Onbegrijpelijk, hoe schaars is toch persoonlijkheid, charisma, “smoel”. Jezelf durven onderscheiden met een aansprekende visie. Wie? Waar? Kijk ook eens naar de kleren van veel van dat soort mensen. Niet bij Maas Goote in Buitenhof van zondag jl. hoor, zie hierboven in OVER MELKMUILEN EN VERNIEUWING I, die had een keurig pakje met stropdas. Maar er zijn nu eenmaal mensen die kun je Armani aantrekken, maar het blijft een C&A’tje (dan helpt ook Frans Molenaar niet meer).
De volgende avond dan maar weer een keer naar Pauw & Witteman gekeken. Wordt er in de tijd niet beter op, vind ik. Teveel gasten met een meerrittenkaart, weinig vernieuwing binnen een ‘format’ waar langzaam maar zeker de sleet op zit. Over kleren gesproken. In dat soort programma’s, zowel bij de presentatoren als onder de gasten en in het publiek, zijn de mannen steevast gekleed in een grijs, zwart, zeg maar gerust grauw colbert, met daaronder een kleurloos overhemd waarvan de boord onhandig zijn weg moet zoeken en dus maar lelijk alle kanten op krult, omdat de bovenste twee of soms zelfs drie knoopjes open moeten blijven. Daaronder onsmakelijk, bloot vel want een T-shirt mag ook al niet meer, waar de stropdas jaren geleden al is afgezworen. Ambtsdragers, nieuwsmakers en opinieleiders. Allemaal dezelfden.
Volgens mij worden die kleren bij binnenkomst in de studio uitgereikt. “Hier, trek dat maar aan. Zo hoort het. Dit is de mode.” Ik vind ook dat opvallend. Eenheidsworsten en Hansworsten. In die zin past het juist wel weer.
Tot besluit. Twintig jaar Val van de Muur. En Vijftig jaar Revolutie in Cuba. Fidel Castro en misschien nog wel meer Che Guevara. Kijk, dan hebben we het over “smoel”, uitstraling en persoonlijkheid die doet volgen. Dan doet het verhaal er plotseling minder toe. Maar er wordt wel resultaat geboekt, en was dat niet het doel van dat verhaal? Het één kan niet zonder het ander. En vijftig jaar later staat diezelfde smoel nog steeds op T-shirts, wereldwijd. Door jong en oud gedragen. Commandante Che Guevara. “Now we’re talking!”