Iedere week en iedere wervingsprocedure levert wel weer tenminste één zo’n sollicitant op. Je wilt de man of vrouw best spreken, eens kijken of wat er allemaal in die cv staat is zoals het is, maar de sollicitant heeft helemaal geen trek in zo’n gesprek. Lastig, kost tijd, heb ik wel een auto.
En zo nog honderd andere dingen die je kunt bedenken om niet te hoeven opdraven. Vaak worden daar familiekwesties bijgehaald, zo is mijn ervaring. Opa is plotseling overleden, mijn vrouw moet naar het ziekenhuis, ik moet naar de tandarts, ze komen de nieuwe wasmachine bezorgen…
Zo ook een paar dagen geleden. Een telefonisch interview, zoals ik dat altijd doe voordat ik een “echte” afspraak maak. De sollicitant moest eerst even vervoer regelen. Hij had z’n mooie leasebak immers moeten inleveren. Ontslag, wegens economische omstandigheden. U kent dat wel. Hij zat dus thuis. Maar hij zou kijken wat hij kon doen, want de reis van Breda naar Valkenswaard is natuurlijk een mijl op zeven. Toen ik vroeg wat hij voor de functie over had, of het inderdaad wel “zijn baan” was, reageerde de man geprikkeld. Natuurlijk wilde hij graag, want hij had heel bewust gesolliciteerd. Hij had specifiek deze vacature eruit gepikt, zoveel was zeker. Zei hij.
Maar hij kwam niet opdagen. Mede voor hem was ik even uit Ierland overgekomen. Hoor je me verder niet over, wil ik graag investeren in een goed gesprek. Toen ik hem een kwartiertje na de afgesproken tijd belde – had ik het nou zo verkeerd begrepen? – meldde hij droogjes dat hij toch een mailtje had gestuurd? Gisteravond al, zei hij. Want hij had hier of daar dus geen auto kunnen lenen, “en twee uur met het openbaar vervoer, dat gaat natuurlijk niet gebeuren”. Nee, dat is inderdaad wat teveel gevraagd voor een nieuwe baan, dat begrijp zelfs ik nog wel. Mijn mail even nagekeken, en inderdaad, een uurtje geleden was het verstuurd. Dus niet gisteravond. Daar is-ie weer: mensen zijn onvoorstelbaar consequent.
Voordat ik zijn cv door de versnipperaar heb geduwd, nog even gecheckt. Ja, zonder werk. Er zijn grote groepen uitkeringstrekkers die gewoon niet willen werken. Dat zie je bij herhaling rond Amsterdam, dat is in en rond het Westland al jaren een gegeven en dat merk ik bij No Nonsense Consultancy. Zoals gezegd, iedere week en iedere procedure.
Ondertussen draait de uitkeringsfabriek op volle toeren. Handje ophouden en ja hoor: vullen. Het gaat heel gemakkelijk, zo verzeker ik u. Eén briefje per week om aan te tonen hoe actief of dat je bent en de zaak is voor de bakker. Wat de ervaringen met die 650.000 werkzoekenden zijn, bij werkgevers en bij wervingsbureaus bijvoorbeeld, lijkt volstrekt irrelevant.
Waarom niet een zwarte lijst opstellen? Naming & shaming? Blijkt aantoonbaar dat de sollicitant fraudeert (liegt), zijn afspraken niet nakomt, alleen maar solliciteert voor de afwijzing, verkeerde informatie verstrekt en/of zelfs niet komt opdagen voor zijn of haar afspraak, dan korten we de uitkering met 50% gedurende een jaar. Ton Heerts zal nu wel een hartverzakking krijgen, maar daar heb ik maar even maling aan want de wereld zit nu eenmaal anders in elkaar. Mensen zijn minder vaak zielig dan geslepen. De calculerende burger, toch?
Nu we toch aan het calculeren zijn, even een grove, simpele rekensom. Als we van dat vreselijke aantal werkelozen slechts 200 mensen op zo’n lijst plaatsen, dan scheelt dat u en mij ongeveer € 2.000.000,-. Daardoor zou bijvoorbeeld de internationaal vermaarde boekencollectie van het Koninklijk Instituut voor de Tropen, waarover ik laatst iets op mijn Facebookpagina heb geplaatst, gewoon in volle omvang kunnen blijven bestaan. Reken gerust uit als het er niet 200, maar 300.000 zouden zijn, de helft. Nee, laten we ons niet rijk rekenen. We doen de helft van de helft, en ik ben bang dat dat aantal niet ver bezijden de waarheid zal liggen. (Het goede antwoord luidt dan, nog steeds grof en simpel, € 1.500.000.000,-). Ik zou zeggen: kassa! Maar dat is niet het belangrijkste. De grootste winst zit in bewustwording. Dat het belastinggeld inderdaad een keer “op” kan zijn, dat de bomen echt al langere tijd niet meer tot in de hemel groeien en dat melk en honing alleen zijn weggelegd voor mensen die iets presteren (in plaats van dat juist zij de rekening betalen). Sorry, Ton Heerts.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 