SOCIALE INTELLIGENTIE II

Het is nog niet zo lang geleden. We waren namens, en dus niet voor, No Nonsense Consultancy op zoek naar een “Brede HRM ‘er”. Op voorhand wist ik zeker, dat het plaatsen van die personeelsadvertentie een record aan respons zou opleveren. Dat was dus ook het geval. Tientallen en tientallen. En nog altijd komen de reacties binnen, via verweesde vacaturesites die al dan niet legaal mijn advertentie hebben overgenomen.

Personeelsmensen. Dan verwacht je lees- en luistervaardigheden, een overdosis aan communicatieve eigenschappen, mogelijk ook wel een beetje flair, durf. Een stukje commercie en bovenal: erg veel common sense. Nou, dat beloofde een interessante procedure te worden.

Maar ook in deze beroepsgroep, die door de economische realiteit op drift is geraakt, is het slecht gesteld met de beschikbare kwaliteit. Op drift, want als het de bedrijven voor de wind gaat, dan permitteert men zich een personeelsjuf of -meneer. En zodra het herfst wordt, met veel tegenwind zoals nu, dan zijn dat vaak weer de eersten die kunnen moven. Dan gaan ze in die bedrijven weer doe-het-zelven met hun medewerkers. Dat is natuurlijk verkeerd beleid, maar ik vrees toch dat heel veel personeelsmensen dat over zichzelf afroepen. Ik ontmoet zo weinig vernieuwing, visie, passie… Het lijken wel ambtenaren!

Over communicatieve vermogens gesproken. Je zou toch mogen verwachten, dat ze in deze doelgroep weten hoe ze moeten solliciteren. Niets is minder waar. De aanhef “Geachte heer/mevrouw” komt bij die professioneel geschoolde HBO’ers en ook bij de academisch gevormde personeelswetenschappers, net zo vaak voor als bij de verwarmingsmonteur. Dat rechtvaardigt mijn conclusie dat dit verschijnsel in het tijdsgewricht zit, en niets te maken heeft met zoiets als “niveau” of opleiding. Die mensen zijn echt bijna allemaal vreselijk te goeder trouw. Ze weten alleen niet hoe het moet en hoe het hoort. “Dat gaat helemaal nergens over…”, of: “Die gaat het niet worden…”. Inderdaad. Net als die vele sollicitanten in deze procedure, die zomaar denken dat de vacature binnen NNC is. Ze willen dus wel consultant worden, en hebben zo veel zin in werving en selectie… Bla, bla, bla.

Meer typerend is het volgende. Generatie Y. Kom ik een leuke sollicitatie tegen van een mevrouw – want het zijn toch allemaal voor het overgrote deel dames in dat p-vak (met alle gevolgen van dien, maar daar blog ik een andere keer wel weer eens over. Vrouwen…) – die aangeeft enkele maanden in Australië te hebben gebivakkeerd. Ze schrijft enthousiast over Port Hedland. Laat ik daar nu zelf een hele bijzondere vakantie-ervaring hebben opgedaan, drie jaar geleden. Ik antwoord tegelijk met de ontvangstbevestiging van haar sollicitatie, in enkele zinnen, wat ik daar, aan de Australische westkust destijds heb meegemaakt. Een leuk en apart verhaal, al zeg ik het zelf. Sollicitatietechnisch is dat natuurlijk een voorzet voor open doel, maar denkt u nou dat zo’n dame, en ik herhaal: je verwacht lees- en luistervaardigheden, een overdosis aan communicatieve eigenschappen, mogelijk ook wel een beetje flair, durf. Een stukje commercie en bovenal: erg veel common sense, daar überhaupt op reageert? Nee dus. Túúrlijk niet. Hoor je nooit meer wat van. Gemiste kans, voor haar die zich zelf zo goed mogelijk probeert te “verkopen” in haar uitvoerige Geachte heer/mevrouw-brief en omstandig kond doet van haar communicatieve bla bla bla… En niet te vergeten: al haar competenties. Wow! Maar lieverd, wat doe je ermee? Hoe pas je ze toe? Wat kun je nou helemaal?

Een laatste voorbeeld. Die dame als dochter van een voormalige opdrachtgever. Twintig jaar geleden. Zelf toen een Hoofd Personeelszaken, maar nu al langere tijd gepensioneerd. Leuk gesprek, leuke mevrouw. Maar haar belangrijkste vragen bij mijn opdrachtgever van nu waren de werktijden, de vakantiedagen en het pensioen. Ik herinner me – echt waar – destijds haar vader, achter zijn bureau. Als ik met kandidaten kwam die dat soort vragen durfden te stellen, dan hoefde hij al niet meer. Hij zaagde ze bij de enkels af. En terecht. Maar zijn eigen dochter brengt dat nu allemaal in praktijk. Generatie Y. Ik begrijp dat dus niet en toen ik dat ook tegen haar aanhield, in de trant van zijn er nou geen meer belangrijke zaken als je in een nieuwe functie stapt, zoals perspectief, sfeer, functieverdieping en collega’s…, antwoordde ze dat haar vader had gezegd dat ze zo’n pensioenregeling echt niet kon accepteren… Hij vond ook het aantal vakantiedagen wel wat karig, zei ze. En dat was geen uitvlucht, ze meende het!

Rare jongens (en vooral meisjes), die personeelsmensen. Toen en nu.

Tip voor het echte management, de directeuren, ondernemers en de DGA’s: áls u al een personeelsmeneer of -mevrouw aanneemt, realiseert u zich dan dat dat uw belangrijkste medewerker zou moeten, dan wel kunnen worden. Ga voor de inhoud, de sociale intelligentie en de empathie. In plaats van voor een opleidinkje HBO PW of zo. En leeftijd? Vergeten, want dat is geen item.