OVER NADENKEN EN DE DALAI LAMA

Soms, maar de laatste tijd wel steeds vaker dan voorheen, vraag ik mij af waar ik mee bezig ben.

Dat is een interessante zin, of beter: bekentenis, zo kan ik u verzekeren. Die valt mettertijd vanzelf wel op zijn plaats. Want natuurlijk zit er een plan achter mijn werkzaamheden, onder mijn ideeën en weet ik zelf heel goed waar mijn toekomst ligt, en hoe die er uit ziet. Al zeg ik het zelf 🙂 . Ik zou willen dat meer mensen daarover nadenken. Over hun toekomst. Want “denken” is het WERKwoord dat in de triviale maatschappij, zeg dus maar de massa – dat zijn bijvoorbeeld al die mensen die naar Boer Zoekt Vrouw kijken – , volledig door elektronica is vervangen. Bits en bytes in plaats van grijze cellen. Huh? Laat maar zitten, joh… Zapp maar een eind weg. Op je tv, of op één van je andere schermpjes.

Nadenken. Na zojuist weer tientallen volledig waardeloze cv’s uit mijn mailbox te hebben geveegd – die mensen moeten dan ook nog allemaal bericht krijgen, anders is het dàt weer – moest ik denken aan een zeer succesvolle bemiddeling, alweer bijna twintig jaar geleden. Ja, let op, dit gaat dus over nadenken. Bijvoorbeeld dat je je vacatures niet op een verantwoorde manier invult via advertenties op internet. De schaarse uitzonderingen bevestigen deze regel. Te veel afval, te veel kunstmest, te veel energie voor dat ene plantje op die giga-akker dat wél vrucht gaat dragen. Milieutechnisch volledig onverantwoord. Snapt iedereen. Daar ga ik dus echt mee stoppen, met al die vacaturesites. Ik zal een enkeling in de lucht houden, maar meer voor de vinger aan de pols dan als oplossing voor m’n vacatureproblemen. Goede mensen solliciteren niet, die vind je. Denkt u daar maar eens over na, ha ha…

Zoals die kandidaat van bijna twintig jaar geleden. Reageerde op een oude, vertrouwde advertentie in het Eindhovens Dagblad. Envelop openmaken, brief met cv – ja, ook toen al; alleen de postbode en het papier zijn vervangen door die eerder genoemde bits en bytes – en ik wist het meteen. Dit is ‘m! En hij was het ook. Zo’n schitterende uitzondering. Tot op de dag van vandaag zelfs al bijna twintig jaar. Goed gedaan, en opnieuw: al zeg ik het zelf 🙂 . Want mijn opdrachtgever van destijds kan het niet door zijn strot krijgen. Niet naar mij hoor, de rekening is keurig betaald. Daar heeft-ie echt geen twintig jaar over gedaan. Maar naar die uitstekende kandidaat, die dus al twintig jaar voor en binnen zijn organisatie actief is. Hij presteert. Maar steeds als ik in de loop der jaren die opdrachtgever tegenkom, spreek, mailcontact heb of via LinkedIn wat uitwissel, dan hoor ik dat die vent niet bevalt. Dit gaat niet goed, dat heeft hij verkeerd gaan en meer van dat soort gezeur. Het achtervolgt ons alledrie. Al twintig jaar. Toch merk ik dat deze werknemer een steeds belangrijker rol in zijn organisatie aan het vervullen is. Niets is immers meer geheim. Begonnen als talent op de binnendienst, maar inmiddels verantwoordelijk voor de volledige verkoop en de logistiek daaromheen. Niet niks. Maar de kandidaat is dat wel. Helemaal niks. Vindt die opdrachtgever.

De kandidaat zelf heeft mij nog wel eens benaderd. Hij wilde een andere job, en vooral binnen een andere organisatie. Met een andere baas. Kan ik als geen ander begrijpen. Koffie gedronken, zelfs wel twee kopjes, maar de man was en is veel te loyaal om te verkassen. Trouw en betrokken. Te netjes en te correct om zijn worstelende baas te gaan verlaten. “Je moet hem nemen zoals hij is”, was een belangrijke quote van destijds. Daarmee andere carrièremogelijkheden latend voor wat zij zijn. Zijn werkgever zal nooit de fluïditeit hebben om zo’n gedachte uit te spreken, laat staan te bedenken. Zijn kracht ligt ergens anders, zullen we maar zeggen. Want iedereen heeft zijn waarde, op zijn of haar eigen gebied…

Nadenken, daar ging het over. Wáár ligt dan die waarde? Hoe ga je verder met elkaar? Waarom blijf je (elkaar) trouw? Waarom laat je iemand doorstromen die in jouw ogen niks kan? Waarom breng je geen verandering aan in de (werk-)relatie? Waarom doe je wat je doet? Ben je gelukkig? Waarom sta je morgen op? Wat ben je van PLAN? Geldt voor werkgever en werknemer. Geldt voor man en vrouw. Geldt voor leverancier en klant. Geldt voor iedereen.

Daarvoor moet je eerst nadenken. Lastig! Vervelend! Confronterend! En daarom nemen we het leven dus maar zoals het loopt. Of niet loopt. Over twintig jaar heeft die uitstekende kandidaat van twintig jaar geleden zijn veertigjarig jubileum bij de baas. Dan kan hij aansluitend met pensioen. Kijk, dat lijkt mij dus een verschrikkelijk perspectief.

Ik sluit af met de Dalai Lama: “Tempels zijn niet nodig. Ingewikkelde filosofieën zijn niet nodig. Onze eigen hersenen, ons eigen hart is onze tempel. En mijn filosofie is vriendelijkheid”.