Column van Ton Westphal, zoals geplaatst in het Brabants Dagblad en het Eindhovens Dagblad van 6 oktober 2000. Zie deze bijdrage voor een verantwoording.
De dame was wat je noemt “veelbelovend”. Nee, ze kon nog niet zoveel laten zien. Ze moest het hebben van goede wil, ambitie en een meer dan gemiddeld verstand. Het was wel bewezen duidelijk, dat ze over veel doorzettingsvermogen beschikte. En na haar middelbare opleiding ging ze nu – in de avonduren – voor haar HBO-papieren. Het was iemand die ook nog eens buitengewoon gericht en via het Internet solliciteerde naar een bij uitstek voor haar geschikte vacature. Dat had ze goed gezien. Een prima kandidaat, van welk kaliber ik er zo graag meer zou willen zien.
Ze had wel een nootje op haar zang. Ze wilde graag eenmaal per twee weken een middagje vrij zijn om te kunnen studeren. Dat zijn dus twee uren per week. Mijn primaire reactie was dat dat geen probleem zou behoeven te zijn, maar bij de opdrachtgever dachten ze daar toch anders over. Zoals zo vaak: werkgevers willen van alles en nog wat en eisen 100% flexibiliteit en inzet van hun mensen. Terecht! Maar daar zou natuurlijk wel wat tegenover moeten staan. De liefde moet ook in het huwelijk tussen werkgever en werknemer van twee kanten komen. Met andere woorden: de baas moet zelf ook eens afwassen. Dat dat nog steeds moet worden uitgelegd, stemt tot nadenken.
Hoe dan ook, de kandidaat zag er goed uit maar of het er allemaal ook uit zou komen, dat was natuurlijk de vraag. Het kind was pas 22 jaar. Daarom is besloten tot een psychologisch onderzoek om nu eens te testen of ze inderdaad zoveel in huis had. Hemel en aarde werden bewogen om dat op korte termijn te doen, want als het eind van een procedure in zicht komt worden sommige partijen vaak nerveus. Dat ging dus ten koste van een vrije zaterdag. Ook dat is al een test op zichzelf: bereidheid kunnen en willen laten zien. Niet alleen die goede wil, maar ook tal van andere zaken werden door het onderzoek geruststellend bevestigd.
Deze dame was wel de enige kandidaat die in dit stadium was overgebleven. En onder het motto dat iedereen toch graag voor dat bedrijf zou moeten willen werken, vond de opdrachtgever alleen dat al een beetje teleurstellend. De fles wijn was dus half leeg in plaats van half vol. Tijdens de afrondende besprekingen sprak hij dat ook nog eens uit tegen de kandidaat, die daar niet echt een prettig gevoel aan over hield. De opdrachtgever stond met zijn rug tegen de muur, zo zei hij letterlijk tegen haar. Hij had geen keus. Hij moest haar dus wel nemen, en wenste haar daarbij – zo sportief was hij wel – alle succes. Maar of het haar zou lukken?
Daags daarop belde onze sterspeelster mij op. Ze had een nacht liggen draaien en denken. En was tot de conclusie gekomen dat het voor haar alles of niets was. Ze wilde niet starten op -2 en vond dat ze alle vertrouwen verdiende en ook nodig had bij zo’n belangrijke stap. Nu dat kennelijk aan de andere kant niet zo was, men twijfelde immers behoorlijk, wachtte ze liever op een andere werkgever. En ze vertelde het met een brok in haar keel. Hulde, eindelijk eens iemand die zaken echt doorziet en daarnaar gemotiveerd handelt. Dat type is zeer schaars.
Die dame vindt wel een (goede) baan. Maar alle zenuwen bij de opdrachtgever rond de afronding, alle energie en alle kosten zijn voor niets geweest. En we zijn zomaar weer een maand verder. Maar dat is het verschil tussen knullig en kaliber.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 