EEN FEESTJE

Een leuk verhaal, daar hebben we allemaal wel zin in, toch? Zo bij het begin van een nieuw jaar, na alle ellende die achter ons ligt. Want zeg nou zelf, er is heel wat gebeurd zo links en rechts. En vaak niet in de positieve betekenis. Maatschappelijk, religieus, familiaal, politiek, economisch en financieel. Of je een emmer leeggooit. Wat de financiële markten betreft, zijn we nog maar net bekomen van de inhoud van het begrip “dubbele dip”, die er niet kwam.

“Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest; maar dat nooit zal gebeuren.” Dank, meneer Schoenmakers, voor een uitspraak die mij sinds 1992 altijd is bijgebleven. Laten we in dit verband hopen dat Portugal min of meer overeind blijft. Voor Spanje ben ik niet zo bang, en Ierland is al met een dikke € 20.000,- per Ier, jong en oud, door de overige Europeanen geholpen. Ierland. Ik ken het land inmiddels redelijk tot goed, zit er nu zelfs dit stukje te tikken. En je hoeft geen goeroe te zijn om te kunnen voorspellen dat het nog jaren zal duren, voordat het met dit eilandje weer goed komt. Als dat al zal gebeuren. Een Ier die wat kan en die wat snapt, die vertrekt of is al vertrokken naar betere oorden, vaak buiten Europa. Want heel Europa is natuurlijk aan het gas. De stakingen en andere maatschappelijke ontsporingen zullen komend jaar niet van de lucht zijn. En er was al geen geld. Maar dat voert allemaal te ver. Misschien een andere keer. Over Ierland, over Europa, over de internationale stakingen en de voortwoekerende maatschappelijke ontwrichting. De tweedeling, die principieel overigens helemaal niet zo verkeerd hoeft te zijn. Duidelijkheid en een reëel perspectief voor iedereen, ook al luidt dat laatste 0. Zeg dat dan maar gewoon, leer mensen daarmee te leven. De schilders die alleen maar roze hoogglansverf gebruiken zijn uit de tijd. Ik vind dat vooruitgang.

Oeps, ik zou een leuk verhaal gaan delen met u. Een feestje. Daar gaat-ie. Het is niks Europees, niks Iers en zelfs ook niet van nationaal belang. Gewoon heel klein, over een superkandidaat in Den Haag. Optimisme, gecondenseerd in doen en laten van slechts één mens. Dat ze nog bestaan, dat ik ze nog kan vinden. Gewone mensen die heel graag iets willen, die daar veel voor over hebben, die een curriculum vitae hebben dat klopt. En dat curriculum bedoel ik breed, niet alleen maar de standaard invulling daarvan. Nee, vooral niet de competenties, alhoewel die hier ook kloppen. Natuurlijk. Dus de zachte factoren. De manier van communiceren, de omgang met elkaar. Aandacht, vriendelijkheid, oprechtheid. Elkaar geen knollen voor citroenen verkopen. In rond Hollands: geen gelul. Zeggen waar het op staat, nadat je eerst goed hebt geluisterd. Die mensen bestaan dus nog, zelfs als je een “gewone” monteur zoekt, welke beroepsgroep al jaren helemaal niet meer zo gewoon is. Iemand die technisch op operationeel niveau iets heel goed kan, de loodgieter en de elektricien. De tegelzetter. “Waar vind je tegenwoordig nog een goeie timmerman, die wat zijn ogen zien met zijn handen maken kan…”. De prachtige ballade uit ’t Schaep met de 5 pooten, honderd jaar geleden. Toen al. En het is alleen maar nóg moeilijker geworden. We hebben niet alleen Oost-Europa nodig om die gaten in te vullen, maar ook bijna en steeds meer het gehele Afrikaanse continent. Als je dan tot de ontdekking komt dat dat soort mensen toch nog steeds bestaan, gewoon, in Den Haag, een Nederlander, dan stimuleert dat. Gewoon wordt heel bijzonder. Dat is dat feestje. Want niet de héle wereld is slecht, incompetent, verkeerd opgeleid, onbehoorlijk en leugenachtig. Naar die mensen wil ik blijven zoeken. Want ik kan ze vinden. Ze bestaan echt. Ik ken ze zelfs.