Er wordt in de (arbeids-)markt veel geklaagd. Omzetten staan onder druk, om over de marges maar te zwijgen. Waar het “aantrekt” is binnen de uitzendbranche, de detacheerders. Geen risico’s, geen vaste contracten. Eerst nog maar eens afwachten. De bouw huivert zelfs van een branchegebonden dubbele dip, volgens de jongste berichten. Het valt nog meer tegen, het gaat weer slechter, het herstel zal langer duren…
Ondertussen blijven de meeste sollicitanten volhouden dat dat niet voor hen geldt. Alleen de allerbesten hebben daarin gelijk. Naar hen is de hele wereld nog steeds en voortdurend op zoek. Zij kunnen overal beginnen; zíj hebben de keus (en dus niet de werkgevers). Maar dan hebben we het over enkele procenten van het aanbod, dus één, twee of drie op de honderd cv’s. Krijgt u dus twintig cv’s op uw bord, of zo u wilt over uw scherm, dan is nog geen halve sollicitant potentieel geschikt. Als u tenminste versterking zoekt, in plaats van een nieuw probleemgevalletje. Daarom maak ik mij over mijn eigen professionele activiteiten geen zorgen. Het scheiden van het kaf van het koren op de arbeidsmarkt is een vak, of beter nog: een kunst, waar altijd vraag naar zal zijn. Steeds meer. Doe het zelven is zeker hier vragen om problemen. Letterlijk. Niet dat u allemaal en helemaal geen verstand van mensen zou hebben, hou mij te goede. Maar de crux zit hier in de toegang tot de arbeidsmarkt. Het openen van deuren. Weten waar de beste plekjes zijn om te vissen. En dan het spiesen van de sterkste zalm, precies op het moment dat deze ook maar heel even zichtbaar is. Mooi! (En lekker.)
Terug naar de bulk van sollicitanten, die overige 98%. Zalmen zonder ruggengraat, beneden de maat, met teveel vet, verpest door al het bijvoederen. Ongezond. Kweek in plaats van wildvang. Kleur- en smaakloos. Geen kwaliteit. Steeds minder wordt daar de prijs voor betaald. We wachten liever nog even, en terecht. Want het zijn tijden van baanloze groei. Ik roep het al jaren. (Maar dat is lastig te verkopen.)
Hoe los je dat op? Het is minder ingewikkeld dan links en rechts wordt gedacht. Onder andere de uitkeringen niet meer koppelen aan het laatstverdiende salaris, dat nog stamt uit de financieel/economisch gezien beste jaren van dit Koninkrijk ooit: 2004-2008. Absurd en pervers, in tijden van financiële, economische en maatschappelijke herbezinning en reorganisatie op mondiaal niveau. Nederland is een onderdeeltje van die wereldorde, laten we dat de mensen nu eindelijk eens gaan uitleggen. Het/er is geen tijd om vast te houden aan zogenaamd verworven rechten. Die zijn letterlijk en figuurlijk in rook opgegaan. Salaris, pensioen, huizenprijs/hypotheek en spaargeld… Er is een nieuwe wereldorde, en wie niet wil luisteren moet voelen.
Zoals die monteur die honderd jaar bij Kodak gewerkt heeft. Maar wie zit er nog te wachten op een fotoprint bij de kruidenier? Maar hij “zat” op dik EUR 45.000,- met een personenauto en wil niet naar max. EUR 32.500,- met een busje. En hele dagen buiten werken, in de open lucht, dat wilde hij ook al niet. “Dat gaat niet gebeuren”, zo zei hij vastbesloten. En hij voegde er plompverloren aan toe: “Dan kan ik beter nog even in mijn uitkering blijven zitten”. Die komt straks dus nooit meer aan de bak, op zijn leeftijd, met zijn verouderde papieren en met zijn vreselijke, achterhaalde salarisverwachting. Kijk, dat bedoel ik nou. De hele wereld verandert, in hoog tempo, maar de arbeidsmarkt en haar uitkeringsfabriek blijft onaangepast. Met alle evidente gevolgen van dien. En dat noemen ze een rechts kabinet. Zoals Mark Rutte al in verkiezingstijd opmerkte: “De PVV is linkser dan de SP”. Maar hij heeft Wilders nu eenmaal nodig, en dan blijft zo’n monteur dus maar in een jarenlange, goudgerande uitkering hangen. Samen met honderdduizenden anderen. “Oh ja”, vroeg die-monteur-die-niet-wil nog, “stuur je wel nog even een briefje dat ik het niet ben geworden? Dan kan ik mijn eigen administratie ook weer even bijwerken, als je begrijpt wat ik bedoel…”.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Gaarne wil ik reageren op het geplaatste artikel genaamd: “Kweekzalm”.
U schrijft dat het herstel langer zal duren en de meeste sollicitanten volhouden dat dit niet voor hen geldt. Alleen de allerbesten hebben daarin gelijk.
Helemaal mee eens, behoor je echter niet tot die allerbesten dan is het een bedevaart aan het worden: lang en zonder uitzicht…
Ik schrijf gemiddeld 5 tot 6 sollicitatiebrieven in de week en ben daar al ruim twee jaar mee bezig. Daar krijg ik soms wel eens één reactie op, maar veel vaker ook geen… Overigens zijn mijn CV en sollicitatiebrieven dusdanig al “ge-finetuned”, dat ze soepeler draaien dan welke processor ook… Echter voor de ene (recruiter) is het een perfect geheel en voor de ander is het helemaal niets. Wat dat betreft blijf je wel overgeleverd aan de goden…
Kom ook niet met het verhaal van: “Daar heb ik geen mensen voor om al die sollicitaties te beantwoorden”, zoals ik laatst te horen kreeg bij de 50+ week van het UWV waar een uitzendbureau dit zei. Toen merkte de halve zaal terecht op: “Kijkt u eens hier in de zaal hoeveel mensen hier zitten die een baan zoeken”. Daarop was het antwoord: “Daar krijgen wij de middelen niet voor” (lees het geld), en zo is het cirkeltje weer rond.
Ik schrijf zelf al veel op functies waar ik zelf de wijn mee naar toe moet nemen. Als ik hetzelfde of iets lager dan mijn uitkering kan verdienen, dan doe ik dit uiteraard. Want ik kan beter vanuit een werkende positie zoeken naar de geschikte baan. En natuurlijk, mijn meeste bagage is ook al hopeloos verouderd met de jaren en de kennis is ook al wat tanende. Toch blijft er nog een groot stuk over wat best heel bruikbaar is (EN LET OP WERKGEVERS) dat heet: “WERKERVARING”. Iedereen wil maar mensen hebben met diploma’s en gecertificeerd voor dit en voor dat. Daar wil ik u het volgende over zeggen: ik heb in radio en tv zaken gewerkt waar sommige monteurs de wet van ohm niet eens kenden, maar wel zo’n 5 tot 7 tv’s repareerden puur op hun praktijkervaring. Er waren tenslotte ook daar monteurs die alle formules zo uit hun mouwen wisten te schudden, maar die repareerden 2 tot 3 tv’s per dag.
Wees eens eerlijk en voor welke van de twee soorten monteurs zou u gaan, als u een eigen bedrijf had?
Tevens ben ik er een voorstander van om onvoorbereid naar een sollicitatiegesprek te gaan. Op die manier laat je je ware ik zien.
Schrijnende gevallen meegemaakt op het gebied van een geschikte werkgever zoeken, ja natuurlijk, wie niet eigenlijk?
Één voorbeeld dan: deze werkgever profileerde zich met trots als werkgever van het jaar. In hun brieven stond het logo van: Top Werkgevers Nederland 2009 Awarded by crf.com. Ik had op 25-08-09 gesolliciteerd bij VanDerLande Industries. En op 27-08-09 om 13:20 kreeg ik de bevestiging van hun dat ik zo spoedig mogelijk wordt geïnformeerd over het verloop van de procedure. Op 27-08-09 om 13:45 krijg ik de mededeling “dat het profiel van andere kandidaten beter overeen komen met de door ons gestelde functie eisen”. In 23 minuten tijd hebben ze dat dus bekeken… Top werkgevers Nederland award, gebakken lucht allemaal. Blij dat ik daar verder niets meer mee te maken had zeg!
Ik voel me soms net een vis in een grote vijver, wachten tot ik gevangen word… Kijk ik wil best wel water bij de wijn doen, maar het moet niet zo zijn dat de inhoud alleen maar uit water gaat bestaan. Want daar voel ik mij nou net een stuk TE GOED voor. Ik ben het met je eens Ton, dat je laatstverdiende loon en daaraan wordt je uitkering gekoppeld niet meer van deze tijd is. En zoals je al terecht schrijft, blijven mensen dan nog wel even in hun uitkering zitten, als ze teveel moeten inleveren. En inderdaad leven we in een tijd dat we ons eigenlijk nergens meer aan kunnen vasthouden… Dingen die in het verleden zijn verworven, blijken nu ineens uit elkaar te vallen als los zand…
Het vereist van alles en iedereen een ommezwaai die zijn weerga niet kent.
Ik vrees dan ook met grote vrezen dat er straks een tijd aankomt dat je alleen nog maar water drinkt en geen wijn meer… Natuurlijk, ik blijf doorgaan met actief naar werk te zoeken, want met doemdenken schiet ik nou eenmaal niets op. En geluiden van: we zitten aan het einde van de recessie, mag ik even lachen! We zitten nog steeds aan het begin hoor…
Tot slot wens ik een ieder die in het zelfde schuitje zit als ik, veel sterkte toe! Ik weet hoe u zich voelt, maar de aanhouder wint en die zal uiteindelijk altijd komen boven drijven in het geheel (de vijver) en wordt dan aan de haak geslagen! Succes allemaal!
LikeLike