We zijn dus geen wereldkampioen geworden. Nog bijzonder, dat we tot de finale hebben kunnen reiken met dat elftal. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar het wereldteam, zoals dat is gecomponeerd in FIFA-verband. Alleen Sneijder. Veel lof voor Bertje van Marwijk, en terecht. Want qua elftal speelde hij bijna voortdurend met tien man, en om dan zo’n prestatie neer te zetten is inderdaad heel bijzonder. Immers, Van Persie heeft niet of nauwelijks meegedaan. Twee goede acties in zeven wedstrijden. Hmm, beetje magertjes “op dit niveau”.
Maar een team, dat heeft hij er wel van gesmeed, Bert. Dat is ook zijn kracht. Weinig tot geen verrassingen, uitschieters, wissels. Rigide vasthouden aan je beleid, dus ook weinig tot geen creativiteit. Kan goed uitwerken, in dit geval dus tot aan de finale. Maar Van Persie had gewisseld moeten worden voor Huntelaar, Kuijt had moeten blijven staan en Bert had het moeten aandurven om de leeggestreden Robben te vervangen.
Maar misschien moest hij wel even denken aan www.deslechtstewisselooit.nl, welk domein nog steeds in het bezit is van Dick Advocaat (en nog steeds in de lucht, tot mijn verrassing). En ook daar zal Bert maar liever geen verandering in hebben willen aanbrengen. Advocaat, en zijn uitspraak dat dit een land is van zestien miljoen bondscoaches. Daar hoor ik dus ook bij. Genoeg daarover. Terug naar de manager Bert van Marwijk. En hoe ver je dus kunt komen met gebrekkig talent en veel goede wil. Met – akkoord, de laatste keer -, focus, met een missie en met erg, erg veel oog voor “het team”.
Van Marwijk is geen man voor een topclub in een reguliere (top-)competitie.
- Te weinig charisma,
- een bescheiden persoonlijkheid,
- geen “beest”,
- en veel te aardig.
Maar voor een nationale selectie, waar de jongens met hun hele ego, spuitende adrenaline en al hun hormoontjes tijdens zo’n toernooi weken van huis zijn, is hij geknipt. De Cohen van het voetbal: de boel bij elkaar houden. Daar is hij buitengewoon in geslaagd. Hij heeft werkelijk optimaal gepresteerd. Hulde, zonder enige ironie of nog erger.
Trouwens, heeft u ook nog wat meegekregen van al die huldigingen? Of: hoe een volk te hoop loopt voor een verliezer. Laatst zei iemand tegen mij: “Moet je in Amerika proberen, bij het nationale honkbalteam, of bij de basketballers. Verliezen, juist in de wereldfinale. Die sporters durven helemaal niet meer terug te komen…”. Zit veel in. En in dit gekke land varen “we” ze door de grachten, worden in ieder dorp wel een huldiging georganiseerd en oranje podia opgebouwd. Want feesten zullen ze, die Nederlanders. Dat pakt niemand ze af. Terwijl Bert dat helemaal niet leuk vindt, dat had Jules de Corte zelfs in het donker nog wel gezien.
Maar toch hijsen ze hem op het podium, wordt-ie behangen met oorkondes, wordt er geschreeuwd en gehost. Harde muziek, en veel drinken. Erg veel drinken. Kan het gekker?
Maar dat geldt voor zo verschrikkelijk veel in Nederland. Kan het gekker?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 