Er ligt een brief op mijn bureau. Jawel, een echte brief. Dus mooi papier, met onderaan een handtekening. Een echte handtekening, gezet met een vulpen. Zo’n brief die klopt. Tenaamstelling, onderwerp, uitwerking en afsluiting.
Maar het gaat om de inhoud (…). Een Relatie van No Nonsense Consultancy, en dus van mij, kondigt zijn vertrek aan. Na 21 jaar. Hij schrijft dat hij de zaken in goed vertrouwen zal overdragen aan iemand die er al zeven jaar werkt. Samen met een andere manager, die er alweer veertien is, zo schrijft hij, zal de onderneming gewoon verder gaan. Maar straks dus zonder deze man. Na 21 jaar.
En dat is mijn punt. Niet dat briefpapier of die vulpen. Die zeven jaar, dáár gaat het om. Of 14, 21, 28 enzovoort. Als ik het daar met Milia over heb, meer dan eens, dan zegt ze altijd dat dat al in de bijbel stond. De zeven magere en de zeven vette jaren. Nou ben ik niet zo Bijbelvast, en ik ben ook niet bijgelovig. Ik ben juist heel erg no-nonsens. Maar om sommige dingen kun je gewoon niet heen. Dat stemt tot nadenken (en daar is helemaal niets verkeerd aan, even ergens bij stilstaan en na-denken).
Ik kom die zeven jaar, of veelvouden daarvan, te veel en te vaak tegen. Op cv’s, in relaties, in goede tijden en in slechte tijden. Het is zo vaak zeven. Mensen zijn 21 jaar bij de baas. En ineens willen ze weg. Als ik daar op doorvraag, dan komt er geen helder antwoord. Uitdaging, het gezien hebben, iets anders willen… Ja maar, 21 jaar! Had je die gevoelens niet al een jaar of drie, vier geleden, want toen zaten die baas en die collega’s er ook al, zo zei je net. En de markt was hetzelfde. De producten ook, zo ongeveer. Waarom nu? Kun je het niet nog een jaartje afwachten? Ik kan vragen tot ik een ons weeg, maar dat antwoord komt er niet. Ik schrijf dat intern, professioneel af op die zeven jaar. Dan krijg je die gevoelens. Dan moet er wat veranderen. Ik kan het zelf ook niet helpen. Laat dus maar. Ik begrijp die kandidaat. Zeven jaar.
Komt zo’n verhaal wel eens vaker voor? Tientallen keren per jaar, meneer.
Of dat huwelijk. Je ziet of hoort dat ze uit elkaar zijn, je kijkt naar de leeftijd van de kinderen en je vraagt: “U bent veertien jaar gehuwd geweest?”. Schrik aan de andere kant. “Hoe weet u dat?” Nou, zo is het altijd. Het is zelden of nooit twaalf of zestien. Het is dus altijd veertien jaar. Of wat oudere mensen, de kinderen zijn al lang het huis uit. Na achtentwintig jaar gaan ze scheiden. Waarom? Is het dan al die tijd vervelend geweest? Hebben jullie nooit eerder grote problemen gekend? Waarom nu? Net als bij die carrières, dat antwoord komt niet. Gewoon, iets anders, iets nieuws, uit elkaar gegroeid… Heb je daar 28 jaar voor nodig gehad? Gooi je alles na al die jaren weg? Kon je dat niet eerder bedenken?
Professor Bernard Lievegoed heeft daar wel boeken over geschreven. Iedere zeven jaar schijnt er iets te veranderen. Maar de momenten wanneer die telling begint, zijn dus tamelijk willekeurig: de start bij een bedrijf, in een nieuwe functie of van een relatie.
Nog zo eentje, heel actueel. Tussen al die cv’s die ik tegenwoordig ontvang, zitten veel ondernemers. U raadt het al: de een is zeven jaar geleden gestart en zoekt nu een baan in loondienst. De ander heeft zijn bedrijf 21 jaar gerund en wil het nu verkopen. Het is frappant.
STEVE JOBS
Dit stukje wil ik mede met u delen vanwege Steve Jobs, of beter gezegd: zijn vertrek, nu, dus in 2011, bij Apple, dat anno 1976 is gestart (35 jaar). Jobs is geboren in 1955, dat is dus 56 jaar geleden. Hij is zoals iedereen nu weet met Apple begonnen in 1976. Toen was hij 21 jaar oud. John Scully was als CEO zijn opvolger in 1983, zeven jaar na de start. Na een vervelend vertrek bij Apple, is Jobs in 1997 daar teruggekeerd. Dat was dus 21 jaar na de oprichting.
–>Treurige update van 6-10-2011: Steve Jobs is overleden. Na acht keer zeven jaar.
Nu kunt u alles wel toeval noemen, maar in “toeval” geloof ik al langere tijd steeds minder.
Trouwens, in mijn boek Menschen sind gesellige Tiere spelen die zeven jaar ook al een cruciale rol. Maar niemand heeft dat geloof ik nog opgemerkt. Ik krijg eerder de opmerking, dat de hoofdstukken en de onderwerpen wat door elkaar heen lopen. “Het is geen chronologisch logische opbouw.” Nee, want het gaat heel bewust in blokken van zeven. Toe maar.
Als afsluiter: na de Tweede Wereldoorlog zijn wij in 1945 in het Westen met de wederopbouw begonnen. Iedereen die het kan weten, vertelt ons dat we nu de ergste financiële crisis gaan doormaken sinds mensenheugenis. De meltdown (niet mijn woorden). Een crisis die feitelijk is ingezet in 2008, met de beruchte val van Lehman Brothers. De geldzucht voorbij; niks ‘greed is good’ (Gordon Gekko in Wall Street). Hoe lang heeft die opbouw en uitbouw, dat grote geld verdienen dan geduurd?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 