen benen staan?”, dan kiezen ze eensklaps in meerderheid voor de warme deken van het Verenigd Koninkrijk. Gatver, dat is ja zeggen maar nee doen (of omgekeerd, natuurlijk). De angst regeert. Geen ballen. Liever houden we je hebt, in plaats van enige verbeelding. Daarom ook veracht ik Europa en haar politici. Net zoals de Grieken dat doen. Er is niets mis met de Europese burger, of met hoofdsteden als Berlijn, Madrid, Rome of Warschau. Samen sta je sterker, dat is geen breaking news. Maar de mensen in de politieke centra, hen treft alle blaam. Niet Griekenland is failliet, maar de Europese integratie.
- Decennialange vriendjespolitiek,
- de decadente arrogantie van de macht,
- het absolute onvermogen om te luisteren,
- alleen maar regels en procedures,
- en dan nog meer regels en procedures,
- die stuk voor stuk verkeerd uitpakken en meer dan eens zelfs precies het omgekeerde bewerkstelligen dan waarvoor ze waren bedacht,
- dus compleet gebrek aan visie en analyse,
- het “gewoon” dan wel “normaal” vinden om lokale, regionale en zelfs nationale gebruiken, eigen cultuur en leef- en denkomgeving (dus zowel fysiek als mentaal) in te leveren bij een bureaucratisch monster,
- een ooit welvarend en modern werelddeel waar edoch op dagdagelijkse basis verwoede pogingen worden gedaan om de kleptocratie opnieuw uit te vinden,
- het continue vrijaf van moraal en ethiek…
Moet ik nog even doorgaan?
De Grieken, met een hartgrondig NEE! tegen deze evidente misstanden, hebben gelijk. Nu is het aan de Catalanen, de Schotten in de herkansing, de Corsicanen en al die andere minderheden in hun eigen land, laat staan binnen Europa, om uit de kast te komen. Kleur te bekennen. De gevolgen te dragen. In opstand te komen. Het niet meer te pikken. Mag van mij ook op landenniveau, hoor. Graag zelfs. Want dit Europa is (een) fout. En de oplossing is niet het 24/7 laten draaien van de geldpers. Iets anders kunnen ze daar werkelijk niet bedenken. Maar nu is er hoe dan ook een daad gesteld. Soms helpt dat om ook anderen het laatste duwtje te geven. Ik hoop het van harte, maar ben sceptisch. Het zal wel van een andere kant komen, de vroeg of laat onvermijdelijke ommekeer.
Desalniettemin: Let the Games Begin!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 