Gelukkig, er zijn nog mensen die verstandig iets kunnen beredeneren. En mensen die kritiek en verontwaardiging durven te combineren, zonder te gaan schreeuwen. De vinger op de zere plek. Er zo ontstaat er een hoopgevend begin – althans voor mij – van de zondag. Buitenhof, 11 april. Boeiende televisie, de ene keer wat meer dan de andere.
Maar met de gasten van gisteren was het wel weer raak. Heel constructief. Zelfs het politieke fossiel Bram Peper, zoals u merkt niet één van mijn favorieten – de oude man wordt er links en rechts al te vaak bijgehaald om zijn al lang bekende mening te verwoorden – , deed een duit in het zakje. “De PvdA heeft in zijn programma staan dat niemand mag worden buitengesloten, maar dat doen ze nu zelf wel in Rotterdam door niet te willen regeren met Leefbaar, dat toch zo’n 30% van de Rotterdammers vertegenwoordigt.” Tjakka!
Feike Sijbesma. Topman van DSM. Die gaf in 15 minuten een korte samenvatting van wat Kishore Mahbubani al in 2008 allemaal heeft opgeschreven in zijn buitengewoon fascinerende boek “De Eeuw van Azië”. We gaan het in Europa, en in dit geval dus ook in Nederland niet redden. Niet op deze manier. Inspirerende doelstellingen verkondigen, zoals dat we moeten gaan behoren tot de top-vijf landen op het gebied van innovatie, terwijl we al heel veel moeite hebben met een plaatsje in de top tien, geen industriebeleid hebben en de politici slechts leven met, en beslissen op de waan van de dag. Hij sprak vanuit een soort denktank, en was tot de ontdekking gekomen dat die wel hele zinvolle rapporten kan genereren, maar dat “de politiek” die als eerste in een la stopt. Morgen weer wat anders, terwijl deze Feike juist – en terecht – opmerkt dat dit visies zijn die over kabinetsperiodes heengaan. En over politici, zo vul ik maar even aan. Ik weet zeker, Feike, dat iemand als Maria van der Hoeven, nota bene (demissionair) Minister van Economische Zaken, helemaal niets begrijpt van zoiets als “industriebeleid”. Die tante is onderwijzeres, weet waarschijnlijk iets van stam +t en drie keer drie is negen. Maar is dat voldoende om dit land weer terug op de rails te krijgen?
Ondertussen groeit China al jaren met dubbele cijfers door pragmatisme en gewoon dingen doen, en hebben de maatschappelijke beleidsmakers dat amper nog door. Ontluisterend. Het zal wel loslopen – denkt men – en China en India zijn niet heilig, maar het economisch geweld uit het oosten blaast ons West-Europeanen wel ondersteboven. Niet morgen, maar al sinds gisteren. Feike Sijbesma. Wat mij betreft mogen we hem toevoegen aan het lijstje kandidaten in mijn blog van enkele weken geleden.
En dan de columniste Désanne van Brederode. Oprecht kwaad over bijvoorbeeld de omarming door nota bene “onze” kroonprinses van mevrouw Medvedev. Haar man is de naaste medewerker van een schurk van de buitencategorie, afkomstig uit een schurkenstaat waar terreur het straatbeeld bepaalt. Waar mensen door het regime hartstikke (mond-)dood worden gemaakt en aldus worden gedegradeerd tot objecten, nummers, en “waar winterkou, weemoed en wodka nooit ver weg zijn”. Prachtig! (Enkele uren later schitterend geïllustreerd door de tv-serie van Jelle Brandt Corstius, die ook door Désanne terecht wordt bejubeld.) Lees deze blog, van alweer 21 november 2009 er nog maar eens op na.
Mooie televisie, heldere meningen, hoopvolle tegengeluiden. Maar hoeveel mensen zouden ernaar hebben gekeken/geluisterd?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 