Vele mensen weten inmiddels dat wij vaak in Ierland zijn. Wonen en werken; dat is geen geheim. Wij proberen zoveel mogelijk het beste van twee werelden te combineren. Nederland en Ierland. Dat bevalt ons beiden uitstekend.
En dat gaat helemaal niet ten koste van het werk. Integendeel zelfs. Die manier van leven zorgt voor inspiratie, afleiding en daardoor ook motivatie. Altijd maar doorgaan. Dat zeg ik maar even, omdat er toch nog altijd mensen zijn die een beetje verdacht reageren als ze horen “dat we weer in Ierland zijn”. En daardoor een afspraak bijvoorbeeld een weekje willen vervroegen, of juist een paar dagen later willen inplannen. Flexibiliteit, hoe bedoelt u? Ik neem niemand iets kwalijk, maar wil het wel graag uitleggen. Ondertussen ben ik sneller van Eindhoven in Dublin dan in Amsterdam.
Het is wel aardig om die verschillende reacties zo af en toe te peilen. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker “dat de man het voor elkaar heeft. Want als je zo’n bedrijf op die manier toch maar in goede banen kunt leiden, zoals blijkt, dan ben je hoe dan ook goed georganiseerd”. Kijk, dat hoor ik natuurlijk altijd graag 🙂
Zo’n twaalf jaar doen we dat nu al. Destijds durfden we dat amper te communiceren. “Want dan denken ze dat je altijd maar op vakantie bent.” Je moet je geld immers verdienen in het zweet des aanschijns. Calvinisten. Eén van de prettige dingen van het voortschrijden van de tijd is, dat het nu veel algemener is geaccepteerd dat je overal kunt werken.
Maar goed, Ierland. Ik ben blij dat we volgende week weer in Valkenswaard zijn. Twee weken geleden ben ik hier weer aangekomen, en sinds die tijd is het geen uur droog geweest. Regen en buien. Motregen en stortbuien. Nat. Heel erg nat. En temperaturen zoals we ze hier ook rond de Kerst meemaken: een graad of 10. Ook in die mooie meimaand sjouwen met kolen, turf en hout. De fossielen die we hier door de schoorsteen jagen. Naast de centrale olieverwarming, die overigens veel minder goed is te regelen dan met die feilloze, hightech Honeywell-thermostaat in Valkenwaard.
Ierland heeft veel charmes, maar ineens gaat je dat vervelen. Ook Milia wil zo graag buiten eten. Nou, dat is niet de eerste gedachte die in je opkomt als je hier door de ramen kijkt…
Nee, we hebben het even gehad met Ierland. Dat komt ook (en ik denk vooral) door de locale economische omstandigheden, waarover ik een volgende keer een stukje zal schrijven. Ierland is heel erg in depri-stemming. En daar krijg je als relatieve buitenstaander toch veel van mee, of je wilt of niet. Ik kan u verzekeren dat de economische crisis hier heel erg hard toeslaat. Dat merk je aan alles. Zo hebben we de opbloei meegemaakt – Ierland werd nog maar enkele jaren geleden omschreven als de Celtic Tiger en officieel geprezen als het land met de meest vermogende bevolking van de hele EU (!), en nu dus dit.
De mensen zijn bepaaldelijk wanhopig met hun uitzichtloze bestaan. Weer die grote emigratiestromen, de braindrain die ze hier al verschillende keren eerder hebben meegemaakt. Eerst met de hongersnood (de famine), later nog steeds in de twintiger en dertiger jaren. Dat is doorgegaan tot in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Toen – heel kort en zeer uitbundig – de opleving dankzij de property boom en alle mega callcenters en andere services voor de multinationals, met name in de ICT. Rijtjeshuizen in Dublin, die voor een paar miljoen van de hand gingen. Onbetaalbare huren. Het kon niet op.
Maar dat is nu wel het geval. Het is op. Die huizen staan nu al langer dan een jaar leeg. En Europa moet bijspringen, want anders zakken ze hier echt in de zee.
Het kan verkeren, schreef Bredero al. Maar ik vind het in ieder geval een fascinerende samenleving. Wat ze doen, en vooral wat ze allemaal niet doen. En blijf even bij de klassiekers door het trekken van een parallel met die prachtige fabel van La Fontaine: “De krekel en de mier”. Dat is Ierland anno 2011. Oftewel, hoe een tijger binnen vier jaar helemaal kan veranderen in een schorre krekel.
Ierland. Naast charmant en fascinerend ook heel erg leerzaam. Maar dit jaar zullen we er niet meer naar terugkeren. Tenzij een mediation ons toch weer eerder over de Ierse Zee doet vliegen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 