KOFFIE OF EEN TOETSENBORD(JE)?

Tegelijk met mijn kerstkaarten enkele weken geleden, heb ik van die post-it blokjes besteld.

Ja, ik ben ouderwets. Bij NNC versturen we nog kerstkaarten naar onze goede relaties. Met een persoonlijke boodschap. Aandacht van mens tot mens. Ik weet het, ik weet het. We behoren tot een uitstervend ras. Maar toch kreeg ik de vorige keer een bijna huilende opdrachtgever/goede relatie – dat gaat altijd, maar dan ook altijd hand-in-hand (anders hoef ik zo’n opdrachtgever niet) – aan de lijn. Hij kreeg nooit zo’n echte, ouderwets degelijke kaart meer, laat staan dat-ie ooit nog iets in handschrift op z’n bureau kreeg. Hij was er verguld mee. Dat dàt nog kon. Dat ik er überhaupt de moeite voor had genomen…

Natuurlijk chargeerde hij een beetje, we kennen elkaar al wat langer, maar de kern van de reactie was evident.

Ik ga daar dus maar gewoon mee door. Doe af en toe net of dat ik gek ben, en sommigen zullen dat wellicht ook wel denken. Die vent stuurt nog een brief, een kaart, een mailing met de post.

Uiteraard probeer ik niet weltfremd te worden. Kan ik mij in dit vak niet permitteren, en dat zal ook niet gebeuren, zo houd ik vooral mezelf voor. Dus ben ik bijvoorbeeld redelijk actief op LinkedIn. En wat ik daar dan allemaal tegenkom… Verbaas je slechts, roept Milia altijd. Ik dank haar daarvoor tenminste enkele keren per week. Verbazing in plaats van teleurstelling, zegt ze steeds. Maar kijk eens naar al dat getwitter. Je kunt ook je Twitter-account koppelen aan LinkedIn. Alles moet in de virtuele wereld immers aan elkaar geplakt en bij elkaar gebracht kunnen worden. Linken, koppelen, doorsturen en daar dan weer op reageren. Je “vrienden” moeten overal van op de hoogte kunnen zijn, de hele wereld mag, nee, moet weten dat je nu aan de rand van een zwembad zit en wat je daarvan vindt (“Heerlijk!”), of dat je nu even boodschappen gaat doen, dat je konijn eet, dat je je kinderen naar de opvang hebt gebracht (pas maar op) of dat je een kerstboom hebt gekocht. Wim T. Schippers (kijk maar even op WikiLeaks, eh, Wikipedia wie dat ook al weer is) reageerde dan altijd als volgt: “Verdomd interessant, maar gaat u verder…”. Onvoorstelbaar. Daar zitten ministers tussen, ondernemers, dikke managers en andere gestudeerde mensen. Zoals die districtschef van de politie Zuidwest-Drenthe, Gerda Dijksman, nog maar enkele uren geleden, die ook zo nodig haar trivia niet gescheiden wilde houden van haar professionaliteit. Op staande voet ontslaan, die tante. Zo kunnen er nog wel duizend Julian Assanges rijk, beroemd en berucht worden. De lerende mens, maar niet heus.

Verbaas je slechts. OK.

Terug naar mijn eerste zin. Die blokjes. Daarop heb ik veel ruimte overgelaten voor het opschrijven van goede voornemens in 2011. Maar in kleine lettertjes heb ik er op laten drukken: “Wat ga ik doen, en wat vooral ook niet!”.

Wat is goed voor jou en wat is goed voor de business? Hoe kun je (meer) geld verdienen? Waarvan word je nu echt gelukkig, blij en vrolijk? En niet alleen jij, maar vooral ook de mensen naar wie je dit allemaal toepompt. Wat is goed om te weten? Waar hebben je “volgers” wat aan? Wat maakt ze rijker, beter, slimmer?

Ook in het nieuwe jaar zet ik de menselijke wereld op #1. De virtuele wereld volgt op gepaste afstand. Bloed, zweet en tranen (ja, graag ook van het lachen) in plaats van de bits en de bytes. Oftewel koffie in plaats van een toetsenbord. Dàt is en blijft mijn lifeline.

Kan ik iedereen aanraden. Luisteren, kijken, zien en horen. Heerlijk, samen een bakkie doen.

Gelukkig Nieuwjaar!