BORRELJOODJE

Was ik net zo blij dat “de Champions League” dit nieuwe voetbalseizoen naar SBS gaat, hoor ik tot mijn schrik dat Jack van Gelder naar Sport1 verhuist… Maar we hadden het met z’n allen kunnen weten.

Het voetbal dat ik nog volg, is bijna uitsluitend internationaal. Met bescheiden abonnementjes op – inderdaad – Sport1 en daarnaast FOXSPORTS-2. Dan neem ik sowieso al dat onzinnige gelul in die studio’s maar voor lief. “It comes with it…”, zullen we maar zeggen. Ongelofelijk, wat wordt daar oeverloos gezwetst. Het kromt je tenen. Maar bij Sport1 maakt, los van het voetbal, Sierd de Vos bijna alles goed. Als de wedstrijd die ik wil zien op verschillende zenders wordt uitgezonden, wat bij de Champions League ook straks herhaaldelijk zal gebeuren, dan stem ik af op Sierd de Vos. Meesterlijk.

Dus de mensen bij die zenders kunnen wel degelijk het verschil maken. Zoals altijd, toch? Mensen zijn het belangrijkste kapitaal van een organisatie. Des te gekker dat daar zo achteloos mee wordt omgesprongen. Niet alleen binnen uw eigen bedrijf (…), maar ook in Hilversum. Neem nou zo’n Jack van Gelder. Die heeft al langer dan een jaar geleden geroepen dat hij niet zonder de Champions League kan. Hij wil te maken hebben met topvoetbal, aldus Jack. Ondertussen tekent hij wel een nieuw contract bij zijn oude werkgever, dat hem “tot na zijn pensioen” aan de publieke omroep bindt. Dom van zijn baas. Weer niet over nagedacht. Want bij de eerste de beste gelegenheid bij Sport1, met niet alleen de CL maar ook de Spaanse Primera División – met zijn zo geliefde Barcelona en de zeker ook door Jack al sinds langere tijd heiligverklaarde Messi – is hij vertrokken. Op zijn 64ste. Het zoveelste voorbeeld dat leeftijd er niet toe doet. Jack zelf vindt het “een uitdaging”. Grappig, een kennelijk zo gelouterde professional die bij zijn eigen droomtransfer niet veel anders in huis heeft dan zo’n cliché.

Maar Jack is een man van de clichés. Daarom keek ik ook al bijna niet meer naar Studio Voetbal. En was ik zo blij dat ik hem komend seizoen zou ontlopen rond een avondje Champions League. De vooral door hemzelf zo leuk gevonden grapjes. De lachbuien aan de presentatietafel. Die geforceerde zogenaamde “slappe lach”. Zijn onverhulde en onprofessionele voorliefde voor bepaalde spelers, trainers en ploegen. Liefde maakt blind, en dat is wel het laatste dat je kunt gebruiken bij een objectieve analyse. Dus gaat het niet om die analyse, maar om de show. Plat vermaak. Dat is wat de massa wil. Het betaalt.

Een showmaster aan de borreltafel, flinterdun, doorzichtig, goedkoop. Oftewel: Jack van Gelder.

Onvergetelijk is zijn suggestie voor het koppel Guardiola/Cruijff, om Oranje ooit wat nieuw leven in te blazen. Kijk, daar moest ik nou wél vreselijk om lachen. Eindelijk een goeie grap. Maar Jack was dit keer bloedserieus. Onverbeterlijk.

Maar het kan altijd nóg slechter. Daarom, als hij John van Vliet uit de voetbalstudio van Sport1 verjaagt, dan ben ik er al met al toch nog wat op vooruit gegaan. Daar drink ik op!

Kwaliteitsjournalistiek in het voetbal is een zeldzaamheid. Leuk wereldje ook, zie onderstaand fragment, waarin diezelfde Jack zijn concurrenten voor de beste kijkcijfers en dus de bestbetaalde stoel aan tafel, onderkruipsels en achterbaks noemt. Heet dat nou scoren?