FRUSTRATIE EN VREUGDE

Het einde van de week.

Met volgende week wéér al die cv’s die nergens op slaan.

Op een blog kunnen de bloggers hun frustratie, hun verontwaardiging en ook hun vreugde communiceren. Welnu, het is opvallend hoe steeds meer mensen steeds minder met vacatureteksten doen. Ik heb dat in al die twintig jaren nog niet eerder meegemaakt: zoveel zinloze sollicitaties.

De respons op advertenties is nog steeds bevredigend, kwantitatief, maar kwalitatief ervaar ik deze tijd als een dieptepunt. Ik wil u echt even deelgenoot maken van mijn ervaringen als er weer 10, 20 of 30 sollicitaties op concrete vacatures in mijn mailbox zijn beland. Iedere dag opnieuw. Je opent ze hoe dan ook optimistisch. Met een frisse, professionele blik. En er blijft zelden iets, of zeg maar gerust iemand overeind. “Vroeger” wilde ik die – laten we het zo eufemistisch mogelijk uitdrukken – ‘niet-matchende cv’s’ nog wel eens bewaren. Voor mogelijk een volgende keer. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar het is nu bijna standaard: af, af, af, af….

Ik hoef die mensen niet meer.

Er was een tijd dat werknemers aan hun cv dachten. Ze wilden misschien wel weg, maar ze bleven toch maar even zitten “omdat ik niet opnieuw een periode van één of twee jaar bij een werkgever op m’n cv wil zetten. Daar ga ik later de rekening voor betalen. Kan ik dus nu even niet maken”.

En terecht! Ze waren dus ook bezig met, laten we zeggen, het management van hun carrière.

Het verbaast mij heden ten dage, op deze vrijdag aan het begin van een nieuw ‘jachtseizoen’, dat bijna alle kandidaten daar helemaal niet meer om malen. Ze doen dus maar wat, en hebben al een jaar of tien maar wat gedaan… Even hier, beetje van dit en een beetje van dat. En dan weer even daar.

“Hoezo, dat is niet goed voor mijn cv?? Ziet toch niemand, gaat helemaal goedkomen, wie kijkt daar nou naar…”

Ik. En ik zal dat blijven doen. Op zoek naar die paar spelden in die enorme hooiberg.

Het goede nieuws heb ik voor het laatst bewaard: ik vind dat nog leuk ook! Om onder die buitengewoon veranderende (markt-)omstandigheden, in dit specifieke tijdsbeeld met zoveel oppervlakkigheid en solliciteer-maar-raak gedrag, nog steeds de allerbeste mensen voor mijn opdrachtgevers te kunnen vinden. Dát is de kick. Dáár doe ik het voor, echt.

Nog een geheimpje delen? Die toppers solliciteren niet. Die zitten in mijn bestand, in mijn netwerk of zijn zo slim om zich met hun specifieke wensen bij mij persoonlijk te melden. Dát maakt het verschil. 

En nu gaan we weekend vieren 🙂