DOEN WE NIET ALLEMAAL EEN KUNSTJE?

Zondagavond laat sprak ik Lionel Richie. We ontmoetten elkaar na afsluiting van North Sea Jazz in het Rotterdamse Ahoy, waar ik aanwezig was bij zijn concert. Nou ja, concert, het was veel meer een show. Met alles er op en er aan. Een beetje gedateerd, maar toch. Wervelend. Een feest om bij aanwezig te zijn. Of dat door Lionel zelf komt of vooral door zijn publiek, daar ben ik nog niet helemaal achter. Het zal, zoals gebruikelijk, elkaar wel versterken. En dan is het goed.

Uit mijn voorbereiding bleek dat Lionel niet speciaal voor NSJ, laat staan voor mij naar Rotterdam was afgereisd. Hij is met zijn overigens zeer matige band bezig aan een Europese tournee. Niet minder dan 31 optredens, kriskras in 12 landen, waarna hij naadloos verdergaat in de Cariben, waar hij optreedt op het Curaçaose zusje van NSJ en nota bene aan boord van een paar cruiseschepen van Carnival. Om daarna weer verder te gaan in de States. Morgen staat hij alweer in Duitsland op de bühne. What a feeling…

All the hits, all night long. En dat iedere keer maar weer. Een 66-jarige die de show steelt op alle podia in de wereld. Zingen, springen, spelen. En ook nog opletten wat er in, en met het publiek gebeurt. Deze avond had hij een bijzonder oog voor twee negenjarigen op de eerste rijen, die hij terecht even in de schijnwerpers plaatste. Letterlijk. “Als ik mensen van negen jaar oud kan laten swingen, op die manier, als mijn muziek van zoveel jaar geleden dát nog bij hén teweegbrengt, dan kan ik ook nog wel vijftig jaar mee!”. Wat een contrast met alle bedrijven die kandidaten van 45+ op voorhand afschrijven als “te oud”. Want “die missen de aansluiting”. Het tempo is weg, het gaat voor die arme stakkers echt allemaal te snel. Dan hebben we het over de gevoelens van doorsnee werkgevers en de bijbehorende doorsnee personeelsbaasjes (m/v) in Nederland over 45+, nou vooruit, 50+. Dat scheelt dus een jaar of vijftien, twintig met deze Lionel. Dat die kandidaten jonger zijn.

Maar niet iedereen heet Lionel Richie. Die trouwens toch wel verdacht vaak in herhalingen valt. Zou dat dan toch de leeftijd zijn? Ik confronteer hem met andere optredens in deze tour, waar hij op dezelfde momenten, in dezelfde nummers dezelfde grapjes maakt. Schrijnend is dat hij steeds het drankje dat hem zittend achter de piano wordt aangeboden, en dat oogt als een grote bel rosé, kennelijk niet lekker vindt. Maar er desondanks snel een paar grote slokken van neemt. Hij lijkt een zingende automaat, in alles wat hij doet. Nee, dat is niet leuk. Maar, Ton, repliceert Lionel onmiddellijk, vind jij het leuk om iedere keer hetzelfde van je kandidaten te moeten horen? Dat ze de functie-eisen niet lezen, dat ze vaak überhaupt in de verste verten niet gekwalificeerd zijn voor de vacatures die jij iedere dag invult? Maar ze moeten solliciteren om in dat kleine landje van jou, just round the corner, in aanmerking te komen voor een uitkering. In die zin ben je dus een ambtenaar. Je produceert afschrijvingen. De wereld noemt mij een performer. Maar voeren we niet allemaal een kunstje op? Ik heb gezien dat bij die twee vrouwen naast je, bij het inzetten van Three Times a Lady, de tranen over de wangen biggelden. Kijk, dat is dan toch wel weer mooi. Dan bereik je je publiek. And that’s what it’s all about!

Lionel, je hebt gelijk. Sommige dingen zijn niet leuk, dat vind jij dus ook, maar ik beschouw iedere kandidaat bij mij aan tafel toch echt wel als een individu. Zoiets als nieuwe ronde/nieuwe kansen. Dat is iets anders dan jouw automatische piloot. Jouw publiek ook is erg massaal. Weinig origineel. Bij jou gaat het om de emoties van de massa. Ik zoek het wondertje in iedereen persoonlijk. En ook dan rollen er soms tranen over de wangen, als ik dat zou willen.

Lionel, succes in het Zwarte Woud, woensdag. Doe ze daar de groeten, want ik kom er graag! En, als je bij gelegenheid een paar betere muzikanten voor je band zoekt, bel me dan gerust even op ;-). Want dát is mijn vak. Guess I´m on my way…