Dan komen er weer allerlei berichten voorbij. Bijvoorbeeld over kabinetsplannetje A, gevolgd door een opmerking van minister B. Of iemand uit een belangrijke maatschappelijke organisatie, die weer iets vindt over stelling C. Nationaal of internationaal, met name in Europa.
Het maakt me niet meer uit. Maar het maakt me wel wat cynisch. Dat verklaart dan meteen de inhoud van veel van deze stukjes op deze site. Want wat vandaag helemaal OK is, wordt morgen teruggedraaid, aangepast of afgezwakt. En wat we echt met z’n allen nooit zullen doen, “Dat gaat niet gebeuren!”, gebeurt morgen toch. Dan hyperen we even, maar overmorgen is het van de agenda. En ontrolt zich hetzelfde scenario opnieuw, maar dan met een ander onderwerp.
Zo gaan de dagen, de weken, de maanden en inmiddels de jaren voorbij. Er gebeurt van alles, maar er gebeurt uiteindelijk helemaal niets. Alleen de objectieve cijfers, die worden steeds roder. Dat heb ik eerder de Europese ziekte genoemd. Is dat zuur? Nou, vooruit dan, we bestempelen het met een ferm gebaar als de Europese cultuur.
Pak nou die twee kandidaat-voorzitters van vakbond FNV in Buitenhof, afgelopen zondag. Die praten alleen maar over verdelen, niet over verdienen. Eerlijk delen en zo, maar dan zal er toch eerst iets over moeten blijven? Zorgen dat mensen aan het werk blijven. Vind ik ook, en u zal er zeker niet anders over denken. Maar hoe? Wat moet je dan doen? En wat moet je vooral nalaten?
Trainen, herscholen en bijleren. Een compleet ander carrièrepad inslaan, en dat faciliteren. Verhuizen en/of terug naar de schoolbanken in dagonderwijs, we sluiten niets uit. Bij toerekenbaar niet nakomen: eigen schuld/dikke bult.
Employability. Dat begrip, dat de heilige graal van de Europese Unie zou moeten zijn, blijft voor Haagse kringen een no go area. Ook Brussel heeft er nog nooit van gehoord. Dan kunnen briljante economen roepen wat ze willen, topondernemers hun waarschuwingen van de daken blijven schreeuwen en vele bloggers dagelijks doorgaan met het schrijven van vurige verhalen, maar er verandert niets.
Het zit dus in onze cultuur. Praten, in plaats van aanpakken. Opkomen, koste wat het kost, voor de zwakkeren. Knuffelen totdat we er bij neervallen. Zielig zijn en zielig vinden. En een bepaalde cultuur verander je niet zomaar. Daar kunnen generaties overheen gaan, áls er al wat verandert.
Bedrijven, families, landen en verenigingen. Ze drijven allemaal op cultuur. Dat doe je wel en dat doe je niet. Dit soort dingen gebeuren hier en dat soort dingen gebeuren daar. Tradities, goed of slecht, blijven zich herhalen. Bijvoorbeeld Philips en Shell, de Oranjes, Griekenland, Italië en dus ook Nederland, om af te sluiten met Ajax en Feyenoord. Vierde, zo heb ik al vaker geroepen. Het hoogst denkbare voor een club als Feyenoord, die zo innig trouw blijft aan de clubcultuur. Misschien wordt het op de laatste speeldag van deze competitie met de hakken over de sloot toch nog een derde plek, en dan hebben ze daar dus, net als vorig jaar, boven verwachting gepresteerd. Maar blijf – in al die gevallen, op al die onderwerpen – realistisch voor het vervolg.
Op deze zelfde site, exact drie jaar geleden: SOMMIGE DINGEN VERANDEREN NOOIT.
Ken je klassieken. In Brussel, in Den Haag, bij je werkgever, binnen je familie, op Huis ten Bosch en zelfs ‘op Zuid’…
Ton Westphal + No Nonsense ++ 