Ze had prima in het profiel gepast. Deze kandidaat voor een functie op de verkoopbinnendienst. Niet zomaar “verkoop binnendienst”, maar ook coördineren, coachen, analyseren. Steun en toeverlaat van en voor het management. Mogelijk wat al te zwaar gekwalificeerd met haar universitaire achtergrond, maar de laatste jaren had ze daar toch weinig mee gedaan. Ze werkte nu immers ook in zo’n job. Weliswaar bij een grote onderneming, terwijl het hier een typisch mkb-bedrijf betrof. Maar het had kunnen passen. Prima opleiding, dito ervaring, stabiel. Geen overspannen carrièreverwachtingen (denk aan haar opleiding), maar gewoon op zoek naar een leuke baan, binnen een gezond bedrijf. Allemaal niets mis mee.
Dus belde ik haar. Bijvoorbeeld over het hoe en waarom van haar sollicitatie. Al snel bleek wat ik al vermoedde. De onderneming was aan het reorganiseren, veel activiteiten schoven op naar China en India – de actuele lagelonenlanden – waardoor haar coördinerende salesactiviteiten, de contacten met dealers en het bijhouden van (allerlei andere) marketinginformatie hier, in Nederland, niet meer wenselijk was. Veel van haar taken zouden worden overgenomen, ge-hergroepeerd, herverdeeld en gecombineerd. De reden was duidelijk, en werd rap bevestigd door het antwoord op mijn vraag inzake haar salarisverwachting. Ze ‘zat’ nu op zo’n EUR 62.000,-, “maar een auto heb ik zelf“.
Mijn opdrachtgever wilde hooguit tot EUR 40.000,- gaan, een verschil van 35%, oftewel grofweg een derde. Terwijl ik die 40 mille al heel behoorlijk vond, voor een verkoper binnendienst++. Ze schrok. Maar voor mij was het typerend. Niets ten nadele van die dame, hoor, die was gewoon al die jaren uitstekend beloond. En heeft ongetwijfeld prima gefunctioneerd. Maar waarom zou haar werkgever nu steeds meer werkzaamheden ‘offshoren’? Waarom gaan zo veel bedrijven, vroeger of later, en met steeds meer activiteiten, naar andere landen toe? Retorische vragen. Als je het kunt, moet je het doen. Want arbeid is hier toch onbetaalbaar? Steeds vaker; steeds meer. Dat heet marktwerking. En daarvoor ben je ondernemer.
Maar sollicitanten maken nog veel te weinig die draai. Velen, te veel, gaan niet mee met de tijd, en houden dus vast aan een in de jaren van decadentie verworven salarisniveau. Individueel zou ik willen vragen om begrip, niet voor de sollicitant maar voor de werkgever. En om aanpassingsvermogen, aan nieuwe (markt-)omstandigheden. Denk na voordat u zomaar een functie afwijst vanwege de centen. Want wie kan u straks (wel) nog betalen? Dat zal steeds moeilijker worden, dag na dag na dag…
In een wat breder verband zien we daarom ook steeds meer demonstraties. In landen, bij bedrijven. En zullen we ook steeds meer worden geconfronteerd met stakingen. Het ongenoegen sluipt ook wat dat betreft in de samenleving. Want “we” zijn onbetaalbaar geworden. En soms ook lui, verwend, inflexibel, eenzijdig. Terwijl aan de andere kant van de wereld de mensen staan te trappelen. Niets nieuws, maar nu wordt dat steeds tastbaarder voor groeiende groepen mensen. Had eerder nagedacht, zo luidt mijn verwijt. En begin anders vandaag met de rest van je leven, zo luidt mijn advies.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 