A WEEK IN THE LIFE OF… MILIA

Dinsdag 27 oktober, en net teruggekeerd van een supervakantie. Veel gereisd, veel gezien, genoten. Inmiddels is het alweer vrijdag en is mijn ontspannen gevoel van begin deze week ver te zoeken. Bijna een week ben ik bezig geweest om recht te breien wat anderen verkeerd geregeld hebben.

Het openen van een nieuwe (spaar-)rekening bij een bank blijkt een tour-de-force zonder precedent. Zelfs na bijna 20 jaar bankieren bij dezelfde bank blijk ik, ook na de identificatieplicht van 2 jaar geleden toch nog onbekend. Dus maar weer een kopie van mijn paspoort gemaild. Voor de vakantie alle stukken toegestuurd. Bij terugkomst blijkt niets te zijn geregeld. Rekening onzichtbaar. “Morgen moet u het kunnen zien”.

Nee dus. Opnieuw bellen. Blijkt te liggen aan “technische problemen, maar morgen is hij echt zichtbaar”. Weer niet dus!

Opnieuw gebeld en bewust naar iemand anders gevraagd. Wat blijkt, stukken zijn zoek, wil ik svp alles opnieuw toesturen, dan kan ik na ontvangst binnen een uur bij mijn geld. Schande. En deze dame zegt ook nog doodleuk, door de telefoon maar toch ook midden in mijn gezicht: “Hoezo een kopie van uw paspoort, alles is in 2007 al aangeleverd door u, dus in orde. Men heeft niet goed gekeken”.

Na nog wat gesteggel zegt ze toe, enkele handtekeningenformulieren opnieuw en nogmaals naar mij toe te mailen. Dan kan ik ze gemakkelijk terugsturen. “Ja, nog voor het weekeinde.”

Ook vóór mijn vakantie een nieuwe digipas aangevraagd om te kunnen internetbankieren bij diezelfde bank. De oude hapert, de batterij gaat leeg. Bij terugkomst geen digipas, maar wel een e-mail dat de aanvraag niet kan worden gehonoreerd, want ik ben nog altijd een ‘alien’ bij de bank. Dus maar wéér met een kopie van mijn paspoort naar de bank gefietst. “Klopt, u heeft zich gelegitimeerd, maar een en ander is niet gekoppeld aan uw rekening”.

De telefoon gaat weer. Een verzekering moet per 1 december worden aangepast. In het voorjaar zijn Ton en ik daar drie maanden mee bezig geweest, om alle stukken in orde te (laten) maken. Zelf uitleggen wat die anderen moeten doen en laten. Vanmiddag een e-mail van de tussenpersoon. Het belangrijkste verzoek ontbreekt, of we daar even voor kunnen zorgen. Hoezo? Dit is in juli reeds toegestuurd. Dus maar weer bellen en faxen, want ook hier is het niet onbelangrijke document zomaar zoekgeraakt. Onvoorstelbaar, maar waar.

Ik heb deze dagen dus alleen maar zitten regelen, faxen, bellen, mailen en moet zelfs in persoon verschijnen om fouten te corrigeren van anderen. En het ergste lijkt nog wel te zijn dat “de anderen” dat allemaal maar heel normaal vinden. Ze horen je wel aan, maar met een houding van het is straks toch weekend; waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt. Maar zoveel? Altijd? En overal? Bij dit soort vitale aangelegenheden?

Vrijdag, 30 oktober, 16.45 uur. Er wordt aangebeld. Ton staat voor de deur. Hij straalt. Hij wel. Komt terug van een oude opdrachtgever uit 1999, maar wel met twee nieuwe vacatures die hij mag invullen. Eerder deze week heeft hij nog een andere zware opdracht gekregen, en de toezegging van weer een ander bedrijf dat er een vacature voor een produktieleider zit aan te komen. Of hij dat kan en wil doen… Dat is allemaal geen toeval.