EEN INKOPPERTJE?

Nu is het weer Jeroen Dijsselbloem. Een nietige functie hoor, het gaat helemaal nergens over. Minister van Financiën in een bananenrepubliek en voorzitter van een financiële groep in een werelddeel, dat letterlijk en figuurlijk helemaal gezien is. Nederland en Europa, het enige dat rest is het uitgeven van geld dat in het verleden met bakken, wat heet, met mega zeecontainers is verdiend. Dat kan natuurlijk niet goed (blijven) gaan.

Maar daar gaat het hier niet over. Het gaat om de keuze van personeel. De juiste m/v op de juiste plaats, hoe clichématig dat ook moge klinken. Maar het is wél levensbelangrijk. Zie dus ook onze Jeroen. Als ik hem bij n’importe welke opdrachtgever had gepresenteerd, dan hadden ze hem nog niet aangenomen als debiteurenbeheerder. Maar serieus, ook als controller of als ‘financial director’ hadden ze gezegd:

• te weinig relevante ervaring,
• komt net kijken,
• te politiek profiel,
• onbekend met het bedrijfsleven,
• niet de juiste theoretische achtergrond
• en sterk onvoldoende common sense.

In mijn begeleidende algemene indruk, had ik als toelichting op zijn cv nog het volgende kunnen schrijven:

“Jeroen Dijsselbloem wordt in 1992 medewerker van de PvdA Eurodelegatie in het Europees Parlement te Brussel. Vanaf 1993 is hij gedurende drie jaar beleidsmedewerker Ruimtelijk Beleid (milieu/landbouw/natuur) van de Tweede Kamerfractie van de PvdA in Den Haag.

Daarnaast is hij van 1994 tot 1997 actief als gemeenteraadslid in Wageningen.

In 1996 is hij twee jaar lang politiek-bestuurlijk medewerker van Minister van Aartsen op het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit in Den Haag. Daarna vervult hij tot 2000 daar de functie van plaatsvervangend hoofd Stafbureau.

Jeroen Dijsselbloem is lid van de Tweede Kamer vanaf 28 maart 2000 tot 22 mei 2002 en sinds  19 november 2002. Hij is verantwoordelijk voor de woordvoering over jeugdzorg, passend- en speciaal onderwijs, lerarenbeleid en inspectie van het Onderwijs. Van 25 april 2007 tot 22 december 2008 zit hij de Commissie Parlementair Onderzoek Onderwijsvernieuwingen voor.”

(Overigens, bovenstaande komt niet toevallig van zijn officiële presentatie op de regeringssite van de republiek hierboven genoemd.)

Bijtende hoon zou mijn deel zijn. “Ton, je snapt er helemaal niets van!”. Ik zou helemaal niet begrijpen wat nodig is, wat men zoekt, wat past, wat juist nu de eisen zijn. Enzovoort, enzovoort. Mijn carrière als professional zou wankelen.

Maar nu is dat dus de carrière van Jeroen. Want hij wordt afgemaakt in de internationale financiële pers. Terecht. Allerlei woordvoerders moeten plotseling als brandweerman optreden om het (lees: de beurzen) niet gierend uit de hand te laten lopen. Ervaring dus. Common sense dus. Niveau dus.

Eigen schuld, dikke bult. Want hoe kún je hem benoemen op dat soort posities… Dus toch die bananen, dus toch een werelddeel dat zichzelf steeds ernstiger diskwalificeert.

Genoeg, terug naar mijn eigen kandidaten en mijn eigen opdrachtgevers. Ik pas wel op. Vorige week een kandidaat op bezoek, die – als ik hem zou presenteren – bijna op zeker zou worden aangenomen.

Goed in z’n vel, vlotte presentatie, relevante branchekennis, de juiste opleiding, stabiele achtergrond. Een inkoppertje. Maar ik doe niet aan inkoppertjes. Meestal vraag ik door. Wil ik méér weten. Uitzoeken. Grillen op een pijnloze manier, zonder dat men er weet van heeft. Leuk, want dat is je vak. Al communicerend kwam naar boven, dat bepaalde specifieke eigenschappen – belangrijk voor deze specifieke job – niet voldoende aanwezig waren. Een zekere mate van een “bord voor je kop hebben”, hoge autonomie, veel zelfstandigheid, individualisme. Dat soort dingen.

Uiteindelijk wist ik het zeker, overigens samen met de kandidaat. Dit moesten we niet willen. Mijn opdrachtgever en de kandidaat aldus behoedend voor een misstap. Even geen rekening sturen. Verder zoeken. Nog meer werk.

Maar het was toch een inkoppertje? Ja, net als Jeroen Dijsselbloem.