In ieder geval twee lollige stukjes, zo had ik u ongeveer een week geleden beloofd. Vorige week donderdag had ik daar al voor de eerste keer aan voldaan, met de oude column “Kwaliteit”. Die is – ook 13 jaar later – in goede aarde gevallen, gezien een aantal “kippenvelreacties” uit mijn omgeving. Deze blog wordt door een aanzienlijk aantal mensen toch opmerkelijk goed en consequent gelezen. Dank daarvoor, en houden zo!
Dan de realiteit anno 2013. Het moet dus wel nog even leuk blijven. Wat vindt u daarom van dit verhaal, uit het volle leven gegrepen.
Het was aan het begin van deze zomer. Drukke tijden voor No Nonsense Consultancy. En ook dat is opmerkelijk. Tussen een stuk of vier afspraken door, stond hij zomaar voor de deur. Een al wat oudere heer, met een envelop in zijn hand. Hij belde aan, terwijl ik net een kandidaat had uitgelaten. Milia was in Ierland, ik stond er even alleen voor. Druk, druk, druk. En wat heb ik daar eigenlijk een hekel aan, onaangekondigd bezoek. Dat kan in de privésfeer zijn, maar zeker zakelijk zit ik daar niet op te wachten. Maar je stuurt zo’n man niet zomaar van de deur. Hij verontschuldigde zich op voorhand, met een sympathieke uitstraling. En in die envelop zat een volledige, correcte sollicitatie op een vacature waar ik ook die dag volop mee bezig was. ‘Kom snel even binnen, ik heb heel weinig tijd en verwacht over tien minuten weer een andere kandidaat, maar wilt u misschien een kop koffie? Dan werp ik ondertussen een snelle blik op uw sollicitatie.’
En die cv klopte, helemaal. Precies wat we zochten. De juiste ervaring, de goede opleiding, een aantal bijzondere competenties die noodzakelijk waren voor een goede invulling: hij voldeed er allemaal aan! Daar had ik geen twee minuten voor nodig. Ook nog woonachtig om de hoek bij de opdrachtgever, nota bene onder de rook van Rotterdam. Waarom stond hij zomaar, pardoes voor de deur? Even bellen, het internet… Je loopt toch het risico langer dan een uur te moeten rijden, en weer terug, zonder dat je iemand aantreft? In vakantietijd? Hij vertelde zijn verhaal met een glimlach. Die baan was dit risico waard. Alleen een brief met cv zou tot een afwijzing leiden, dacht hij. Hier moest hij zélf bij zijn, niets aan het toeval overlaten, er vol achter gaan staan. Letterlijk, dus. Want dit was hoe dan ook zíjn baan. Niet iets om enig risico mee te nemen.
Vol uit het hart, en zeer plausibel. Over passie gesproken. Dan maakt zo’n ritje toch niets meer uit?
Inderdaad. Om een langer verhaal en een gecompliceerde procedure kort te houden: hij is het geworden. Dankzij ambitie, dankzij veel common sense. Ook dankzij veel geduld en een ongewoon groot en natuurlijk vertrouwen in de eigen mogelijkheden.
Hij is nu al enkele weken, tot ieders tevredenheid, aan het werk. Op zijn favoriete stoel.
Nou, als dat niet positief is dan weet ik het ook niet meer.
Welk een contrast met een kandidaat van enkele weken geleden. Ander bedrijf, andere procedure. Of ik nog tips voor hem had? Ja, die heb ik wel. De opdrachtgever houdt van een zekere formaliteit. Jasje/dasje, zeker tijdens zo’n eerste ontmoeting. OK, bedankt, houd ik rekening mee. Uit de terugkoppeling van deze opdrachtgever bleek dat hij geen stropdas had aangedaan. “Nee, hij wilde graag dicht bij zichzelf blijven”, antwoordde hij desgevraagd.
Die wordt het dus niet. Het verschil tussen de één en de ander is echt heel veel meer dan een jaar of twintig…
Oh ja, die laatste kandidaat zit gewoon thuis. In de WW en op de bank. Maar allebei gingen ze voor een commerciële baan. Hoezo empathie? Hoezo ambitie? Hoezo goed kunnen luisteren? Maar nu houd ik op, anders wordt het toch nog vervelend, en dat willen we dus niet.
Morgen verschijnt hier alweer deel 7 uit de serie “columns uit de oude doos”. Alsof de tijd stilstaat.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 