KIPPENVEL?

Hij gooide de laatste visjes naar de dierentuindieren. “Nee, je moet je kunnen identificeren met zo’n ploeg, met de spelers”, zo gaf ik aan dat ik deze steeds bozer wordende man begreep. Juist, dát is het! Identificatie! Jouw jongens, met wie je meeleeft. In goede en in slechte tijden. Met elkaar, voor elkaar. Zijn blik ging over zijn dieren, die hij duidelijk liever zag dan mannen als Marouane Fellaini, Radja Nainggolan en Michy Batshuayi.

Een week of twee geleden hebben Milia en ik een topdag beleefd in de dierentuin van Antwerpen. We waren daar met de kleinkinderen, die nu ongeveer even oud zijn als onze eigen kinderen toen we de laatste keer de Antwerpse Zoo hebben bezocht. Geschiedenis is belangrijk.

Maar waarom moet ik dat weten?, zo vraagt u zich zonder twijfel af. Nou, ik wil u deelgenoot maken van een bijzondere ontmoeting. Nee, niet met een mensaap, of een okapi. Nee, het was een gesprek met, nou ja, zeg maar gerust een monoloog van een dierenverzorger. Ik stond nietsvermoedend, kleinste kleindochter aan de hand, naar ‘het voederen der dieren’ te kijken, toen ik plotseling werd aangesproken. De visjes in de grote emmers waren al bijna op, en hij had kennelijk even tijd, zo aan de rand van het water. Wat ik van het voetbal vond. De EK, waarvan vanavond de finale in Parijs plaatsvindt, was toen nog in volle gang. Met België als kanshebber, volgens de kenners.

Nou, hij had er ook verstand van. Zelf jarenlang gevoetbald, en ook vele familieleden hadden het edele voetbalspel beoefend, en sommigen deden dat nog altijd. Hij was nu een volger geworden. Maar niet van de Rode Duivels. Meneer, waarom zou ik moeten juichen voor een stel negers? Ik herken niemand, kan hun namen nog niet uitspreken als ze op het scherm voorbijkomen. En dan al die tatoeages! Dat haar! Die schoentjes? Moet ik voor hén juichen? Nee, die sloffen maar wat over het veld, het zijn mijn jongens niet meer. Hoezo passie, van beide kanten? Meezingen met het volkslied, kippenvel? Nee, het interesseert me niks. Van mij mogen ze er uit vliegen. Maakt geen verschil of Engeland verliest, of Portugal. Of België; het doet me niks meer.

Ik gaf aan dat ik nog even naar de olifanten wilde kijken, voordat het te laat was geworden, en verliet zijn domein.

Vanavond dus die finale, zonder België. Maar wel met Frankrijk. Het gastland dat zoveel problemen kent, op zeg maar gerust ieder gebied. Daar werkt het misschien wel precies omgekeerd dan in Antwerpen. De vele zwarte spelers. Eén natie; met elkaar, voor elkaar. Kijk eens hoe strijdbaar en succesvol we kunnen zijn, als we maar een hecht team vormen. Samen-werken en samen-spelen. Dat wordt daar dan ook voortdurend aangehaald, onder de gegeven omstandigheden.

Maar ik geloof überhaupt niet meer zo in ‘fair play’ op dit niveau, met deze belangen. Ik geloof in dit Franse voorbeeld ook niet in dat heilige team, dat zogenaamd alles voor elkaar over heeft. Ik zie iets anders.

NAIEF

We weten allemaal hoe machtig sportorganisaties kunnen zijn. Wat er wordt bekonkeld, verkocht en afgekocht. De UEFA is niet beter dan de FIFA, of het IOC. Daar komt dan nu de invloed van het organiserende, het zo van angst en onzekerheid verkrampte Frankrijk bij. Onderdeel van een Europa dat wordt gespleten door het migrantenprobleem. Hoe politiek wil je het hebben? Misschien moet Frankrijk vanavond wel (weer) winnen, om een voorbeeld te stellen. Iets te demonstreren. Yes, we can! Desondanks hoop ik straks positief te worden verrast, of ben ik nou naïef? Zonder discussies als “Hij kan hem geven…” (penalty, rood, geel of die vrije trap voor Cristiano). Als je vaststelt: “Hij kan hem geven…”, dan kan hij hem ook niet geven. Hij is in dit geval de Brit Mark Clattenburg, die in tegenstelling tot bijvoorbeeld Björn Kuipers werknemer is van de UEFA. Wat ik in ieder geval al zeker weet, is dat Clattenburg vanavond fluit in een shirt met lange mouwen.

Ik sluit af met Henk Hofland, die ik iedere week mis. Op de tuintafel lag vanochtend een NRC van zaterdag 21 mei. Daarin schreef hij nog het volgende, over kwaliteit: “Waar zie je tegenwoordig ’s avonds om een uur of elf nog een deftige meneer, met een krant in de tram? Zoiets zou je eerder in Madame Tussaud verwachten”.

Dan gaan we met de kleinkinderen daar maar de volgende keer naar toe, Madame Tussaud. Geschiedenis is belangrijk. Maar eerst vanavond die hoe dan ook spannende wedstrijd.