Even op reis naar Amerika. Voor mij het beloofde land, waar ik mij een jaar of tien geleden had gevestigd ware het niet dat Milia mij dan niet was gevolgd. Amerika of je vrouw… Ik heb haar van de week in de auto nog bevestigd, samen vrolijk toerende door Yellowstone, dat dat geen keuze is. Mijn huwelijk weegt zwaarder dan een gedroomde carrière in de States. Dat deed haar natuurlijk weer even goed, zo tussen neus en lippen 🙂
Je vak kun je overal uitvoeren, en ik zeker in Amerika. Als recruiter en als mediator, net als nu. Maar nu is het te laat, vind ik. Om niet alleen van scratch een praktijk in een ander land op te bouwen, maar anderzijds ook een bloeiend, eigen bedrijfje in Nederland achter te laten, dat is nu allemaal niet meer realistisch. Niet verstandig. Gaat zelfs mij te ver. Maar ik zou de stad en de staat al wel weten: Portland Oregon. Dicht bij een (echt) grote stad als Seattle, je zit ook zo in Vancouver (ook altijd leuk), met een prachtige natuur in je achtertuin en op rijafstand van het geweldige Californië. Oftewel, van de eeuwige sneeuw tot de warmste woestijn binnen een weekeinde. “God’s own country”, het land van de ongekende mogelijkheden. Zakelijk – als je maar wilt werken en ook wat kan – , maar ook qua natuur. Flora, fauna, woestijnen, bergen, de Pacific. Hou op, want straks ga ik toch nog 🙂
Hoe ik aan die locatie kom? Na een mediationtraining in Eugene, Oregon, werd ik zeer prettig verrast door die staat en haar ligging aan de westkust. De rust, het klimaat en de mogelijkheden. En altijd die bereikbare extremen qua natuur. Appealing! Waarom niet? Nou, Milia dus.
Maar geen probleem; dan maken we – samen of alleen – maar regelmatig een reisje die kant op. Ter verfrissing, om weer eens mee te maken hoe het óók kan. Qua dienstverlening bijvoorbeeld, want wat lopen we vooral in Nederland toch vreselijk achter op dat land. Wel een afschuwelijk grote mond opzetten, over van alles en nog wat en iedereen, maar zonder je zelf te onderscheiden. De grote middelmaat, de grijsheid, het meelopen (en meebrullen, dan wel meehuilen) met de kuddes. Hollanders. Breek me de bek niet open. Maar uitzonderingen bevestigen de regel, en gelukkig ben ik in de omstandigheid om me daarop te focussen. Die uitzonderingen in de polder, qua bedrijven (opdrachtgevers) en kandidaten. Die koester ik. Met veel “Amerikaanse inspiratie”. Ook daarom is zo’n trans-Atlantische trip meer dan de moeite waard.
Dan gaan we nu nog een weekje genieten van de herfst in Montana.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 