Vandaag is het 8 maart. Internationale Vrouwendag, zo lees ik op mijn kalender.
Een goede opdrachtgever (“Heb je dan ook andere?” “Ja, nog wel.”) vertelde mij laatst, dat hij niet goed kon samenwerken met vrouwen. Dat kwam naar voren bij het bespreken van een belangrijke vacature binnen zijn organisatie. Nee, met vrouwen lukte de communicatie niet zo goed. Dat werkte niet. Toch is hij gewoon een hele aardige man. Uitstekend opgeleid en ook nog een goed niveau. Niks mis mee. Zelf getrouwd, kinderen. En daarnaast succesvol ondernemer.
Ik herken dat steeds beter. Maar met dank aan Adjiedj Bakas begrijp ik pas nu hoe of dat komt. Vrouwen zijn vooral procesgericht. Minder georiënteerd op resultaat. Dat zou vanzelf wel komen, vinden de dames, als de processen maar kloppen. Een eyeopener van de eerste categorie. Dat ik daar bijna 57 jaar voor nodig heb gehad. En ik maar uitleggen dat, als ze mij een opdracht geven, ze zich nergens zorgen over hoeven te maken. Niet over de advertenties, niet over de kandidaten, niet over de kosten. Ik vul die vacature gewoon in. Punt. Binnen de afgesproken tijd van, pakweg, één tot twee maanden. Een maximale doorlooptijd, en een goede m/v, tegen een vaste prijs. Met garantie. Noodzakelijke eigen tijdsbesteding voor die vrouwen: de tijd om te luisteren naar twee of drie kandidaten, in twee of drie sollicitatieronden. Opnieuw punt. Maar dat betekent doorgaans ook meteen een punt achter het contact. Want daar zitten vrouwen helemaal niet op te wachten. Die willen weten wat ik precies doe, en waarom, wanneer en waarvoor en met wie en hoezo… En of de vacature dan goed wordt ingevuld, ach, dat zien we later wel.
Wat een verschil met de DGA (de directeur groot-aandeelhouder is doorgaans een man, hoe zou dat nou komen?), die het begrijpelijkerwijs fantastisch vindt als hij zich nergens zorgen over hoeft te maken tijdens zo’n sollicitatieprocedure. Hij heeft het immers niet voor niets uitbesteed; dan kan hij zijn tijd en energie ergens anders aan besteden. Want het is al zo druk. Ieder zijn vak. Toch? “Laat mij twee of drie kandidaten zien en dan neem ik een beslissing. Ben ik er van af, hoe belangrijk het ook is. Maar daar heb ik jou voor.” Volkomen legitiem beleid. Zo schiet het ook lekker op, voor alle betrokkenen.
Binnen mijn netwerk op LinkedIn (waarover hier later meer) is slechts 10% vrouw. Heb ik een hekel aan vrouwen? Helemaal niet. Maar velen hebben een hekel aan mij. Omdat ik het proces helemaal niet interessant vind. Want ik ben alleen maar gefocust – en dat in extreme mate – op het resultaat. Die vrouwen hebben dat natuurlijk door. Adjiedj, bedankt! Op datzelfde LinkedIn staat zijn boek op mijn boekenlijstje. Voor de liefhebbers.
Vrouwendag. Mannen kunnen niet zonder vrouwen. Maar vrouwen komen ook niet verder zonder mannen. Hoe je het ook wendt of keert. En dat is het goede nieuws waarmee ik wil afsluiten.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 