Al een kleine 25 jaar voer ik vanuit No Nonsense Consultancy opdrachten uit voor bedrijven: “Ga op zoek naar de beste m/v voor deze vacature!” Ik kan u verzekeren, dat is een vak apart. Dat is vallen en opstaan, vergt veel routine maar nog meer talent. Gevoel voor mensen, zal ik maar zeggen. En dat in optima forma. Mensen kunnen lezen, wordt ook wel eens gezegd. Kijken en zien, door-vragen en door-hebben. Misschien ook wel door-zagen. Een procedure is als een puzzel van 1.000 stukjes. Er vallen nooit 1.000 stukjes op hun plaats, maar met minder dan 800 mag je echt geen genoegen nemen.
Dat zeg ik tegen mijn opdrachtgevers als ze vragen hoe ik werk. Onder andere. Ook: ga nooit alleen maar af op een Curriculum Vitae. Ooit had ik een Relatie die in het eindstadium van de procedure bij de kandidaat thuis op bezoek ging. Een kopje koffie drinken, keurig op afspraak. Nader kennismaken, over en weer. Elkaar beter leren kennen in de huiselijke sfeer. Hartstikke goed, dat moedigde ik desgevraagd toen aan. Tegenwoordig wordt dat als belachelijk gezien, ik weet het. Maar niet alles van vroeger is fout. Zeker niet waar het gaat om mensenwerk. Oog en oor hebben voor elkaar, dat bedoel ik. Verder kijken dan dat je neus lang is.
Soms heb ik het idee dat ik kritischer ben tijdens de werving en selectie van een “logistiek medewerker” bij een bedrijf op industrieterrein De Schaapsloop in Valkenswaard, dan, in dit geval, Mark Rutte of een Drammerik Samsom als ze een staatssecretaris aanstellen. Ongelofelijk. Maar het is van alle tijden. Misschien ben ik nog wel het meest verbaasd dat de maatschappij zo weinig, of zeg maar gerust: “niets” leert van gemaakte fouten. Keer op keer op keer trappen mensen, van hoog tot laag, van rijk tot arm, van koninklijk tot boer, van links tot rechts en van jong tot oud in dezelfde valkuilen. Charl Schwietert (VVD) moest op 8 november 1982 zijn bureau als staatssecretaris leegmaken. Zijn Haagse carrière had drie dagen geduurd. De boel belazerd.
Philomena Bijlhout (LPF), kent u haar nog? Zij was een paar uur in functie als staatssecretaris. De boel belazerd. Daarmee scoort ze trouwens een dubieus record. Dan heeft die Co Verdaas het met een maand toch nog beter gedaan. Ere wie ere toekomt.
Roel in’t Veld (PvdA), tien dagen staatssecretaris. Een prestatie van formaat, maar ook hier: de boel belazerd. Wat is dat toch met die staatssecretarissen door de jaren heen? Maar goed, hetzelfde zal ook wel voor ministers gelden, maar dat ligt politiek een tikje gevoeliger. Dus daarvoor is de doofpot uitgevonden, toch?
Mensen zijn mensen, en die moet je controleren voordat ze in een belangrijke functie worden aangesteld. Bijvoorbeeld als “logistiek medewerker” in Valkenswaard of als staatssecretaris in Den Haag.
Ik ken iemand die heeft daar al jaren geleden een roman over geschreven, over het gekke van de werving en selectie van nationale politici, neem de Minister President, in relatie tot diezelfde “logistiek medewerker”. Ik garandeer u, recht vanuit de keuken: die laatste wordt kritischer geselecteerd. Die wordt aan een stevig interview onderworpen, daar wordt op gegoogeld en misschien krijgt-ie ook nog wel een testje voor de kiezen. En daarnaast een paar dagen meelopen, uittesten, kijken of het past. “Of er een match is”, zeggen de kenners dan. En als het allemaal OK wordt bevonden, dan krijgt diezelfde “logistiek medewerker” een halfjaarcontract. En daarna misschien een verlenging. Want je weet het maar nooit. We moeten voorzichtig zijn.
Mark en Drammerik, goed gedaan! Jullie zijn goed bezig. Nieuw elan, nieuwe generatie die elkaar aanvoelt. Er gaat wat veranderen in Nederland!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 