En, heb ik gelijk gekregen of niet? Daar in Kopenhagen, op die milieutop. Hoe kun je nu drie miljard mensen op één lijn krijgen? Met een nog nooit vertoond gebrek aan leiderschap, visie, smoel. Het is niet voor niets dat slechts 1½ persoonlijkheid wereldwijd werkelijk in beeld is gekomen. Op 1 natuurlijk Barack Obama en op ½ Nicolas Sarkozy. Deze twee zijn hier eerder aangehaald, als mensen waar je nog wel even naar wilt luisteren als ze in beeld komen.
Ongelofelijk – of juist buitengewoon veelbetekenend?! – in dat gezelschap van een paar duizend “leiders”, “opiniemakers” en andere losers. Letterlijk en figuurlijk allemaal nietszeggende lieden. Maar als Barack als tussendoortje even “Kopenhagen” aandoet, dan staat iedereen op van zijn of haar stoel, lopen de gangen leeg, snorren de camera’s van de volledige wereldpers en wil iedereen Er Bij Zijn. Dat heet leiderschap. En hij is nog altijd de enige. Máxima zou zeggen: “Een beetje weinig…”.
Omdat Barack wel meer dingen aan zijn hoofd heeft, bijvoorbeeld zijn interne reorganisatie van de gezondheidszorg – want straks zegt iedereen weer dat hij weliswaar een talent is, maar nooit eens iets bereikt – is ook deze klimaattop nooit van de grond gekomen. Zoveel milieuvervuiling, alleen al om heen en weer te reizen met al die duizenden hulpsinterklazen. Zoveel energieverbruik voor belichting, camerawerk en al die duizenden computers. Met als resultaat/rendement: 0,1. Iets wat vantevoren al vaststond, dat is misschien nog wel het ergste. En zoveel vis die is opgehaald uit de toch al bijna lege zeeën om al die weldadige buffetten op te kunnen tuigen. En ondertussen maar roepen tegen je burgers dat ze zich moeten matigen, Co2-neutraal moeten leren leven, een spaarlamp moeten monteren en in een hybride auto moeten gaan rijden, met afrekening per elke kilometer dat ze überhaupt de weg nog durven op te gaan. Terwijl iedereen toch inmiddels wel weet dat al dat hybridegedoe het milieu uiteindelijk meer belast dan een Hummer. Of laat u het zich allemaal maar aanleunen? Neemt u die politici werkelijk nog serieus? Guttegut, hoe naïef kan een mens zijn. Zoek maar eens op wat er in die accu’s van die auto’s zit, waar het vandaan komt, waar het wordt verwerkt en waar het uiteindelijk wordt gedumpt. Wat zijn we toch goed bezig :-(.
Terug naar Denemarken. Die sneue beelden van zo’n Ahmed Aboutaleb en Job – de boel bij elkaar houden – Cohen. Ook al dáár. Een uitje van en voor ambtenaren, een kerstexcursie, even weg, lekker lullen, een beetje sms’en en twitteren en vooral lekker eten. Kon dat niet halverwege Rotterdam en Amsterdam, zeg in Den Haag? Dan hadden we al die andere ambtenaren ook mooi thuis kunnen houden. Zelfs zonder ook maar een kilometer extra het milieu te belasten. Had een boel gescheeld en was een prima signaal geweest naar de burger.
Maar ach, die burger kun je toch van alles wijsmaken. Met als klapstuk natuurlijk wel het meevliegen van die Cramer met Balkenende. In het regeringsvliegtuig. Terwijl die mooie trein – kijk, dat vond ik nou wel weer een leuke actie – klaar stond om te vertrekken. Nee, het regeringsvliegtuig. “Dan konden we samen evalueren, een belangrijke ontmoeting tussen de Minister President en zijn vakminister”, zo werd er officieel geroepen. Horseshit. Dat vluchtje duurt een uurtje of zo. Terwijl die trein er juist vele (overleg-)uren over doet. JP zit helemaal fout, met zijn vliegtuig. En Cramer is al langer de weg kwijt, voorzover ze überhaupt ooit heeft geweten hoe de hazen lopen. Zijn die twee, na zo’n “vreselijk belangrijke conferentie”, in een uurtje klaar met bijpraten? U wilt een antwoord? “JA, natuurlijk!” Want wie inspireert hier wie? Twee keer niks is nog altijd 0. Nou vooruit, 0,1 (zie hierboven).
Ton Westphal + No Nonsense ++ 