Vrijdag 30 september, 22.55 uur. Een bijzondere week. Zakelijk gezien bijna ten einde. Maar ik wil nog even een blog schrijven. Drie per maand is toch wel het minimum, zo heb ik ooit vooral met mezelf afgesproken. En mijn trouwe “volgers” – vergist u zich niet, dat zijn er best veel en steeds meer – hebben daar ook recht op, vind ik. Alleen maar leuk.
Ja, een hele belangrijke week voor Milia, mij en No Nonsense Consultancy, met dinsdag jl. de terugkomst op het Europese vasteland na een paar dagen Ierland. Ik dacht even te vluchten, “away from it all”. Op donderdag de 22ste was ik het echt helemaal beu en wat ik anders nooit doe: ik heb meteen voor dat weekeinde de overtocht geboekt. Hond achterin de auto, Milia wilde in familiaal overleg liever “thuis” blijven. Even weg. Een man en zijn hond. Verlaten stranden, letterlijk uitwaaien. Weg, weg, weg. Dat huis daar hebben we niet voor niets. Een stapel boeken ingepakt, samen met een vergelijkbare stapel cd’s. Ik wist het wel. Ik zou gaan lezen, luisteren en uitrusten. Genieten. Mag het, een paar dagen. Maar ja, eigenlijk was ik nog maar net zo’n zes weken terug van vakantie… Overigens was het de eerste keer dat we het zo zouden gebruiken, Ierland als vluchtaccommodatie waar we even helemaal tot rust zouden kunnen komen. Opmerkelijk, na twaalf jaar bezit.
Maar een leven zonder laptop of iets dergelijks is inmiddels ondenkbaar. Je hebt toch een bedrijf, zelfs wel twee. En daar ging het mis.
Mail, mail, mail. Vele tientallen mailtjes met de bekende bijlagen op een dag. Ik ben niet iemand voor zo’n rare auto-responder. Misschien goed voor een dag of twee, maar niet voor een week of zo. Je wilt contact, met goede kandidaten. Je wilt ook je opdrachtgevers niet in de steek laten. Het werk gaat door, zeven dagen per week en 24 uur lang. Op zichzelf vind ik daar niets mis mee. Maar sollicitanten zijn meedogenloos. Sommige opdrachtgevers trouwens ook. Die pikken het niet als ze niet onmiddellijk een antwoord krijgen. En als ze dat antwoord dan ontvangen, op tijd en weloverwogen, dan zijn ze het weer niet eens met inhoud en strekking. De ego’s zijn groter dan dat het Ierse eiland ooit zal worden. En dus wordt er weer gemaild, gemaild, gemaild. Ik wil dat Milia – “thuis” – niet aandoen. Die doet geen procedures, daar ben ik voor.
En dus frustratie en woede. Zit ik daar in mijn mooie werkkamer in Ierland. Inderdaad, te werken. Hele dagen, met de avond erbij. Er is niet aan te ontkomen. ’s Avonds wel de prachtige zonsondergangen aan de kust meegemaakt. Dat nemen ze me niet af. Sollicitant of bedrijf. Ondanks al hun eisen en verwachtingen.
Afspraken maken. Geen probleem. Maar geen enkele afspraak wordt nagekomen. Dus moet je er zelf achteraan. Zelf, zelf, zelf. Actie, actie, actie. En zo weinig feedback, zo weinig feedback, zo weinig feedback. Grote bekken en hate-mail, dat wel. Die ego’s, weet u nog wel?
Outlook. Verzenden/ontvangen. En huppetee, weer enkele tientallen waardeloze cv’s en frustraten die moeite hebben met een PDF’je als afwijzing. De software spuugt en braakt ze uit. Ze willen eigenlijk een psychologisch rapport met aanbevelingen, zeer persoonlijk en toegespitst op hun eigen potentie en vaardigheden, rekening houdend met hun flutcarrière tot nu toe. Plus een hapklare brok hoe ze hun toekomst nu wél goed zouden kunnen gaan invullen. Dat willen ze. En dat zullen ze laten weten ook. Let op, dat zijn lieden met wie ik geen persoonlijk gesprek heb aangeknoopt en die hun eigen geloofsbrieven, het beste wat ze in huis zouden moeten hebben onder de gegeven omstandigheden, beginnen met Geachte heer/mevrouw. Hoezo, persoonlijk? Wie was er begonnen?
Die tijden zullen alleen maar erger worden. Crisis in Europa, we zijn failliet. Het is te merken. En ook te verklaren. Want in Godsnaam, wat zitten er links en rechts een brokkenpiloten op toch aanzienlijke posities. Hoe stom kun je zijn. Wie heeft die lullo’s (m/v) ooit aangenomen? Een gekkenhuis, letterlijk en figuurlijk. Ze kunnen niet lezen, ze kunnen niet schrijven, ze kunnen niet luisteren.
Ondertussen mailt en belt een opdrachtgever vanuit het verleden die weet dat je even bent gevlucht, voor een antwoord op een hele gekke vraag. Hij moet het NU weten. Dat zou hij zelf ook kunnen geven, dat antwoord. Gewoon even logisch nadenken. Maar Ton, dat is nu juist het probleem. Wie kan dat nog? Maar goed. Het volle leven, zullen we maar zeggen. Zo zit de wereld dus in elkaar. Wel alle connectiviteit, geen echt contact. De Amerikaanse sociologe Sherry Turkle heeft daar verhelderende dingen over gezegd en geschreven. Zij biedt tenminste enige troost.
Inmiddels is het bijna zaterdag, 1 oktober. En weet u waarom het nu dus alweer middernacht is geworden? Mail, mail, mail. Ongeveer een dag en in ieder geval een hele avond werk. Alweer. Opnieuw. En toch volhouden dat ze geen aandacht krijgen. Héél veel sollicitanten, met slechts een enkele kandidaat. Gelukkig, dat dan nog wel. Weekend.
Vandaag volgend jaar kunt u in dit theater het vervolg meemaken. Want je moet niet maandelijks, laat staan iedere week hierover gaan zitten bloggen ;-).
Ton Westphal + No Nonsense ++ 