LAMAARWAAIE

Zomaar een passant bij No Nonsense Consultancy. En dat was zijn oprecht geventileerde mening. Lamaarwaaie, Rotterdams voor laat maar zitten, ik kom niet, het gaat over. Oftewel: laat maar waaien. Ik begreep hem goed, want mijn roots liggen ook in Rotterdam.

Zomaar een sollicitant, want een echte kandidaat zal zo’n knaap met zo’n opmerking natuurlijk nooit worden. Hij had gereageerd op een vacature in de snelle wereld van de ICT. Wow. System Engineer, nog altijd geadverteerd op mijn eigen NNC-site. Want dit is een heel actueel verhaaltje. Dubbel en dwars, van alle kanten de realiteit vandaag-de-dag. Woont dus in de Rijnmond, maar is al weer bijna een jaar geleden ontslagen. Zijn functie is ge-outsourced, ge-offshored, overgeheveld naar en in ieder geval overgenomen door iemand in India. Die werken goedkoper daar, zo wist hij heel slim te vertellen. Gut, dat wist ik nog niet.

Gevraagd naar zijn salaris kwam hij op jaarbasis, “inclusief vakantiegeld en een dertiende maand”, jawel, uit op EUR 58.000,-. Plus een auto, zo voegde hij er ook nog aan toe. Kijkend naar zijn opleiding, kwam ik niet verder dan een jaar Meao en wat los-vaste cursussen die mij in ieder geval niet konden imponeren. Dus een jaar thuis.

Maar toch wilde ik hem wel spreken, want mijn oog was gevallen op bepaalde niche-softwarekennis die eigenlijk wel mooi was meegenomen. En hij zei dat zijn salaris toch wel bespreekbaar zou zijn, “afhankelijk van de overige voorwaarden”.  Zo zou hij bij mijn opdrachtgever kunnen thuiswerken, en ook nog een auto krijgen.

De man zou later even terugbellen voor een afspraak, want hij had zijn agenda niet bij zich. Druk, druk, druk, zo na een jaartje in de WW… Hoe dan ook, na anderhalf uur meldde hij zich weer, per telefoon, want hij wilde natuurlijk eerst even een mailtje sturen. Lekker handig, want dan kan ik daar weer op reageren en dan kan hij weer terugmailen en dan moet ik dat weer bevestigen en vervolgens afwachten of we het met z’n tweeën eigenlijk allemaal wel goed hebben begrepen. Zo gaat dat tegenwoordig. Maar niet bij No Nonsense Consultancy. Vandaar mijn verzoek om even te bellen, dan kunnen we immers meteen “schakelen” (turbotaal voor samen iets afspreken).

Goed, hij belt en vertelt doodleuk dat hij nu pas ziet waar hij heeft gesolliciteerd en dat hij Valkenswaard toch wel een kolere-eind (maar dan anders geformuleerd, dat wel, maar ik ben immers ook een Rotterdammer) weg vindt. En dat hij niet van plan is om die afstand te gaan rijden voor een sollicitatiegesprek. Punt. Einde oefening. Lamaarwaaie. Ja maar, zo probeer ik nog, zijn werkplek wordt straks thuis en centraal in Nederland, zoals geformuleerd in de advertentie. “Ja, dah kan dan wel weeze, maar dit gaan we toch maar effe niedhoen…”

Dus inderdaad: lamaarwaaie. “Ja, dat hoor je toch, lamaarwaaie.”

DE MORAAL

Hoe komt het toch dat al die Westerse ondernemers waar mogelijk uitbesteden aan verre landen? Weg uit Nederland, en wat breder: weg uit West-Europa, ver van die verrotte moraal, die verziekende decadentie en die toch al zeker sinds 2008 op helemaal niets gebaseerde gedachte dat het allemaal niet op kan?

In India, in China en in Brazilië werken ze niet alleen maar goedkoper. Ze hebben daar ook nog zoiets als ambitie en goede wil. Ze willen presteren. En die wedstrijd gaan wij in Europa heel dik verliezen. Staak nog maar even door in Griekenland, gooi het openbaar vervoer gerust nog maar een paar dagen plat in de grote steden hier, polder nog maar een paar jaar lekker verder over de pensioenen en doe in zijn algemeenheid gewoon alsof er niets aan de hand is.

Sweet dreams.