OVER MELKMUILEN EN VERNIEUWING I

Afgelopen zondag ook naar Buitenhof gekeken? Dat opiniërende programma van de publieke omroep, even over twaalven. Nederland I. Zelf zit ik dan vaak met een paar in de oven opgepimpte harde broodjes die nog van de zaterdag zijn overgebleven (heel lekker, trouwens), en natuurlijk koffie, veel koffie, in mijn luie stoel. Kranten rondom op de grond. De tv aangezet speciaal voor Buitenhof. Doe ik wel vaker, nadat ik eerst even heb gekeken wie er “op” zijn. De gasten dus. Neelie Kroes.

Altijd interessant, naar haar wil ik wel even luisteren. Misschien zegt ze wel iets over de Nederlandse politiek, en haar mogelijke rol in een nieuw kabinet. Daar droom ik wel eens van. Een nieuw kabinet. Waarschijnlijk omdat het huidige mij nachtmerries bezorgt.

Hoe moet dat dan, straks? Natuurlijk wordt de PVV de grootste, dus die mag de premier leveren. Omdat Geert Wilders als zodanig voor heel weinigen acceptabel zal zijn (ik zie hem ook niet zitten, trouwens), en hij dat volgens mij diep in zijn hart ook zelf niet wil, denk ik wel eens aan een kabinet met PVV, VVD en D66, als het moet aangevuld met CDA. Want die waaien toch altijd met alle winden mee. Dus komt er iemand die boven die partijen kan staan als Minister President. Bijvoorbeeld Neelie Kroes.

Maar Neelie wil niet naar Den Haag. Ik begrijp haar als geen ander. Maar toch jammer. Haalt men dan straks Hans Wiegel nog uit de mottenballen om dat door de democratie geforceerde kabinet op te tuigen? Wie het weet mag het zeggen. Terug naar Buitenhof, en mijn punt. Dus naar Neelie wil ik wel luisteren. Als zij in beeld is, dan ben ik dat ook. Even kijken, even luisteren, even opletten. Dat doe ik ook bij Barack Obama, of voor mijn part bij Nicolas Sarkozy. Of Sweder van Wijnbergen. Mensen die iets kunnen en mensen met een missie . Dat stralen ze dan ook uit. Maar de naam van de tweede gast in Buitenhof ben ik alweer vergeten. Zijn gezicht ook. Laat staan zijn verhaal. Nog sterker, ik ben afgehaakt, tv uit en de krant maar weer even gepakt bij mijn derde kop koffie van die ochtend. Terwijl hij toch heel belangrijk is. Die tweede gast. Laat ik even de website van Buitenhof citeren, die ik immers moest opzoeken om die naam terug te vinden:

“Een gesprek met Maas Goote die namens de Europese Unie hoofdonderhandelaar is voor het nieuwe Klimaatverdrag. De Nederlander bericht over de moeizame gesprekken die in de wandelgangen plaatsvinden tussen de verschillende werelddelen en grootmachten. Een nieuw verdrag in december lijkt nu al onhaalbaar. Maar wat is dan wel de winst van al die eindeloze gesprekken? Maas Goote is jurist en topambtenaar van het ministerie van Volkshuisvesting Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer (VROM). Hij houdt zich bezig met institutionele en procedurele zaken op het gebied van internationaal milieubeleid en -wetgeving. Goote is hoofd onderhandelaar namens de Europese Unie over het Klimaatverdrag dat tijdens de milieutop in Kopenhagen gesloten moet worden. Voor Nederland is zijn benoeming heel belangrijk.”

Niet niks dus. Milieu, internationale afspraken. Heet en belangrijk, zeer actueel. En dat mag Maas Goote doen. Wie ook al weer? Maas Goote! Oh. Ondanks de koffie viel ik bijna weer in slaap. Niet boeiend. Geen missie. Geen “verhaal”, laat staan een aansprekende visie. Terwijl juist zo iemand mensen op sleeptouw moet (kunnen) nemen. Dat zal deze Maas niet lukken. Zie ook de aankondiging van Buitenhof hierboven. Geen wonder. Ongetwijfeld een braaf heer, intelligent, goed opgeleid, loyaal, betrokken, zelfs begaan te noemen, vriendelijk, voorkomend, attent, goede manieren. Zonder twijfel ook een aardige vent.

Maar niet iemand waar je voor “op” blijft, die je wakker houdt, waar je op afstemt… Dus zo’n verdrag wordt niets. Je weet het van tevoren, met dat soort types. Wie selecteert hen? Kan dat niet wat professioneler, rekening houdend met de impact van zo’n functie? Ooit van internationale allure gehoord? En wat betekent dat dan? Wie past daarbij? En waarom?