DE SURREALISTISCHE VRIJDAG

Verdorie, nu was het alweer vrijdag.

Voor mij betekent dat niet zozeer de start van het weekeinde, want de vrijdag is ook nog een 100% werkdag. Maar op de een of andere manier ontvang ik op vrijdag, of beantwoord ik op vrijdag, steeds vaker de meest waardeloze cv’s. Als “blogs” de thermometer van de maatschappij zijn, wel, dan staat ons weinig goeds te wachten… OK, er is op deze plek wel eens vaker over geschreven, maar gelooft u mij: ik ben ook net een mens. Moet dus ook wel eens iets kwijt. En, in alle ernst, dat wangedrag van “de sollicitant” wordt iedere week ernstiger.

Zo ben ik op zoek naar een administrateur die vloeiend Frans spreekt. Wat krijg je dan in je mailbox? Allemaal mensen die wel een woordje Frans spreken en daar best wel wat mee willen doen, maar nog niet het verschil tussen debet en credit weten. Zinloos, zonde van de bytes. Vervuiling van het internet in de meest zuivere vorm. Want ik ben nog zo gek om die sollicitaties ook nog netjes te beantwoorden. Doe je dat omgaand, dan krijg ik evenzeer omgaand een grote bek terug dat ik wel niet goed naar hun cv zal hebben gekeken. Wacht ik wat langer – bijvoorbeeld om al dat gekrijs te voorkomen – dan is het ook weer niet goed want dan weten ze niet meer dat ze überhaupt hebben gesolliciteerd. Werving en selectie wordt steeds leuker.

Ook ben ik op zoek naar een ervaren verkoper buitendienst in de professionele wijnwereld. In die advertentie heb ik de eisen van

• 1. verkoopervaring buitendienst en
• 2. uitvoerige kennis van wijn

dubbel opgeschreven. Dus in de gewone vacaturetekst, maar, “omdat mensen niet meer lezen” – en dat schrijf ik ook nog met zoveel woorden op – nog maar een keer, expliciet, in een aparte alinea. Dezelfde zin, dezelfde voorwaarden:

• 1. verkoopervaring buitendienst en
• 2. uitvoerige kennis van wijn.

Twee harde eisen, anders is uw sollicitatie niet zinvol. U raadt het al: lieden die thuis wel eens een wijntje drinken, jan en alleman uit de horeca, mensen uit de supermarkt, een verkoper binnendienst in bouwmaterialen en een reclamejongen. En zo nog een hoop.

Men maakt het soms zo bont dat ik zelf de vacature nog maar eens nalees om te kijken of IK misschien gek ben geworden. Dat blijkt dan steevast (en gelukkig) niet het geval te zijn. Maar toch, als je het waagt om zo’n kandidaat af te wijzen, zit je huid wéér vol. Met scheldpartijen, dat je zelf – ik dus – niet goed leest, dat je dan wel ‘no nonsense’ heet maar beter ‘nonsens’ kunt worden genoemd en dat ze nooit meer wat met mij te maken willen hebben. Werving en selectie wordt steeds leuker.

En wat te denken van een ‘Sales Manager Valves’? Ook al een vacature waarvoor bepaalde eisen gelden. Ja, ik kan het ook niet helpen, maar bedrijven verwachten nu eenmaal het een en ander van u als sollicitant. Bijvoorbeeld relevante kennis van afsluiters en/in de wereld van olie en gas waarvoor die dingen zijn bedoeld. Je schrijft het allemaal netjes in de vacaturetekst, maar het is zinloos. Ben je een verkopertje en spreekt af en toe een internationaal reisje je wel aan? Of het salaris van EUR 80.000,-? Wat let je dan om je kandidatuur te stellen. Je hebt wel eens van Shell en misschien ook van Esso gehoord, dus die branchekennis mag ook geen probleem zijn, toch? Opnieuw, gek word ik ervan. En waarom toch zoveel op vrijdag? Komt dat misschien omdat men een x-aantal sollicitaties moet doen om de uitkering veilig te stellen en einde week de target nog niet is gehaald?

Ik vraag me wel eens af wie en wat mij nou eigenlijk nog motiveert. Want dit is monnikenwerk; waar ben ik mee bezig, en dat in de meest letterlijke betekenis. Communiceren met bepaaldelijk de onderkant van de arbeidsmarkt. En tegelijk zo vreselijk veel mensen met een zelfbeeld als waren ze de Dalai Lama, Nelson Mandela of Barack Obama zelf. Nog sterker: ze denken dat ze een combinatie van dat trio zijn, dus nóg beter. Als ik tenminste hun cv mag geloven.

De Koningin heeft gelijk: we zitten achter onze schermpjes en tikken maar wat in de rondte, maakt niet uit naar wie, wat en waarom. “We” vinden ons geweldig en iedereen zal het weten ook. Maar komt er wat tegengas dan gaan we vloeken, tieren, schelden en bedreigen. Soms word ik er bang van, schrijf ik een kandidaat met angst en beven af. Want: wat krijg ik nu weer voor reactie terug? Werving en selectie wordt steeds leuker.

Gelukkig bevestigen de uitzonderingen de regel. Werving en selectie is wél leuk! Alhoewel goede kandidaten hier de regel niet zijn, maar de schaarse uitzondering. En gelukkig heb ik nog mijn opdrachtgevers. Ondernemers met een missie die wél weten waar ze mee bezig zijn. Zij en steeds vaker alleen zij zorgen nog voor de inspiratie. Dat de ware kandidaat opstaat!