EEN EMOTIONELE ZATERDAG

Het zoveel bejubelde Barcelona wint de Champions League.  Inderdaad, met Messi (zie verder op deze site). Het is ze gegund, want  Barcelona speelt het beste voetbal ter wereld. Lof, hulde en ere wie ere  toekomt. Als je Manchester United (mijn favoriet van de afgelopen zaterdagavond)  op zo’n manier kunt wegspelen, dan kun je wat.

Maar waar het mij om gaat is het volgende. Twee dingen.

1. Josep Guardiola. De veelbejubelde trainer van Barça. Terecht, want de winnaar heeft altijd gelijk. Bovendien lijkt hij mij een sympathieke gast, en wat ik ooit over hem heb gelezen in het literaire voetbalblad Hard Gras – “De methode Guardiola”, Hard Gras #70, februari 2010 – beviel mij zeer.

Heel in het kort: de spelers wijzen op hun bevoorrechte positie, hen laten zien waar ze vandaan komen en voor wie ze spelen. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Teamgevoel, traditie en trots.

Maar goed. In 2008 benoemd tot hoofdcoach en in 2011 al tweemaal winnaar van de belangrijkste Europese voetbalbeker. Kampioen van Spanje in 2009, 2010 en 2011.

“Ervaring”, komt dan onmiddellijk bij mij op. Hoezo, ervaring. Een begrip waar ik dagelijks mee word doodgegooid. In  personeelsadvertenties, tijdens gesprekken met bedrijven en kandidaten… Ervaring, ervaring, ervaring. Wat een onzin is dat toch. Vaak een belachelijke eis voor invulling van een functie. Kijk naar Guardiola. Nooit elders trainer geweest, vanuit het B-elftal voor die groep voetballers gezet. Nul ervaring, maar wel alle prijzen pakken.

Het gaat dus vaak om iets anders. Talent, persoonlijkheid, ambitie, common sense en, meer in zijn algemeenheid: niveau. Lees die “methode Guardiola” er maar eens op na.

Ondertussen breng ik water naar de zee als ik kandidaten presenteer zonder ervaring. Kansloos.

2. Alex Ferguson. Al sinds 1986 trainer, manager noemen ze dat daar, van ManUnited. Over ervaring hoeven we het dus niet te hebben. Maar het raakt wel een andere zenuw binnen mijn vak. Leeftijd. De man wordt over enkele maanden 70 jaar, maar staat hoogstwaarschijnlijk ook volgend jaar gewoon weer  voor de groep.

Toen ik beide teams, met hun trainers, die prachtige trappen van het nieuwe Wembley op zag klimmen, raakte ik geëmotioneerd. En niet door het voetbal, noch door de winst of het verlies. Ik kan er maar niet aan wennen, al die baarlijke nonsens die de arbeidsmarkt in zijn greep houdt. Ervaring en leeftijd. Guardiola heeft geen ervaring, maar wint alles. En Ferguson, zogenaamd stokoud en bejaard (hoort in een tehuis te zitten, beschermd wonen op zo’n leeftijd), is wel de nummer twee onder de trainers van Europa.

Kandidaten van in de vijftig, dus twintig jaar jonger dan Ferguson. Ik hoef ze niet voor te stellen bij bedrijven. Want dan krijg ik monologen over ouderdom, slijtage, achterlijkheid, gebrek aan aanpassingsvermogen, het niet kunnen omgaan met jongeren, gebrek aan bewustzijn, slechte gezondheid en hoge afschrijvingskosten voor mijn kiezen. Godallemachtig, waar halen al die betweters het vandaan.

Wat een vak. Bepaaldelijk vruchteloos, want sommige dingen verander je niet. Omdat mensen niet willen leren, omdat mensen niet willen luisteren.

Maar de emoties van die dag zijn nog niet allemaal opgeschreven.

Een tweede kleinkind. Zonder enige ervaring. Met een leeftijd van enkele uren. Maar stralend, gezond en zonder enige twijfel natuurlijk ook heel erg slim en ambitieus. Op haar manier (ja, het is een meisje). Met veel goede wil. De wereld vóór haar. Kansrijk. Vruchtbaar. Hoopvol.

De vrijdag daarvoor was ik op bezoek bij een opdrachtgever. Overigens iemand die het wél begrijpt, dat van ervaring en leeftijd. Het is niet altijd en alleen maar kommer en kwel, dat vak van mij. Gelukkig. We praatten ook over enkele privézaken, bij gelegenheid waarvan hij mij oprecht en zeer geïnteresseerd vroeg: “Hoe is dat nu, opa worden?”.

Hartstikke leuk, een bijzondere levensfase. Ik zou het iedereen willen aanraden: opa worden.

Ik heb er ervaring in. En ben nog maar 56.