Of ik een keer langs wilde komen. Ze hadden al zo lang problemen met het vinden van de juiste mensen. En men had via een eigen stafmedewerker begrepen, dat ik elders de moeilijkste vacatures had ingevuld. Dus misschien zouden we iets voor elkaar kunnen betekenen.
De moeilijkste vacatures. Die smaken altijd naar meer. Een kolfje naar mijn hand. Maar die ambitie heeft natuurlijk een reden. Lees dus vooral verder.
De afspraak was snel gemaakt, maar toen begon het eigenlijk al. De ellende, of – toen nog minder gepreciseerd – de zorgen. Via een geautomatiseerde afspraakbevestiging in Outlook kreeg ik een uur de tijd. Dat is niet zo lang, kaatste ik terug, want normaliter staat voor zo’n eerste kennismaking en het goed doornemen van de problematiek zo’n 2 ½ uur. Ik kreeg daarop geen reactie. Hmm.
Maar goed, een week later naar de andere kant van het land gereden. Door een misverstand in de bewegwijzering, kwam ik spijtig genoeg wat verlaat aan. Op die manier restte er amper een half uur. Die tijd werd ook nog verstoord door inlopende collega’s, rammelende mobieltjes van beide gesprekspartners aan de andere kant van de tafel en piepjes vanuit de desktop. En van wat gevraagde extra ruimte in de agenda was geen sprake. Hmm.
Toch was het geen gewoon bedrijf. Integendeel. Een bijzondere nichespeler in de industriële wereld. Op zoek naar al even bijzondere mensen. Dus doorgaan, Ton, want dit vind je leuk. Bovendien kreeg ik zeker geen signalen dat ze mij, of No Nonsense Consultancy, maar niks vonden. Maar in een goed half uur doe je niet zoveel. Nu was het zo dat één van de gesprekspartners nog wel wat extra tijd had, maar naar mijn idee was dat niet de beslisser. Die was zelf nog maar net begonnen, en min of meer bezig aan zijn inwerktraject.
We spraken expliciet af, dat degene die wel de beslissingen kon nemen mij na wat interne ruggespraak zou bellen. Dat telefoontje bleef uit. Hmm.
Zelf dus maar even gebeld, want ik was nog steeds voldoende gemotiveerd. En je hoeft niet altijd voor de makkelijkste deals te gaan. Mijn boodschap op de voicemail is nimmer beantwoord. En een mailtje daaroverheen ook niet. Hmm.
Toch kwam er uiteindelijk bericht. Men wilde wel samenwerken, maar ze wilden de prijs niet betalen. Dat kan, en voor mij was dat nog altijd niet een reden om af te haken. Ik had inmiddels voldoende tijd gehad om met een pilotkandidaat te kunnen komen (geleerd van de uitvinders van het headhunten in dit land: De Vroedt & Thierry). En dit was de opening om die veelbelovende kandidaat onder de aandacht te brengen. Maar bij de aankondiging daarvan – “Ja, maar wat is dat dan voor iemand??” – hoorde ik al na letterlijk zeven woorden van mij, de afwijzing – zeg maar gerust: de afkeur – aan de andere kant. “Nee, we zoeken toch echt iets anders” en “Nee, die kan dat niet leren”. Dat was dus al twee keer nee binnen een minuut, en ook overigens bespeurde ik helemaal niets van enthousiasme, meedenken of andere goede wil. En negativisme maakt alles kapot. Hmm.
Toch maar de kandidaat op verzoek doorgestuurd. Mailen, mailen, mailen. Als de klant het perse wil, dan kan ik daar niet altijd maar aan ontkomen. Dus ik mail de kandidaat door, met de vermelding dat ik binnenkort op vakantie ga, dus als we nog wat willen dan enz enz.
U begrijpt het al. Niks meer gehoord. Helemaal niets. Nada, niente, nothing (want het is een internationaal werkende organisatie). Nog geen re-mail.
Zo’n mooi bedrijf, op de folder, en ze kunnen niet aan mensen komen. Snapt u het?
Dan is er wat mij betreft geen sprake meer van “hmm”, maar van “niet aan gaan beginnen”. Geen energie meer in stoppen. Want mijn kracht zit nu juist in de volgende referentie:
“Als ik kijk naar die vijf mensen die jij in de loop der jaren bij ons hebt geïntroduceerd en hoe succesvol ze zijn, dan ben ik blij dat ik destijds toch maar je advies heb gevolgd. Want op basis van de cv had ik ze überhaupt nog niet uitgenodigd!”
Kijk, dat is een professioneel geluksmomentje. Dáár doe ik het voor. Dat is inmiddels belangrijker dan de factuur, die er zowel letterlijk als figuurlijk achteraan komt.
Communiceren, je afspraken nakomen en luisteren. Het zijn voor mij drie doodnormale begrippen, die evenwel op sterven na dood zijn in dit land.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 