Het zal u niet zijn ontgaan: Woutertje Bos is weg. Weg uit de regering, weg uit de Tweede Kamer en zelfs weg uit de politiek. Terug naar en bij zijn gezin. Hoe schattig, zou je zo op het eerste gezicht denken.
Maar er is altijd een tweede, en een derde of misschien ook nog wel vierde gezicht. En dat is een groot probleem in het Europa waar ook Nederland deel van uitmaakt. Wij zien die gezichten niet meer. Het is ooit begonnen met een niet willen zien, en nu lijden we aan een collectief niet meer kunnen zien, zo lijkt het wel. Uitzonderingen daargelaten, zoals Annejet van der Zijl, die op wetenschappelijk verantwoorde wijze prins Bernhard heeft afgeschminkt.
- Je constateert,
- je verbaast je,
- je analyseert,
- je duidt.
Prachtig, de mensen die dat doen. Hoe schaars, de mensen die dat kunnen.
Pak zo’n Woutertje. Gast in NOVA op de dag van zijn opstappen. Bij een toch als kritisch bekend staande journalist, ook naar haar eigen zeggen (…) een geducht interviewer: Clairy Polak. Maar het leek alsof Nederland een Zonnekoning was ontvallen. “Pík je dat allemaal, Clairy?” “Nu gaat het komen, toch?” “Maar nu moet je reageren!” Mijn vragen en interne opmerkingen vonden evenwel geen weerklank, hier zat gewoon een man die voor zijn gezin kiest en daar eigenlijk alle hulde voor zou moeten ontvangen. Respect, waardering, begrip.
Ik heb het geen van drieën. Helemaal niet. Ik vind dat Woutertje het land en de kiezers heeft belazerd. Op een vreselijke manier. En hij komt er mee weg. Fluitend en met een lach. Dit gaat verder dan de linkse elite waar Wilders het altijd over heeft. Dit is kortzichtigheid, ja, Clairy, ook jij, gebrek aan diepgang en vooral een tekort aan kritisch vermogen. Voor Clairy was het misschien gewoon een offday, want zo ken ik haar niet. Maar ik mis om mij heen gelijkgestemden die Woutertje (dus) ook doorzien. Natuurlijk, er zal druk zijn van het thuisfront – dus niet de kinderen, maar zijn vrouw – , maar waarom is hij dan überhaupt de politiek ingegaan? OK, een vergissing. Niets menselijks is ons vreemd. Maar waarom is hij vervolgens lijsttrekker geworden? En met die ervaring en workload op zak, vervolgens ook nog minister, en vice premier? En hoe verklaart hij dat hij nog maar een dag of tien geleden (!!) riep, dat hij premier van Nederland wilde worden? Nadat hij en passant even de regering had opgeblazen. Was dat zijn manier om werktijdverkorting te krijgen?
Ach God, Woutertje wil meer tijd voor zijn gezin. De schat.
Maar goed, hij doet nu wat hij al veel langer geleden had moeten gaan doen. Achter de kinderwagen lopen. En ik bedoel dat met veel respect, echt waar. Het gaat me aan mijn hart en ik heb er mede daarom zelfs een boek over geschreven. Doe wat je wilt doen, en laat je niet leiden, sorry: lijden door de buitenwereld. Slappe knieën dus, Woutertje, maar ik wens je bon voyage. Eén ding pakken ze je in ieder geval in dit nog zo prille decennium niet meer af: de wereldtitel draaikonterij. Opnieuw (de wet van Westphal): mensen zijn onvoorstelbaar consequent.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 