KERSTWENSEN

“Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.”

Ontvangt u ze nog? Kerstkaarten, kerstmails, leuke gehaakte dingetjes om aan de boom te hangen, veel huisvlijt en ijver en allemaal met de beste wensen. Niet alleen van de afzender, maar ook van plotselinge partners en andere aanhang waarvan je nog nooit eerder had gehoord, laat staan dat je ze ooit hebt gezien of gesproken, plus – natuurlijk – de beestenboel. “Ze” hebben er hun best op gedaan, alhoewel de creativiteit toch vaak ver te zoeken is. Maar het is allemaal ongetwijfeld goed bedoeld, tenminste dat denkt u.

Maar ik vraag me af hoeveel authenticiteit daar achter zit. Hoe oprecht zijn we nou helemaal met elkaar? Heb je echt je best gedaan om eens iets anders te bedenken? Recht uit het hart? Op de man, of vrouw af? Leef je ook daarnaar? De beste wensen, en toen? Hoe vertaal je dat zelf in je dagelijkse bestaan? Wat betekent dat voor de vriendelijkheid op straat? Mensen echt vooruit helpen? Er zijn wanneer dat nodig is? Zonder excuses? Je afspraken en toezeggingen nakomen? Niet alleen maar wat zeggen, maar ook doen? Geven is toch altijd veel leuker dan krijgen?

Deze week sprak ik iemand van wie ik weet, dat zij altijd oprecht informeert bij de mensen om wie zij geeft hoe of het met hen gaat. Het is een eigen ervaring. Ze doet dat dus niet voor de vorm, als beginnetje van een gesprekje, nee, echt: “Hoe is het met je?” Standaard zeggen we dan al snel dat het goed gaat, en vervolgens gaan we over tot de orde van de dag. Er staan nog 86 berichten klaar, ik moet nog 23 vrienden beantwoorden en reageren op 16 vriendschapsverzoeken. Ondertussen piept en trilt mijn mobiel als nooit tevoren. Vijftien nieuwe berichten. Dus hoe het met me gaat, ik weet het eigenlijk niet. Ik weet wel dat ik het druk, druk, druk heb en snel, snel, snel weer verder moet. Dus laten we ter zake komen.

De vrouw waar het hier over gaat, liet zich nóg twee dingen ontvallen. Er was er één bij met wie zij in de afgelopen tijd kennelijk zo’n speciaal contact had opgebouwd, dat deze op zijn kerstkaart een hele persoonlijke boodschap had geschreven. Over dat hij geraakt was door haar betrokkenheid. Dat was hem tot een zekere steun geweest in dat wederom hectisch verlopen jaar. Even die betekenisvolle aandacht, even van mens tot mens, even een open oor aan de andere kant als we weer eens belden. Dat stond er, handgeschreven. Inderdaad, met een Kerstmannetje, een boompje en wat ballen. The usual suspects, maar de boodschap was warm en gemeend.

Dat was één. Het tweede dat zij nog even met mij wilde delen, was het feit dat zíj dan weliswaar die aandacht voor anderen kan opbrengen, maar dat zij zelf ook wel eens die welgemeende vraag terug wilde krijgen: “Hoe gaat het met je?”. Plus de tijd die erbij hoort om daar een wezenlijk antwoord op te kunnen formuleren.

Hoe herkenbaar. Laten we eens invulling geven aan al die kerstwensen en andere goedbedoelde uitspraken over een nieuw jaar, met nieuwe kansen… “In voorspoed en geluk.”

Ik wens het u toe.