SENTIMENTAL JOURNEY

Industrieterreinen. Ik heb er iets mee. Zo durf ik wel op te biechten dat als ik langs een industrieterrein rijd in Apeldoorn, Hengelo, Rotterdam (Spaanse Polder!), Utrecht aan de A2, niet te vergeten Vianen, Ekkersrijt in Son (met onvoorstelbaar veel opdrachtgevers van toen, maar niet meer zo veel van nu) of – heel dichtbij – De Schaapsloop in Valkenswaard, ik me moet beheersen om de afslag niet te nemen. Als ik een beetje tijd over heb, dan stop ik wel eens bij zo’n pand met herinneringen. Daar ben ik dan ooit naar binnen gegaan. Vind ik mooi; soms ben ik ook wel een beetje sentimenteel. Maar gelukkig wel eerder met een glimlach dan een grimlach…

Dat gaat niet alleen terug tot de tijd van No Nonsense Consultancy, anno 1989, maar ook de tien jaar aaneengesloten in loondienst daarvoor. Zo belandde ik vorige week vrijdag zomaar in de buurt van het aloude en roemruchte “Thomassen De Steeg” in, u raadt het al, De Steeg bij Rheden op de Veluwe. En ik dus weer dat industrieterrein op, in dit geval met de motor. Jeugdsentiment. Hele geschiedenissen, bijzondere verhalen, ontdekkingen, zakelijke relaties. Wat heb ik toen en toen toch allemaal geleerd! Het komt allemaal spontaan weer bovendrijven. We noemen dat met een ruim begrip “(levens-)ervaring”, toch?

De Schaapsloop, hier om de hoek, doe ik doorgaans, en zeker enkele keren per maand, natuurlijk met de fiets en de hond. ’s Nachts. Kom je tenminste niemand tegen die begint te zeuren “dat je je hond moet aanlijnen”. Je komt überhaupt niemand tegen, of het is bijna per definitie dubieus. Een zekere spanning zit er dus ook nog wel bij. Leuke ritjes van baas-met-hond. Plezier voor twee.

En je ziet dan vaak precies hoe het met al die bedrijven gaat. Dat maakt het extra leuk. Waar brandt het licht, en afhankelijk van de tijd zijn ze dan aan het overwerken of gewoon slordig. De betrokkenheid van “het personeel” dus. Ja, soms gluur ik ook nog wel een beetje – al fietsend – naar binnen. De kantine die een rotzooitje is. Vieze koffiebekertjes, vlekken op de tafel, gescheurde gordijnen, overlopende afvalbakken. Of altijd die prachtige bos bloemen bij de balie. Een verzorgde plantenbak. Je ziet zoveel, als je maar kijkt. En het parkeerterrein, hoe ligt dat erbij? Met zo vaak de Ford Mondeo (stationcar, full options) van de alweer ontslagen “topverkoper” als stille getuige van de gang van zaken. Die staat al weken op dezelfde plaats. Ze kunnen zeker niemand vinden… Of de directieauto. Hoe vet kan en mag het zijn? Wat kun je je heden ten dage nog wel en niet permitteren? Hoe staat juist díe auto geparkeerd? De bedrijfstuin? Hekken dicht of open gelaten?

Er gebeurt zo veel, en soms ook helemaal niets.

Maar wat staat er vreselijk veel en veel ook vreselijk lang Te Koop! en Te Huur! De borden braken al vele honderden aaneengesloten nachten in het donker hun ellende uit. Sommige bedrijven waar ik in de afgelopen 22 jaar op bezoek ben geweest bestaan al helemaal niet meer. Daar zat-die, en oh ja, weet je nog toen…

Dan komen de verhalen weer boven. En, gek genoeg – of misschien juist wel niet – corresponderen die ervaringen qua kleur en emotie met de actualiteit binnen en rond die panden. Mijn beste ervaringen zijn bij de bedrijven – en dus met de ondernemers – die nog steeds actief zijn. Daar verandert aan de buitenkant niet zoveel. Ja, de bomen naast het parkeerterrein zijn enorm uitgegroeid, maar dezelfde naam staat nog steeds op het pand. Continuïteit versus de waan van de dag. Hoe herkenbaar kan dat zijn! De percelen op dat industrieterrein liggen naast elkaar; ik heb er al zovele bezocht. Vorige maand, enkele dagen geleden, in 1991, of in 2005.

Nu verbeeld ik mezelf niets, maar aan veel van de locaties die nu helemaal veranderd zijn, verbouwd, gesloten, verweerd of met het schreeuwbord Te Huur! op het overwoekerde parkeerterrein, bewaar ik professioneel gezien overeenkomstig slechte herinneringen. Nooit een advies aannemen, het dus altijd zelf beter weten, de afspraken niet nakomen en soms ook nog slechte betalers. Ze bestaan niet meer. Hoe kán dat nou? is natuurlijk een retorische vraag. Dat gaat allemaal over beleid, meneer, een visie… Goed management en vooral: een gedreven ondernemer die weet waar hij mee bezig is. Want aan de top moet het goed zitten. Als de oprichter dan op een gegeven moment afscheid heeft genomen kan er veel gebeuren, waarbij zijn trits van opvolgers zo ongeveer alles fout heeft gedaan. Ja, dan moet je je er niet over verwonderen dat het pand “ineens” Te Koop! staat, of zo. Opgedeeld in meerdere bedrijfsunits. Te Huur!

Tjonge, en dat was ooit zo’n succesvolle, leuke club.

Ik weet wat er fout is gegaan en dat is echt geen rocket science, zoals de Amerikanen dat plegen te noemen. Teruggebracht tot de simpele kern: die bedrijven zijn op een bepaald moment de verkeerde mensen gaan aannemen. Je zag het gebeuren. En daar zijn ze verdomd consequent mee doorgegaan, op uiteenlopende niveaus. Soms maanden en soms jaren, uitsluitend afhankelijk van het vet en het vlees op de botten. Een overname hier, een investeerder daar. “Nieuw management.” De goedertierenheid van de bank. En bij vele had ik die afloop kunnen (of misschien wel moeten, maar dan maak je geen vrienden) voorspellen.

Het leven is minder ingewikkeld dan dat sommigen willen doen geloven.

Kom, we gaan naar huis. Nu moet je aan riem, want we zijn alweer op het fietspad langs de rondweg, straks kom je nog een konijn tegen…