…stoot zich in het gemeen, niet tweemaal aan dezelfde steen.
OK, ik weet het. Bijna niemand van na 1970 kan die uitdrukking nog plaatsen, maar dat neemt niet weg dat-ie een waarheid als een koe is. Moeilijk? Laat ik mij wat nadrukkelijker uiten. Organisaties die al jaren achter elkaar op zoek zijn naar dezelfde mensen. En dus zelf niet doorhebben dat zij daarmee hun eigen onmacht en vooral: onkunde bewijzen. Iedere keer maar weer. Een beetje kandidaat – en die zoeken ze toch echt allemaal – prikt daar toch ook doorheen? Als je een beetje de arbeidsmarkt volgt, maar wel consequent en over langere tijd, dan kom je altijd maar weer dezelfde bedrijven tegen, op zoek naar personeel. Dat zijn dan ook vaak de werkgevers die nog stug vasthouden aan de zaterdagkrant. En onder hun advertenties staat vaak: Acquisitie niet gewenst. Met een uitroepteken, of zelfs twee.
Ze zouden blij moeten zijn met acquisitie, tenminste van de professionals onder ons. Die kunnen hen uitleggen dat advertenties, zeker die duurbetaalde in de gedrukte media, al vele jaren niet meer werken. Absoluut geen ‘value for money’, en dus een prijs/prestatie-verhouding die volledig mank gaat.
En morgen, dus komende zaterdag? Dezelfde bedrijven, op zoek naar dezelfde mensen. Alweer. Hoe dom kun je zijn? Dat doet mij dus denken aan die ezel die wel beter weet…
Het is opmerkelijk hoeveel bedrijven zich niet aanpassen aan de veranderende omstandigheden.
Op de site van No Nonsense Consultancy staat daarover ook het een en ander te lezen, zelfs met regelmaat. Of het nu gaat om het faciliteren van thuiswerken, de omgang met werkweken van 36 of 32 uur, vier dagen in plaats van vijf en in zijn algemeenheid de 9-to-5 job. Allemaal zeggen ze mensen te zoeken zonder zo’n instelling, maar ondertussen is hun eigen flexibiliteit minimaal. We werken op de zaak, van maandag 08.30 uur tot en met vrijdag. Met misschien wat eerder weg voor het weekeinde en van 12.30 tot 13.00 uur lunchpauze. En als werknemer moet je dan dankjewel zeggen tegen je baas.
Terug naar die zoektocht naar steeds maar weer dezelfde werknemers. Op dezelfde manier, zoals dat letterlijk 100 jaar geleden ook ging. Echt, ik kan u de advertenties laten zien. We zoeken, we eisen en we bieden. De enige innovatie is dat je nu je brief mag opsturen in Word-formaat. Laatst zag ik zelfs de toevoeging dat die brief met de extensie .doc en .docx mocht worden verstuurd. Wow, die gaan mee met hun tijd, zeg… Maar voor de rest was alles nog uit de oude doos. Dus: we zoeken, we eisen en we bieden (bijvoorbeeld een uitdagende functie in een dynamische werkomgeving).
Snappen ze dat dan niet? Dat de tijden veranderd zijn. Dat je steeds meer verstand van de arbeidsmarkt moet hebben om al dat verloop überhaupt te kunnen voorkomen. (Door primair de enig juiste mensen aan te trekken.) Dat het internet een jungle is, waarbinnen de beste mensen echt niet zomaar in het wilde weg ronddwalen. Dat het zich als een boemerang tegen je keert als je steeds dezelfde mensen zoekt. Dat de beste kandidaten inmiddels ook wel doorhebben dat je dus juist NIET bij dat bedrijf moet zijn. En dat je dus op die manier slechts de gelukzoekers en de desperado’s aantrekt, waardoor je over een jaar of nog eerder weer op zoek moet. En dat dan het hele verhaal weer opnieuw begint. En het is allemaal na te kijken in de zaterdagkrant, of anders op de vacaturesites.
Acquisitie nog steeds niet gewenst?
Er zijn bedrijven die dat jaren kunnen volhouden. Fascinerend.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 