Wat is het toch oprecht sneu voor sommige mensen, als die zich nu plotseling en noodgedwongen op de arbeidsmarkt moeten begeven. Mij bereiken cv’s waar de drama’s van af druipen. Dan bedoel ik jobhoppers, die in de jaren die achter ons liggen het werkelijk geen twee jaar ergens hebben kunnen uithouden. Die krijgen nu de rekening gepresenteerd. Deels terecht, vind ik. Dat is dus minder sneu, alleen jammer dat ze nooit hebben willen luisteren naar goede raad van echte kenners. En welk respect voor die kandidaat uit mijn bestand die, toen ik hem in 2007 belde, aangaf dat hij even niet wilde verkassen “omdat dat niet goed is voor mijn cv”. Hij kon het zich niet permitteren om “nu al” weg te gaan. “Dat is straks heel moeilijk uit te leggen.” Straks is nu, en hij heeft alle gelijk van de wereld.
Dat zijn mijn kandidaten.
Die jobhoppers mogen hun eigen rekening betalen. Ik schrijf ze af.
Maar ik bedoel vooral al die goede mensen die in al die jaren alleen maar aan “de baas” hebben gedacht. Die altijd hard hebben gewerkt, loyaal en betrokken. En die volledig te goeder trouw niet hebben stilgestaan bij hun inzetbaarheid elders (employability). Ze hebben zelfs nog nooit van dat woord gehoord. Dat is niet goed vanuit de werkgever, want die zou voortdurende scholing en ontwikkeling hebben moeten promoten voor als de werknemer daar niet zelf al bij had stilgestaan. Nu storten hun overbodige werknemers – soms de beste mensen – zich vaak in paniek op de markt. Met als laatste training een cursus Windows 98.
Tien, twintig jaar op dezelfde stek, die nu wordt verhuisd naar China, of India. Inmiddels een jaar of vijftig, of misschien nog wel jonger. Maar dat vinden “we” toch allemaal al te oud. Die mensen krijgen amper nog bericht op hun zo goed bedoelde sollicitaties. Het bedrijfsleven kan er niets meer mee. Dat is de realiteit. Zij kunnen het ook niet helpen. Kijk daar een beetje doorheen, zo wil ik iedere beslisser oproepen te doen, reken ze daar niet op af. Beoordeel nu eens rustig de overeenkomsten en de mogelijkheden, in plaats van alleen maar de verschillen en de bedreigingen te benoemen. Dat laatste kan iedereen.
En voor iedereen die dit leest: vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Zorg dat u “bij” blijft, en niet alleen met vage trainingen en “education permanente”. Kies een gerichte studie, via een fatsoenlijke instelling zoals de Open Universiteit. Zorg dat u nu en straks wat op uw cv kunt zetten. In plaats van – naar analogie van Windows98 – een cursus Word. Want dat lees ik al veel te vaak. Veel heeft u van sommige werkgevers niet te verwachten. U moet het vooral zelf doen. Nu, straks en eigenlijk altijd. Dat is de tijd, en zorg dat u zich aanpast.
In plaats van af te wachten wat er gebeurt. Nu is het nog sneu, als u niets doet is het zonde. Maar straks ook: eigen schuld, dikke bult…
Ton Westphal + No Nonsense ++ 