Nou ja, zo heel persoonlijk toch ook niet. Ik ben geen Marco Polo die als eerste westerling deze Chinese stad, of beter gezegd dit Chinese dorp heeft bezocht. Maar toch. Als je weken door China reist, dan ben je al die mensenmassa’s beu, moe en zat. Overal zie je toeristen uit alle windstreken, vooral ook uit China zelf. Ze zijn daar on the move, waar we in Europa juist steeds dichter bij huis blijven. Behalve kennelijk al die Nederlanders, want, godbetert, waar kom je die niet tegen? Dat soort ontmoetingen vind ik vaak geen pretje. Je hoort ze altijd en je herkent ze gemakkelijk van 100 kilometer afstand, zelfs als het mistig is. Kleding, lichaamstaal, haar, houding en schoenen. Evident. Ze ventileren veel te vaak luidkeels hun mening. Dat ze een grote bek hebben klinkt niet zo sympathiek. Daarom zal ik dat ook maar niet zeggen. Maar het liefst vermijd ik mijn landgenoten, op reis. Ook daarom is Hongjiang een ontspannende ontdekking. Want je bent – gek genoeg – de enige reiziger daar.
Hongjiang. KLM brengt je in een uur of acht rechtstreeks van Amsterdam naar Chengdu. Boek daar één of twee nachten een kamer, laat je verrassen door de grootste verzameling reuzenpanda’s ter wereld en vlieg door naar Changsha. Vandaar brengt een taxi je binnen een paar uur naar Hongjiang en dan ben je waar je zijn wilt. Tenminste, als je oog hebt voor verdwijnend China. Want dit is één van de laatste authentieke plaatsen in dat hele grote land. Waar 1.3 miljard mensen hun uiterste best doen om allemaal op elkaar, en (dus) op Westerlingen te lijken, met hun spijkerbroeken en hun ballerina’s dan wel laarsjes en sneakertjes, kom je hier nog de echte Chinezen tegen. Voor zolang als het duurt.
Een openluchtmuseum, terug in de tijd. En dus niet vanwege de toeristen, die er niet zijn, maar gewoon, toevalligerwijs nog niet ontdekt. Net buiten de route, nog even over het hoofd gezien, misschien wel dankzij een hele goede locale vertegenwoordiging die “de vooruitgang” buiten de stadspoorten heeft weten te houden. Want daarbinnen moet je zijn.
Een net van straten en stegen, intieme doorkijkjes, mensen die nog tijd hebben en het niet vervelend vinden als je een fotootje maakt. Deel uitmaken van de geschiedenis, oude handelshuizen, opium en hoerenkasten. In die zin de Amsterdamse Zuidas avant la lettre, want hier gebeurde het. Een zeer belangrijk handels- en financieel centrum in de tijd van de Qing dynastie (1644-1912). Het ligt allemaal op je te wachten.
Kijk op Flickr wat ik bedoel.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 