VRAAG ME NIET WAAR IK NAAR TOE GA…

Zomaar een stukje in de krant van een week of twee geleden. Een evaluatie van die eeuwige rellen in Haren, ook wel Facebookrellen of Heinekenrellen genaamd. We raken er niet over uitgepraat, en ik denk dat dat terecht is.

De jeugd heeft de toekomst. Of, als variant daarop: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.

Enkele feiten op een rijtje:

• de helft van die herrieschoppers was eerder met de politie in contact geweest vanwege vernielzucht, openbare dronkenschap en ander drugsgebruik;
• in bijna alle gevallen is deze “toekomst van de natie” eerder geregistreerd geweest bij de politie;
• minimaal acht “talenten van de maatschappij” komen uit probleemgezinnen (welk gezin is dat inmiddels niet?): mishandeling, alcohol, verwaarlozing…;
• drie “youngsters” zijn als “crimineel” aan te merken;
• elf “jeugdigen die het moeten gaan maken” zijn thuis onhandelbaar of agressief;
• tien jongeren hebben psychische problemen (joh!);
• twee “leiders in de dop” staan bekend als snel boos, (opnieuw) ‘agressief’, cq “een wandelende tijdbom”;
• zeven jongens maken deel uit van zogenaamde problematische jeugdgroepen, die bijvoorbeeld met gestolen auto’s tegen gebouwen aanrijden;
• vier “bloemen in de knop” waren al vaker onwel of bewusteloos door drank in een ambulance afgevoerd;
• vijf  van mijn “toekomstige sollicitanten” waren al vaker behandeld voor alcoholverslaving, cq cannabisafhankelijkheid;
• vrijwel alle jongeren hadden het op een zuipen gezet: één zelfs een hele fles wodka;
• vijf feestgangers (nou ja) zeiden te hebben geblowd.

Tot zover de feiten, aangevuld met de gemiddelde leeftijd: 19 jaar.

Dit verzin je niet. Voor mij was de klap op de vuurpijl, dat men ook spreekt over “gewone jongens”. De commissie-Cohen dus, die het heeft over werkende of schoolgaande jeugd. Op MBO-niveau, ook dat nog. “Gewone Hollandse jongens en meisjes.”

Als we dat allemaal normaal gaan vinden, als zulke straatterreur gewoon kan gebeuren, als het er dus bij hoort – kennelijk zijn het stuiptrekkingen van het proces dat opgroeien heet, zo zeggen ook de autoriteiten – dan is het tijd om te vertrekken. Ik wil niet wonen in een land waar we schouderophalend wachten op het nieuwe Haren. Waar we commissies, liefst zo zwaar mogelijk, laten uitzoeken hoe het zit, om tenminste iets te doen…

Of er een Haren II komt is niet de vraag, alleen het wanneer is ongewis. Daarna volgt Haren III, of Hoek van Holland II. Het is inmiddels onze eigen geschiedenis.

De maatschappij dat ben je zelf. Maar ik wil me niet maar blijven aanpassen. Ik weiger het “normaal” te vinden. Of dat nu om “Haren” gaat, om het gedrag op en rond een voetbalveld, om omgangsvormen onderweg, in de winkel, in de Tweede Kamer of in een restaurant, om internetterreur, spuiten en slikken, misbruik van drank en het domweg voortdurend botvieren van welke lusten dan ook. Nee, ik vind dat allemaal niet normaal.

Dan maar even weg. Nu in de Picos de Europa, dat is Noord-Spanje. Daar ben ik aangekomen na bezoeken aan Guernica, Bilbao (Guggenheim, te bijzonder voor woorden) en Burgos. Alleen al over die kathedraal kan ik een stuk schrijven. Enzovoort, en zo voort. Letterlijk en figuurlijk.

Geert Mak had zijn “In Europa”, geïnspireerd op de reis die John Steinbeck begin zestiger jaren maakte. Travels with Charley. Zo noemde Steinbeck zijn reisverslag (1962), dat nu in mijn eigen Rocinante ligt. Over inspiratie gesproken.

Volgens mij was het diezelfde Steinbeck die zei: “Vraag me niet waar ik naar toe ga, vraag me waar ik vandaan kom”.