Laten we het even over voetbal hebben. Ik krijg het vanwege Poetin amper op mijn scherm, maar ik vind dit voorlopig één van de leukste voetbaltoernooien ooit. Het is allemaal ook perfect geregisseerd. Natuurlijk is dat zo (…), maar als liefhebber geniet ik van alle beelden. De passie van de supporters, de close ups van spelers, trainers en de hotshots op het ‘ereterras’. Ik zit al twee weken te genieten.
Het is goed dat Argentinië er uit ligt. Modaal team, en het eeuwige gejank over Messi hangt me geen veertien dagen, maar al vele jaren de keel uit. Dat is nu dan ook meteen voorbij. OK, de knaap is een begenadigd voetballer. Maar als het gaat om vergelijkingen met niemand minder dan Onze Lieve Heer, komt Christiano Ronaldo toch een stuk dichter in de buurt. Die arme Messi. Voer voor psychologen. Volstrekt verkeerd ingezet en dus ook slecht begeleid. Maar kijk naar zijn trainer en je weet alles.
Die uitschakeling is ook goed voor Maradona. Wat een gênante vertoning. Moet je hem dat aandoen voor het oog van de wereld? Waarom heeft niemand deze patiënt in bescherming genomen? Er was trouwens wel altijd iemand naast hem die met een gezicht van ‘ik hoor er niet bij’ alle strapatsen van deze exoot vastlegde met zijn mobieltje. Dus misschien maakt het juist wel onderdeel uit van zijn behandeling. Een experiment, omdat al het voorgaande niet heeft geholpen.
Australië dan. Kleine, kleine Bertje. Zo sneu. Zelf voortdurend volhouden dat ze beter waren en meer hadden verdiend, maar ondertussen met één mager puntje eruit vliegen. En dat terwijl hij toch een dreamteam had opgetuigd, met Van Bommel. All in the family. Zo ook bij PSV. Dankzij die flonkerende prestatie in Rusland kon Van Bommel probleemloos doorstromen als opvolger van Cocu. Natuurlijk, wie wil zo’n topper niet? In die zin zijn ze in Eindhoven heel Duitsland lekker te slim en te snel af geweest. (Wordt vervolgd.)
Want bij onze oosterburen is Löw natuurlijk niet meer te redden. Rare man, die Löw. Ik ga vaak ook laat naar bed, maar kan ’s ochtends mijn momenten pakken. Dat zal als bondstrainer anders zijn. Toch is deze 58-jarige in het maanlicht bezig met het trekken aan gewichten, dag na dag en uur na uur. Tel daarbij die rare tics van het lunchen uit zijn neus en het voelen aan kont en kloten, om vervolgens die kennelijk pittige lijflucht tot zich te nemen, camera of geen camera, en ik durf de stelling wel aan dat er iets met deze meneer aan de hand is. Zal ook wel met stress en gebrek aan coaching te maken hebben. Waarom toch? Want het is helemaal niet nodig. De successen van Guus Hiddink, overal en altijd, duurden tot en met de coaching door Cees van Nieuwenhuizen. Bijna twintig jaren lang. Eenmaal op eigen benen gleed Guus uit.
Er zijn maar heel weinig voetbaltrainers die iets begrijpen van psychologie. Dat is, onder andere, hier eerder aangehaald. Want om nog even bij ‘der Jogi’ te blijven, hoe kun je laten gebeuren dat twee halve Turken uit je team op de foto gaan met Erdogan? In Duitsland? Ook dat verklaart weer veel. Had ze gewoon naar huis gestuurd, Turkije dus. En mijn enige vraag aan Jogi is: “Wanneer heeft u voor het laatst echt gelachen?”
Spanje. Eveneens naar huis. Ook al geen wonder. Trainer Lopetegui wordt enkele uren voor de start van het toernooi door de Spaanse bond ontslagen. Wegwezen jij. Opzichtig vertoon van macht; hier heeft álles met macht te maken. Nu weten we wél wie de baas is, maar ook dat Spanje niet meer kan winnen van landen als Marokko en Rusland. Met een machteloze staf en ongeïnteresseerde spelers. Natuurlijk, die waren al maanden opgetrokken met, en uitgekozen door Lopetegui. Vertrouwen over en weer. Bobo’s, don’t say more.
Morgen komt de hele interessante clash van Engeland met Colombia. Dat is de eerste keer dat ik die Engelsen in Rusland zal zien spelen. Dus ik houd een slag om de arm, maar ik denk dat Brazilië de titel gaat pakken.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 